Voor coöperatieve gevechtsdrones liggen de technologische en operationele uitdagingen op de schaal van de verwachte voordelen

Voor een meerderheid van de publieke opinie, waaronder veel soldaten, maakt de toekomst van gevechtsdrones deel uit van een lineaire evolutie die al zo'n veertig jaar aan de gang is. Het is waar dat drones in deze periode in wezen aan capaciteit hebben gewonnen met meer autonomie, snelheid en draagvermogen, en met steeds efficiëntere sensoren en effectoren. En het is duidelijk dat de nieuwste versies van de Reaper weinig te maken hebben met de eerste versie van de Predator, en nog minder met de lichte drones die Tsahal in 1982 in Syrië gebruikte om DCA-locaties te lokaliseren. De toekomstige evoluties van gevechtsdrones, in het bijzonder de komst van coöperatieve gevechtssystemen zoals de European Remote Carriers of de American Loyal Wingmen, veronderstellen technologische, leerstellige en capaciteitsontwikkelingen zonder enige overeenkomst met wat in het verleden op lineaire wijze werd gedaan. En volgens het Mitchell Institute, die een studie van 40 pagina's over dit onderwerp aan het Pentagon heeft voorgelegd, staan ​​de technologische en operationele sprongen die nodig zijn om deze stap te bereiken in verhouding tot de voordelen die de Amerikaanse luchtmacht en alle westerse legers verwachten.

Laten we niet vergeten dat voor de Amerikaanse luchtmacht het ontwerp van nieuwe generatie coöperatieve gevechtsdrones, bedoeld om naast en ten behoeve van gevechtsvliegtuigen van de nieuwe generatie zoals de F-35A en de toekomstige NGAD te evolueren, een strategische pijler vormt in staat zijn om in de toekomst de opkomst van Chinese luchtmachten het hoofd te bieden, zoals overigens het geval is voor de Amerikaanse marine met betrekking tot haar toekomstige vloot van autonome schepen. In de visie voorgesteld door Franck Kendall, de huidige secretaris van de luchtmacht, zullen deze drones het inderdaad mogelijk maken om de detectie- en inzetmogelijkheden van bestuurde apparaten uit te breiden, en om vliegtuigen en bemanningen indien nodig te beschermen, om de effectiviteit ervan te vergroten , ook in numerieke minderwaardigheid. Om dit te bereiken, levert de Amerikaanse luchtmacht, via haar onderzoekslaboratorium en in samenwerking met DARPA en fabrikanten, al enkele jaren grote inspanningen, zowel om drone-modellen te ontwikkelen die voldoen aan toekomstige behoeften, maar ook om de door AI geleide piloot- en samenwerkingssystemen om deze onbemande vliegtuigen te besturen.

Voor het Mitchell Institute is het account er echter nog lang niet om de doelstellingen van de Amerikaanse luchtmacht te bereiken. Volgens de Amerikaanse denktank zijn de belangrijkste problemen en moeilijkheden waarmee deze programma's worden geconfronteerd niet gebaseerd op de prestaties of de gevechtscapaciteiten van deze nieuwe drones, die tegenwoordig vaak de aandacht van de media en besluitvormers trekken. maar op hun vermogen om te handelen en te communiceren met bestuurde vliegtuigen en vooral met hun bemanningen, ook in een zeer dynamische en intense operationele context. Deze capaciteit brengt echter zeer veel moeilijkheden met zich mee die tot op heden nog lang niet zijn opgelost en soms zelfs slecht worden begrepen door de ontwerpers van deze programma's. De komst van deze autonome systemen zal dus de werklast van de bemanningen aanzienlijk verhogen, zodat er een kloof ontstaat die vergelijkbaar is met die welke is opgetreden tijdens de overgang van gevechtsvliegtuigen van de tweede generatie naar die van de derde generatie, met de toevoeging van talrijke detectiesystemen systemen zoals radar en communicatie, evenals nieuwe wapensystemen, waardoor het werk van de bemanningen aanzienlijk werd overbelast, tot op het punt dat ze moesten, zoals in het geval van de F-4 Phantom, F-14 Tomcat en F-111 Ardvaark , voeg een bemanningslid toe om specifiek met deze nieuwe systemen om te gaan, wat aanleiding geeft tot een nieuwe specialiteit, die van wapensysteemofficier of OSA.

Er is nog 75% van dit artikel te lezen. Abonneer u om toegang te krijgen!

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf € 1,99. Abonnementen Premium ook toegang verlenen archief (artikelen ouder dan twee jaar)