Sinds het begin van de Russische agressie tegen Oekraïne hebben veel bronnen de ernstige moeilijkheden herhaald waarmee de Russische defensie-industrie wordt geconfronteerd. Of ze nu wel of niet worden betwist, het is duidelijk dat de inzet van Russisch militair materieel in Oekraïne de neiging heeft om binnen technologisch bereik te vallen, en niet omgekeerd. Dus als tijdens de eerste weken van het conflict de Russische verliezen die zijn gedocumenteerd in termen van gevechtstanks voornamelijk betrekking hadden op recente modellen zoals de T-72B3obr1989 of obr2016, en de T80BV en BVM, zijn de waarnemingen van vernietiging van T-72A toegenomen van April, toen moderne tankverliezen afnamen. Sinds juni hebben we zelfs gezien het uiterlijk van T62M, eerst op sociale netwerken vervolgens in vernietigde of beschadigde voorraden, terwijl deze tanks meer dan tien jaar geleden uit dienst zouden zijn genomen. De situatie is in veel gebieden hetzelfde, met de terugkeer van oude artilleriesystemen zoals de Tulpan, of gedateerde lucht-grondmunitie, zoals de KH-22. Ten slotte lijken de onderscheppingen van communicatie tussen Russische soldaten, die waard zijn wat ze waard zijn, er ook op te wijzen dat ze nu moeite hebben om een boete aan munitie te krijgen, of simpelweg om nieuwe rekruten goed uit te rusten.
In deze context informatie onthuld door de New York Times, volgens welke Moskou met Pyongyang zou hebben onderhandeld over de aankoop van een grote voorraad 152 mm-artilleriemunitie en 122 mm-raketten, uiterst rustieke en ongeleide systemen, versterkt de overtuiging dat de defensie-industrie vandaag aanzienlijke moeilijkheden zou ondervinden om aan de behoeften van de troepen die in Oekraïne zijn ingezet. Als de waarneming echter weinig betwist wordt, zelfs als ze op geen enkele manier een tendens vormt die op een bepaalde manier in voordeel of zwakte op het terrein kan worden omgezet, zijn de redenen die worden aangevoerd om deze situatie te verklaren van hun kant zeer talrijk, soms antagonistisch tussen hen, en lijden meestal aan een meer globale visie.
Ten eerste is het nuttig om te zien hoe efficiënt en productief deze industrie was in de maanden en jaren voorafgaand aan het conflict. Zo was de defensie-industrie in 2021 de belangrijkste secundaire industriële activiteit van het land, met tussen de 2,5 en 3 miljoen werknemers, d.w.z. 20% van de productieactiviteit van het land. Deze realiseerde een jaaromzet van meer dan 15 Md$, waarvan de helft bestemd was voor de export. Als deze industrie echter, in termen van menselijk volume, meer dan 10 keer zo groot was als de industriële en technologische basis van de Franse defensie, produceerde ze slechts 10 tot 15% van de extra omzet dan Frankrijk, en ongeveer 2,5 keer meer apparatuur dan de grote Franse defensiebedrijven per jaar. Met andere woorden, deze industrie was vóór het conflict al bijzonder inefficiënt, en als de Russische apparatuur efficiënt was, ook in termen van prijzen op het internationale toneel, was dat vooral vanwege de zeer lage arbeidskosten in het land , speciaal voor deze activiteit.
De rest van dit artikel is alleen voor abonnees
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
[…] […]
[…] de Russische defensie-industrie werd geconfronteerd met de gevolgen van westerse sancties, met een zeer aanzienlijke vertraging van de productiesnelheden, met name op het gebied van bepantsering. Dus de beroemde Uralvagonzavod-fabriek in Nizhny Tagil, die de T-73B3M-, T80BVM-tanks produceerde […]