Antiballistische raketten: 4 essentiële argumenten voor MBDA voor het Europese EHDI-programma

In november 2019 hebben Finland, Italië, Nederland en Portugal, onder leiding van Frankrijk, de krachten gebundeld binnen de nieuwe Europese gestructureerde permanente samenwerking, of PESCO, om een nieuw antiballistisch systeem dat in staat is nieuwe dreigingen het hoofd te bieden, waaronder hypersonische raketten en zweefvliegtuigen in het kader van het TWISTER-programma. Een jaar later, Berlijn besloot mee te doen aan het programma, na de stopzetting van het MEADS-programma door Washington. Voor het Franse MBDA en zijn Italiaanse partner Aliena Aerospace bestond er geen twijfel over dat het toekomstige programma door deze twee landen zou worden uitgevoerd, aangezien de twee bedrijven, samen met het Franse Thales, de kern vormen van de Eurosam-joint venture die het enige systeem produceert Europese antiballistische systemen tot nu toe, de SAMP/T- en PAAMS-systemen en de Aster Block 1 en Block 1NT-raketten, die respectievelijk korteafstands (inf 600 km) en middellange afstand (inf 1500 km) ballistische raketten kunnen onderscheppen.

Eind juli 2022 heeft de Europese Commissie echter besloten om het ontwerp van het "European Hypersonic Defense Interceptor"-programma te gunnen aan een consortium bestaande uit Spanje, Duitsland, België, Polen, Tsjechië en Zweden. -EU Noorwegen, via het Europees Defensiefonds. Dit veroorzaakte de verbazing van de partners van de TWISTER-programma's buiten Duitsland, en in het bijzonder van MBDA die niet dachten dat dit programma eraan zou kunnen ontsnappen. Afgezien van de waarschijnlijke beoordelingsfouten van het Franse bedrijf en zijn Italiaanse partner, lijdt het geen twijfel dat het besluit van de Europese Commissie verrassend, om niet te zeggen irritant is. Er zijn inderdaad 4 essentiële argumenten die pleiten voor een Frans beheer van dit zeer strategische Europese programma, of het nu gaat om deadlines, kosten, strategische autonomie en zelfs Europa.

Wat is ballistische raketverdediging?

Ballistische raketten vormen voor Europeanen opnieuw een zeer tastbare bedreiging sinds de verslechtering van de betrekkingen met het Russische buurland. Moskou heeft inderdaad een enorme vloot ballistische raketten van verschillende typen, variërend van de korteafstands Iskander-M tot de toekomstige intercontinentale RS-28 Sarmat, en niet te vergeten de hypersonische luchtlandingsraket Kinzhal. Naast het feit dat alle Russische raketten conventionele en nucleaire kernkoppen kunnen dragen, volgen ze allemaal een ballistisch of semi-ballistisch traject, dat veel moeilijker te bestrijden is dan traditionele dreigingen zoals kruisraketten of vliegtuigen. Door dit ballistische traject bereiken deze raketten inderdaad hoogten, we spreken van apogee voor de maximaal bereikte hoogte, en van snelheid, waardoor ze buiten het bereik van luchtafweersystemen worden geplaatst die ontworpen zijn om vliegtuigen neer te schieten. Om deze dreiging het hoofd te bieden, is het daarom essentieel om speciale oplossingen te hebben die speciaal voor dit doel zijn ontworpen en die in staat zijn om de zeer grote hoogten waar deze raketten opereren te bereiken en ze te onderscheppen ondanks hun vaak hypersonische of hoge supersonische snelheid, terwijl hij soms lokvogels en manoeuvreermogelijkheden.

En aangezien er verschillende soorten raketten zijn geclassificeerd volgens hun bereik, en dus hun hoogtepunt, zijn er 3 families van antiballistische systemen, ook gebaseerd op de onderscheppingshouding. De eerste wordt endo-atmosferisch genoemd en bestaat meestal uit ontwikkelingen in langeafstandsluchtafweersystemen. Dit is met name het geval bij de beroemde Amerikaanse Patriot PAC-2/3, de Frans-Italiaanse Aster Block 1, of de Russische S-300V en S-400 en hun Chinese neven, de HQ-9. Deze systemen kunnen doelen bereiken op een hoogte van 25 tot 35 km, maar bieden slechts een beperkte onderscheppingscapaciteit in de opgaande en neergaande fasen van het rakettraject, wat zeer smalle schietvensters vereist, in de orde van enkele seconden, en een beschermingscapaciteit beperkt tot enkele tientallen km2 rondom het antiballistische systeem, dat het beoogde doelwit alleen nauwkeurig kan beschermen door dichtbij te worden ingezet. Aan de andere kant bieden deze systemen, door hun banden met de luchtafweer, uitgebreide manoeuvreer- en onderscheppingsmogelijkheden die andere systemen niet hebben, met name tegen ballistische raketten met een afgeplatte baan of eenvoudigweg op korte afstand.

De tweede familie van antiballistische systemen vertegenwoordigt hoge endo-atmosferische interceptie, dat wil zeggen op hoogten variërend van 60 tot 150 km. Dit is met name het geval voor de Amerikaanse THAAD en de toekomstige Russische S-500, evenals de mogelijke Aster Block 2 die door Parijs en Rome wordt overwogen. Deze systemen breiden de onderscheppingsmogelijkheden van endo-atmosferische systemen uit en zijn, net als exo-atmosferische systemen, uitgerust met traagheidskinetische impactoren die door de raket worden gedropt om het doel te onderscheppen. Ze zijn nog steeds licht genoeg om echt mobiel te zijn, maar bieden geen onderscheppingsmogelijkheden onder een minimumvloer, in de orde van 50 km voor de THAAD, wat de Russen, maar ook de Chinezen en de Iraniërs ertoe heeft gebracht raketten te ontwikkelen met een zo- semi-ballistische baan genoemd, dwz evoluerend tussen het plafond van de Patriot en de Aster Block 1 NT, en de vloer van de THAAD.

De derde familie, ten slotte, is die van exo-atmosferische interceptors, zware raketten die een kinetisch botslichaam buiten de atmosfeer en de zwaartekracht van de aarde brengen, en in staat zijn om zeer grote gebieden te beschermen, ook tegen raketten die onderweg zijn. Dit is strikt genomen de enige capaciteit die in staat is zware ballistische raketten van het ICBM-type of hun onderzeeër gelanceerde versie SLBM's te neutraliseren, met systemen zoals de SM-3 van het AEGIS-systeem van de Amerikaanse marine of de Russische A-236 in silo's die beschermt Moskou en Sint-Petersburg. Deze systemen zijn echter niet in staat te reageren op ballistische raketten die zich in een afgeplatte baan ontwikkelen of op korte- en middellangeafstandsraketten met een hoogtepunt onder de 200 km. Bovendien zijn ze vaak erg zwaar en erg duur, en het enige dergelijke systeem dat als mobiel wordt beschouwd, is de Amerikaans-Israëlische Arrow 3. Zoals we hieronder zullen zien, zal dit meerlagige aspect dat een effectieve antiballistische verdediging kenmerkt, een beslissende rol spelen in het voordeel van een terugkeer van MBDA en het hele Eurosam-consortium aan het hoofd van het Europese EHDI-programma.

De cruciale kwestie van ontwerpdeadlines

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement