Simulaties tonen aan dat dronezwermen een oplossing zouden zijn om Taiwan te verdedigen

Als steun aan Oekraïne centraal staat in de strategische zorgen van de Amerikaanse uitvoerende macht, is het de verdediging van Taiwan die de strategen en planners van de Amerikaanse strijdkrachten al jaren nachtmerries bezorgt. De meeste simulaties en wargames die de afgelopen jaren zijn uitgevoerd, tonen inderdaad aan dat het beschermen van het onafhankelijke eiland sinds 1949 tegen een massale aanval van het Volksbevrijdingsleger over een paar jaar zowel een zeer moeilijke onderneming als zeer gevaarlijk zal zijn voor de Amerikaanse strijdkrachten . Tussen de hypothesen van massale preventieve aanvallen op het eiland en tegen de Amerikaanse militaire bases die aanwezig zijn in dit theater (Japan, Guam, enz.), de toenemende ontzeggingscapaciteiten van de PLA's anti-scheeps- en luchtafweersystemen, en de enorme capaciteit van projectie van zee- en luchtmacht die door Peking kan worden gemobiliseerd, laten de scenario's zien dat, gezien de staat van de Amerikaanse en Taiwanese militaire en technologische capaciteiten, het voorkomen van de val van het eiland in minder dan 15 dagen erg moeilijk zal blijken te zijn.

Aangezien de Amerikaanse legers niet preventief defensieve capaciteiten op het eiland Taiwan kunnen inzetten zonder een massale en onmiddellijke reactie van Peking uit te lokken, en de inzet- en beschermingscapaciteiten van de bestaande middelen op de omringende Amerikaanse bases al op verzadigingspunt zijn, is de enige oplossing die zou kunnen om het Pentagon in staat te stellen een dergelijk offensief tegen te gaan, alleen kon vertrouwen op nieuwe technologische benaderingen en mogelijkheden. Zo zet de Amerikaanse marine in op een uitbreiding en modernisering van haar vloot van nucleaire aanvalsonderzeeërs, evenals op de versterking van het bereik en de bescherming van haar carrier battle groups, met name tegen nieuwe anti-scheepsbedreigingen. de transformatie naar een gemengde vloot bestaande uit traditionele schepen en onbemande schepen. Voor het US Marines Corps houdt dit in dat men moet vertrouwen op een nieuwe doctrine en nieuwe coöperatieve inzetmogelijkheden om de mobiliteit, overlevingskansen en dodelijkheid van zijn eenheden te vergroten. Wat het Amerikaanse leger betreft, het is begonnen aan een nieuw BIG 6-superprogramma dat gericht is op het radicaal veranderen van zijn inzetmogelijkheden in het komende decennium.

De Amerikaanse luchtmacht, van haar kant, wordt geconfronteerd met zeer aanzienlijke beperkingen bij het proberen te reageren op deze hypothesen. Haar regionale luchtmachtbases zijn inderdaad zeer blootgesteld aan Chinese preventieve aanvallen, terwijl ze zich op afstand bevinden ten opzichte van Taiwan op de grens van het bereik van zijn tactische jagers, terwijl de toegangsweigering van de Chinese vloot en luchtmacht dit potentieel kan voorkomen het luchtoverwicht te grijpen in dit operatiegebied, ook voor de modernste stealth-jagers. Om op deze tactische impasse te reageren, is de Amerikaanse luchtmacht ook voornemens te vertrouwen op nieuwe technologische capaciteiten. Een daarvan is het Next Generation Air Dominance Program, of NGAD, dat tegen het einde van het decennium een ​​gevechtsvliegtuig van de 6e generatie moet leveren om de verouderende F-22's te vervangen. Aan de andere kant is het van plan te vertrouwen op zijn nieuwe impasse-capaciteiten, met name op toekomstige hypersonische raketten in de lucht, om de Chinese offensieve capaciteiten te vernietigen. Maar beide zullen hun volledige potentieel alleen kunnen benutten als ze over intelligentie beschikken om Chinese troepen in realtime te lokaliseren en te identificeren. Ervoor, simulaties hebben aangetoond dat de beste reactie niemand minder is dan de dronezwerm.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement