Onder de belangrijkste Amerikaanse successen van de Tweede Wereldoorlog op industrieel gebied, is het gebruikelijk om te verwijzen naar gevechtsvliegtuigen zoals de P-51 Mustang of de F-6F Hellcat, naar de Sherman-tank of naar de vliegdekschepen van de Wasp klas. Het materiaal dat ongetwijfeld de meest beslissende rol speelde bij het verslaan van nazi-Duitsland en het keizerlijke Japan was echter het Liberty Ship, een vrachtschipmodel van 135 meter lang en 10.000 ton waterverplaatsing, geproduceerd in 2,710 exemplaren en dat de hele Amerikaanse en geallieerde oorlog vervoerde. inspanning naar Afrika, Europa en Azië. Om dit te bereiken, transformeerde de ingenieuze Henry J. Kaiser, die zich al had onderscheiden door de bouw van de ambitieuze Hoover Dam aan de Colorado-rivier, de Amerikaanse scheepsbouwindustrie om de principes van modulair ontwerp en productielijnen te integreren die zijn ontleend aan Ford-fabrieken. Door deze aanpak duurde het slechts 3 dagen om een Liberty Ship te bouwen, van het leggen van de kiel tot het te water laten.
Tegenwoordig is Amerikaans strategisch transport gebaseerd op middelen die relatief dicht bij die van 1945 liggen, met een vloot van marinevrachtschepen die zeker groter zijn dan de Liberty Ships, verzameld binnen het Military Sealift Command van de Amerikaanse marine. Net als hun illustere voorouders lijden moderne vrachtschepen, hoewel ze een grote hoeveelheid uitrusting kunnen vervoeren, aan twee belangrijke zwakke punten: aanzienlijke kwetsbaarheid tijdens de doorvaart, vooral in het licht van krachtige onderzeeërs en luchtbronnen zoals die beschikbaar zijn voor China of Rusland , en een relatief lage snelheid, die aanzienlijke overdrachtstijden vereist. Bovendien hebben ze zware infrastructuur nodig om hun lading te lossen, die inherent kwetsbaar is voor een vastberaden tegenstander. Aan de andere kant van het spectrum heeft het strategische luchttransport, dat is toegewezen aan het Military Airlift Command van de Amerikaanse luchtmacht, als het snel is, slechts beperkte transportcapaciteiten en vereist het ook ontvangstinfrastructuur, waaronder lange en goede landingsbanen, die zijn net zo kwetsbaar als koopvaardijhavens.
Het Ekranoplan Liberty Lifter-programma gelanceerd door DARPA, is juist bedoeld om een derde weg te openen, om de middelen waarover de Amerikaanse strijdkrachten beschikken te completeren, maar ook om niet langer afhankelijk te zijn van deze ontvangstinfrastructuur die essentieel is voor schepen en vrachtvliegtuigen. Laten we dat onthoudeneen Ekranoplan is een hybride tussen een vliegtuig en een schip, waarbij gebruik wordt gemaakt van het grondeffect, dwz de overdruk die ontstaat tussen de vleugels en de grond wanneer het evolueert op een hoogte die lager is dan zijn spanwijdte, en die tot gevolg heeft dat de lift toeneemt. Het meest representatieve programma van deze technologie was de Sovjet Lun, een 74 meter lang prototype aangedreven door 8 turbojets en in staat om 500 km/u te halen ondanks een gewicht van 400 ton. Door de technologische kennis die de Lun in 1987 tot leven bracht, kon het vliegtuig echter alleen worden gebruikt in kalme zee, ook voor transitvluchten, wat een grote belemmering vormde bij het ondertekenen van het vroegtijdige doodvonnis, zelfs als rapporten lijken erop te wijzen dat Moskou het programma van 2017.
De rest van dit artikel is alleen voor abonnees
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
[…] Afgelopen mei kondigde het onderzoeks- en ontwikkelingsbureau van het Pentagon, DARPA, de lancering aan van een programma om een gloednieuw gelaagd transportapparaat te ontwerpen…. Deze amfibische apparaten maken gebruik van het grondeffect, dat wil zeggen de overdruk die […]