Het zou een understatement zijn om te zeggen dat het FCAS-programma voor gevechtsvliegtuigen van de nieuwe generatie, dat Frankrijk, Duitsland en Spanje samenbrengt, zich vandaag op een afdaling bevindt. Na verschillende afleveringen van spanning over industrieel delen tussen Parijs, Berlijn en Madrid, ligt het programma nu stil in het licht van de onmogelijke overeenkomst die Duitsland en Airbus Defence & Space proberen om Parijs en Dassault Aviation te laten accepteren, en die zou verplichten de Franse luchtvaartgroep om de besturing van de eerste pijler met betrekking tot het ontwerp van de Next Generation Fighter, of NGF, te delen met zijn Duitse tegenhanger. Sinds een aantal weken, de situatie is volledig bevroren, Eric Trappier, CEO van Dassault Aviation, vermenigvuldigt voortdurend verklaringen aan de media om te laten weten dat zijn groep geen extra concessies zou doen aan Airbus DS. Het dodelijke traject dat het programma volgt, lijkt zelfs Berlijn te hebben bereikt, sinds volgens een rapport van het Duitse Ministerie van Defensie, zouden de Duitse autoriteiten bereid zijn het FCAS-programma op te geven, gezien de grote verschillen waar het om draait.
Let in dit verband op de extreme discretie van de Franse autoriteiten rond dit onderwerp. Als het waar is dat de uitvoerende macht vandaag waarschijnlijk veel onderwerpen te behandelen heeft, is het niettemin waar dat het FCAS-programma, net als zijn zwaar gepantserde tegenhanger de MGCS, vooral voortkomt uit een politieke wil die wordt gedeeld tussen Emmanuel Macron en Angela Merkel, de ten eerste om invulling te geven aan zijn ambitie voor Europese defensie, ten tweede als een uitweg in het licht van de verwachte moeilijkheden voor Duitsland na de komst van Donald Trump in het Witte Huis in 2016. Sindsdien is de context grondig veranderd, sinds Joe Biden Trump verving en de trans-Atlantische samenwerking en de centrale rol van de Verenigde Staten binnen de NAVO nieuw leven inblies. Wat betreft Emmanuel Macron's herhaalde toenaderingspogingen ten gunste van een Europa van La Défense, ze zijn allemaal dode letters gebleven onder zijn Europese buren. Alleen de FCAS- en MGCS-programma's blijven deze ambitie ondersteunen, ook al worden ze nu geconfronteerd met bepaalde industriële, operationele en leerstellige realiteiten, die weliswaar lange tijd perfect zijn geïdentificeerd, maar die vandaag niet langer worden gecompenseerd door het wilskrachtige beleid van de Macron - Merkel echtpaar.
Hoe dan ook, met de meer dan sombere toekomst die zich voor de FCAS aandient, is het moeilijk in te zien hoe een politiek verzwakte Emmanuel Macron en een Olaf Scholz die meer Atlanticist dan ooit is, zouden kunnen investeren in het redden ervan, wat niet zal werken zonder te poseren. aanzienlijke uitdagingen voor de Franse defensie-industrie, maar ook en vooral voor de lucht- en zeestrijdkrachten van het land, terwijl een nieuwe technologische wapenwedloop is begonnen. Zeker, voor Dassault Aviation is de Rafale heeft het ontwikkelingspotentieel om deze lijn tientallen jaren vast te houden. Zonder echter te twijfelen aan het feit dat een dergelijke hypothese perfect zou passen bij de industrieel en zijn aandeelhouders terwijl het orderboek van de Rafale is al 10 jaar vol, en als we ons beperken tot het iteratief ontwikkelen van het apparaat in de komende jaren, zou dit kunnen leiden tot verslechtering van de knowhow en de concurrentieprestaties van deze hele cruciale sector voor de economie en voor de Nationale Defensie. In deze context kunnen drie hypothesen worden bestudeerd om een antwoord te bieden op deze industriële, technologische en veiligheidsuitdagingen: het ontwerp van een super-Rafale, die van een Mirage NG, evenals een reboot van de FCAS met andere partners, Europees of niet.
De SuperRafale : een overgangsjager
Le Rafale is een formidabel gevechtsvliegtuig, en het exportsucces is daar een perfecte demonstratie van, vooral in het licht van agressieve en aantrekkelijke aanbiedingen van Amerikaanse industrieën met de F-35, F-16V en F-15EX. Naast de geavanceerde prestaties en de unieke veelzijdigheid op de markt, biedt de Rafale schittert vooral door zijn vermogen om te evolueren, tot het punt dat de eerste Rafale De F1 die begin jaren 2000 aan de Franse marine werd geleverd, werd geüpgraded naar de F-3R omnirole-standaard, uitgerust met de EASA RBE2-radar en de langeafstands Meteor Air-Air-raket, en ze zullen in de toekomst zelfs worden gedragen naar de toekomst. F4-standaard en zijn mogelijkheden die inbreuk maken op de 5e generatie. Echter, de huidige opvatting van Rafale begint zijn grenzen te bereiken, wat Dassault ertoe heeft gebracht de F4-evolutie in twee standaarden te ontwerpen, één voor vliegtuigen uit eerdere batches, de andere voor nieuwe vliegtuigen, om nieuwe evolutiemogelijkheden tot zijn beschikking te hebben. Dit principe zou kunnen worden uitgebreid zoals het geval was voor de Gripen E/F met betrekking tot de Gripen C/D, de F/A-18 E/F Super Hornet met betrekking tot de Hornet, of de Super-Standaard ten opzichte van de Hornet. ten opzichte van de Standaard, namelijk om op relatief korte termijn een nieuwe te ontwerpen Rafale aangepast aan toekomstige behoeften, in het bijzonder die waarnaar de Rafale de huidige zal niet kunnen evolueren.
De rest van dit artikel is alleen voor abonnees
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
[…] het leek erop dat dit alternatief gebaseerd zou zijn op een nieuw en veelbelovend koppel, een combinatie van een Rafale opnieuw ontworpen en ontworpen Super-Rafale, en een stealth gevechtsdrone uit het programma […]