De Zuid-Koreaanse marine neemt een uitgebreide strategische rol op zich in het licht van de zich ontwikkelende Noord-Koreaanse nucleaire dreiging

Geconfronteerd met de komst van nieuwe Noord-Koreaanse kernvectoren, rust de Zuid-Koreaanse marine zichzelf uit met eerste aanvalscapaciteiten op land om volledig haar plaats in te nemen in de 3-assendoctrine die het strategische evenwicht tegen Pyongyang waarborgt.

Tot het einde van de jaren 2010 bestond de dreiging die uitging van de strategische systemen van Noord-Korea hoofdzakelijk uit grond-grond ballistische raketten met nucleaire capaciteit, met korteafstandssystemen van de SCUD-familie. Vanaf het begin van de jaren 2000 bestond de dreiging uit de opkomst van puur nationale factuursystemen, zoals Hwasong-7 of Nodong-1 middellangeafstandsraket.

Vanaf de tweede helft van de jaren 2010 zijn door Pyongyang nieuwe krachtige inheemse systemen getest, of ze nu semi-ballistische baan ballistische raketten zoals de KN-17, intercontinentale raketten zoals de Hwasong-14, en zelfs medium veranderende ballistische raketten en raketten met KN-23 hypersonische zweefvliegtuigenEvenals nieuwe kruisraketmodellen.

Tegelijkertijd beloofde de Noord-Koreaanse marine zichzelf uit te rusten meteen nieuwe klasse onderzeeërs afgeleid van de Sovjet Romeo-klasse en aangeduid als de Sinpo-klasse, in staat om ballistische raketten te implementeren met een verandering van medium SLBM, wat een nieuwe bedreiging vormt voor zijn buurland, en vooral de door Seoul geïmplementeerde ‘3-assen’-doctrine te ondermijnen.

Om de nucleaire dreiging vanuit Pyongyang het hoofd te bieden, hebben de Zuid-Koreaanse strijdkrachten een doctrine ontwikkeld die deze kan beteugelen, gestructureerd rond drie complementaire componenten: het gebruik van preventieve aanvallen op de nucleaire locaties en capaciteiten van Zuid-Korea. Een nucleaire aanval wordt als dreigend beschouwd, de onderschepping van kernvectoren dankzij een groot netwerk van detectie- en onderscheppingssystemen met anti-ballistische capaciteiten, en een reeks massale conventionele aanvallen om de capaciteiten, de communicatie en de logistiek van de tegenstander te onthoofden.

In deze context heeft de opkomst van nieuwe dreigingen, met name Noord-Koreaanse onderzeeërs die ballistische wapens met kernwapens kunnen implementeren, op natuurlijke wijze de topologie van de dreiging getransformeerd. nieuwe rol in de ‘3-assen’-doctrine.

Om dit te bereiken is de Zuid-Koreaanse marine begonnen met een grote inspanning om een ​​enorme vloot van autonome systemen aan te schaffen, waaronder marine-drones op het oppervlak en onder water, evenals drones uit de lucht.

Dus als autonome systemen, zoals de ASWUUV onderwaterbestrijdingsdrone die sinds 2017 in ontwikkeling is, slechts 1% vertegenwoordigen van de uitrusting van de marine van het land, is het nu aangekondigde doel om tegen 9 2025% te bereiken, bijna 30%. tegen 2030 en een einddoel van ongeveer 45% tegen begin 2040.

Hun functie zal juist zijn om de Noord-Koreaanse marinecapaciteiten onder permanente controle te houden, en in het bijzonder om op korte termijn schepen en onderzeeërs te kunnen opsporen en daarom te vernietigen die zijn uitgerust met systemen die kernwapens kunnen gebruiken. Dit zijn onderzeeërs die zijn bewapend met SLBM-raketten of korvetten en fregatten die mogelijk zijn uitgerust met kruisraketten, en voldoen daarmee aan de eerste aspecten van de doctrine. Maar de rol van de Zuid-Koreaanse marine stopt daar niet.

Het zal het komende jaar inderdaad binnenkort de eerste van drie torpedobootjagers van de Jeongjo de Grote-klasse ontvangen, een evolutie van de grote luchtafweervernietiger van de Sejong de Grote-klasse, speciaal ontworpen om te voldoen aan het tweede deel van de “ 3 assen”-doctrine.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement