Welke oplossingen om de beschikbaarheid van de French Naval Air Group te vergroten in het licht van operationele behoeften?

In december 2020 kondigde de Franse president Emmanuel Macron de lancering aan van een nieuw vliegdekschipprogramma voor de Franse marine. Dit nieuwe schip, waarvan het momenteel niet bekend is of het één of twee gebouwen zal omvatten, is bedoeld om het nucleaire vliegdekschip Charles de Gaulle tegen 2038 te vervangen en zal veel imposanter zijn dan zijn voorganger, met een lengte van 300 meter en een waterverplaatsing. van 70.000 ton, vergeleken met 261,5 meter en 42.500 ton voor de Charles de Gaulle, en zal worden aangedreven door twee K-22 kernreactoren van elk 220 Megawatt, waarbij de twee K-15’s van de CdG slechts 150 mW leveren, waarvan om tegemoet te komen aan de behoeften die worden opgelegd door het nieuwe NGF-gevechtsvliegtuig dat is ontwikkeld als onderdeel van het FCAS-programma, en dat ook indrukwekkender zal zijn dan de Rafale die vandaag de dag de gevechtsflottieljes van de Franse marine-luchtvaart uitrust. Hoewel dit programma soms onderhevig is aan kritiek, is het vandaag de dag essentieel voor het in stand houden van de Franse machtsprojectie, terwijl het land vanwege zijn overzeese gebiedsdelen en belangen overal ter wereld moet kunnen interveniëren.

Of het nu de PAN Charles de Gaulle van vandaag is, of de PANG uit 2038 als de bouw van een tweede schip niet wordt geregistreerd, het hebben van één vliegdekschip is niet zonder bepaalde beperkingen, met name wat betreft beschikbaarheid. Tijdens de periode voorafgaand aan de periode van periodieke onbeschikbaarheid om de kernreactoren op te laden en de systemen aan boord te moderniseren in 2019, had de Charles de Gaulle een voorbeeldige beschikbaarheid getoond, met meer dan 240 dagen operationele missie in het afgelopen jaar. Maar een dergelijk tempo, opgelegd door de spanningen in het oostelijke Middellandse Zeegebied en de Levant, kan niet op lange termijn worden volgehouden, terwijl in een normaal tempo de beschikbaarheid van de Franse Naval Air Group niet meer dan 200 dagen op zee per jaar bedraagt. Terwijl de internationale spanningen al enkele jaren toenemen, zowel in de Europese zone als in het Midden-Oosten en in de Indo-Pacifische zone, lijkt het essentieel om deze beschikbaarheid te vergroten om de Franse marine en Frankrijk de mogelijkheid te bieden om in te grijpen over crises en problemen. In dit artikel zullen we twee benaderingen bestuderen die waarschijnlijk een antwoord op dit probleem kunnen bieden op een manier die vanuit budgettair oogpunt houdbaar en vanuit operationeel oogpunt effectief is.

Het principe van de dubbele bemanning

De eerste benadering is ook de eenvoudigste om te implementeren, omdat deze gebaseerd is op een oplossing die al tientallen jaren wordt gebruikt voor Franse kernonderzeeërs, en meer recentelijk voor sommige fregatten, bemand deze schepen met niet één, maar twee bemanningen. Het paradigma van deze benadering ligt voor de hand, omdat het gebaseerd is op het feit dat het meest beperkende en beperkende criterium met betrekking tot het op zee houden van een grote marine-eenheid tegenwoordig niet technisch maar menselijk is. Met andere woorden, het is de vermoeidheid van de bemanningen, en niet van de uitrusting, die onderzeeërs en fregatten dwingt om de duur van hun inzet of het nemen van operationele waarschuwingen te beperken. Bovendien, terwijl de systemen aan boord steeds complexer worden om te onderhouden en te implementeren, zijn er meer eisen aan de opleiding van het personeel, waardoor langere opleidingsperioden voor de bemanningen nodig zijn. Aangezien het moeilijker en beperkter is om gedeeltelijke personeelswisselingen uit te voeren aan boord van een schip in gevecht, en omdat tegelijkertijd zeelieden, zoals alle soldaten, tegenwoordig meer streven naar het behoud van een bepaalde ruimte die aan het gezinsleven is gewijd, is de menselijke factor ongetwijfeld de meest beperkende met betrekking tot de beschikbaarheid op zee van een gevechtsschip.

In deze context heeft het vertrouwen op een dubbele bemanning veel voordelen. Door op deze manier te werk te gaan, is het namelijk mogelijk om de operationele beschikbaarheid van het gebouw met 50% te verhogen, terwijl de operationele druk op elk van de bemanningen met 25% wordt verminderd. Meer concreet, als de PAN Charles de Gaulle vandaag een operationele activiteit van 200 dagen op zee per jaar moet ondersteunen, waarvan 40 dagen gewijd aan de opleiding en kwalificatie van de bemanningen en 160 dagen in operationele inzet, zou een dubbele bemanning het mogelijk maken om 300 dagen op zee, d.w.z. de limiet van wat het schip technisch gezien aankan, terwijl de opleidings- en kwalificatievereisten slechts met 20 dagen zouden worden verhoogd, waardoor het een operationele beschikbaarheid van 240 dagen per jaar zou krijgen. Tegelijkertijd zou elke bemanning slechts 150 dagen per jaar aan boord zijn, waardoor het personeel meer flexibiliteit krijgt bij het plannen van trainingen en oefeningen, terwijl de levenskwaliteit van de zeilers zelf wordt verbeterd.

Deze oplossing is ook relatief economisch te implementeren. Inderdaad, als de bemanning van de Charles de Gaulle uit 2000 mannen en vrouwen bestaat, behoren slechts 1200 van hen daadwerkelijk tot het vliegdekschip zelf, terwijl de rest wordt gedetacheerd door de Generale Staf en door de vloot en eskaders van de marine. Bovendien zijn verschillende fregatten die het escorte van het vliegdekschip vormen al met dubbele bemanning uitgerust en heeft de Franse marine 4 nieuwe Fleet Supply Ships besteld, de logistieke schepen die de activiteiten van de carrier ondersteunen. om een ​​dergelijke toename van de operationele activiteit te ondersteunen. Met andere woorden, de verdubbeling van de bemanning zal alleen betrekking hebben op de 1200 bemanningsleden van de PAN, terwijl de flottieljes en squadrons in een dergelijk scenario slechts 300 mensen nodig hebben om een ​​dergelijk tempo te ondersteunen, d.w.z. 1.500 nieuwe medewerkers met een gemiddelde budgettaire kost van minder dan 75 miljoen euro per jaar.

Wat betreft de middelen vanuit de lucht, om over de optimale middelen te beschikken voor deze heropleving van de activiteit, zou het welkom zijn, maar zeker niet noodzakelijk, om de vorm van de jacht aan boord uit te breiden met 15 nieuwe vliegtuigen, d.w.z. een nieuwe vloot, en om een ​​extra E-2D Hawkeye-bewakingsvliegtuig te hebben, d.w.z. een extra budget van € 1,8 miljard dat geleidelijk over meerdere jaren kan worden gespreid, om het relatieve gewicht ervan te verminderen. Opgemerkt moet worden, idealiter, dat het in een dergelijke hypothese grotendeels relevant zou kunnen zijn om de 12F Flotilla, gespecialiseerd in luchtverdediging, te groot te maken met 5 extra vliegtuigen, en om de nieuwe vloot die is gecreëerd in elektronische oorlogsvoering en onderdrukkingsmissies te specialiseren. zichzelf uitrusten met een aangepaste versie van de Rafale voor deze missie. Zo versierd, zou de marine-luchtvaart aan boord zeer efficiënt zijn en zou Frankrijk een geavanceerde operationele beschikbaarheid bieden tegen een uiteindelijke prijs die al met al grotendeels houdbaar is voor de overheidsfinanciën.

De lichte escortedrager

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement