Offensief tegen Taiwan: wanneer en hoe zal China actie ondernemen?

Sinds enkele jaren zijn de spanningen tussen Washington en Peking, zoals de angst om Peking een offensief tegen Taiwan te zien lanceren, blijven toenemen. Ze vertegenwoordigen nu een onderwerp dat constant flirt met de casus belli, tussen de invallen van de marine en de Amerikaanse en geallieerde luchtmachten in de Zuid-Chinese Zee en de Straat van Taiwan, de onderscheppingen en de marine- en luchtinvallen van het Volksbevrijdingsleger rond het eiland, en de opeenvolgende en wederzijdse reacties zodra Washington een nieuwe lading wapens stuurt, parlementsleden of regeringsleden naar Taipei.

De oorlogszuchtige dynamiek is zodanig dat de strijdkrachten van beide landen nu verwikkeld zijn in een wapenwedloop om de tegenstander te slim af te zijn in wat steeds meer een onvermijdelijke confrontatie lijkt.

Niemand voorziet momenteel echter een uitbraak van vijandelijkheden in de komende maanden of jaren, het Pentagon schat van zijn kant dat de periode van gevaar in 2027 zal beginnen.

Wat zou, gezien de lopende industriële programma's in Beijing, Taipei en Washington, de geopolitieke ontwikkelingen en de ambities van de leiders van de grote wereldmachten, de meest waarschijnlijke datum zijn waarop een Chinees offensief Taiwan weer in bezit zou krijgen en wat dan zou zijn? de door Peking gekozen strategie om dit te bereiken?

Naar een blokkade in plaats van een massale aero-amfibische aanval

Wanneer het scenario van een Chinees offensief op Taiwan wordt bestudeerd, is het vaak gebaseerd op: een enorme aero-amfibische aanval op het eiland, voorafgegaan door een intens bombardement met ballistische en kruisraketten, zelfs drones, om de defensieve infrastructuur van het eiland te overwinnen.

Een dergelijke hypothese zou echter, ongeacht het niveau van voorbereiding en de door Peking ingezette middelen, een uiterst riskante strategie zijn voor het Volksbevrijdingsleger.

Inderdaad, de zeldzame grote aero-amfibische operaties die in de geschiedenis met succes zijn uitgevoerd, waren tegen zwak verdedigde kusten (Operatie Torch in 1942, Operatie Musketier in 1956), of wanneer de aanvaller onbetwistbaar lucht- en zeeoverwicht had, en aanzienlijke middelen om te verzwakken de verdediging en logistieke lijnen van de tegenstander, zoals Overlord-operaties et dragonder in 1944, de Landingen in Iwo Jima en Okinawa in 1945, de operatie Chromiet (Incheon-landing) in 1950, of San Carlos in 1982).

Zoals de tegenslagen van de Russische marine en luchtmacht in Oekraïne echter perfect hebben aangetoond, is het zeer riskant om een ​​tegenstander zijn lucht-, luchtafweer- en anti-scheepsverdedigingscapaciteiten te willen ontnemen, zelfs door intensief gebruik te maken van preventieve cruise- en ballistische raketaanvallen.

Sterker nog, de mobilisatie van een grote zee- en luchtmacht om een ​​aanval op Taiwan uit te voeren kon pas plaatsvinden nadat de luchtmacht, de luchtafweer, de kustverdediging en de Taiwanese marine volledig waren uitgeschakeld. Het zal pas ingrijpen na een eerste gevechtsfase van relatief lange duur.

Het risico is dan groot dat zo'n lucht-, ballistische en cyberoorlog de interventie van de Verenigde Staten en hun bondgenoten zal uitlokken, maar ook, zoals het geval is in Oekraïne, de radicalisering van de Taiwanese burgerbevolking, waardoor de uiteindelijke bestuur van het eiland zodra de Taiwanese strijdkrachten zijn verslagen.

Er bestaat echter een andere mogelijkheid voor Peking, namelijk niet te vertrouwen op een aero-amfibische aanval, maar op een ondoordringbare zee- en luchtblokkade van het eiland, om zo de vastberadenheid van de Taiwanezen zelf in de loop van de tijd te verzwakken, terwijl de confrontaties tussen de PLA en de Taiwanese strijdkrachten, in ieder geval door te voorkomen dat ze de burgerbevolking en infrastructuur te veel treffen.

Net als de blokkade op zee en in de lucht die in 1962 door J.F. Kennedy rond Cuba werd uitgevoerd na de levering van ballistische raketten voor de middellange afstand van de Sovjet-Unie op het eiland, zou het doel van een dergelijke blokkade zijn om afstanden te houden tussen Amerikaanse en westerse militaire en technologische steun aan de eiland, terwijl de Amerikaanse marine en de Amerikaanse luchtmacht in een complexe situatie terechtkomen op het gebied van internationale betrekkingen.

Op de lange termijn zou de blokkade ook de hele economie van het eiland schaden, maar ook van de hele planeet, die erg afhankelijk is van in het land geproduceerde halfgeleiders.

In feite, en zelfs als botsingen tussen Taiwanese en Chinese troepen in een dergelijk scenario onvermijdelijk zullen zijn, zal de confrontatie onder een drempel blijven die de publieke opinie en westerse politieke leiders waarschijnlijk niet zal mobiliseren, in tegenstelling tot de situatie waarmee Rusland vandaag wordt geconfronteerd, na de talrijke stakingen. en wreedheden tegen Oekraïense burgers door de Russische legers.

Op voorwaarde dat de blokkade voldoende gerechtvaardigd is op het publieke en internationale toneel en dat de middelen om de doeltreffendheid ervan te waarborgen gedurende een voldoende lange periode van enkele maanden effectief worden uitgevoerd, is het zeer waarschijnlijk dat het een kwestie is van de beste strategie voor Peking om de controle over de 23e provincie terug te krijgen, terwijl het civiele verzet van de Taiwanezen zelf onder controle wordt gehouden en op het internationale toneel een verhaal wordt gepresenteerd dat waarschijnlijk veel potentiële bondgenoten van het eiland zal demobiliseren.

Wat betekent het houden van een zeeblokkade tegen de Amerikaanse marine?

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement