In 2006 werd Noord-Korea het negende land dat over kernwapens beschikte, na de explosie van zijn eerste A-bom op 9 oktober. Voor Pyongyang was het toen een kwestie van reageren op de waargenomen dreiging die uitgaat van de Verenigde Staten en de herhaalde spanningen met zijn Zuid-Koreaanse buurland, maar ook van het zeer effectief aanwakkeren van de propaganda van het regime jegens een bevolking die zwaar is getroffen door tientallen jaren van extreme armoede.
Bovendien, als het Noord-Koreaanse regime wist dat het tijdens de Koude Oorlog, de ineenstorting van de Sovjet-Unie begin jaren negentig en de economische toenadering tussen China en het Westen die vanaf het midden van het voorgaande decennium op gang kwam, op Peking en Moskou kon vertrouwen, overtuigde Kim Jong Il over de noodzaak om zichzelf uit te rusten met een dergelijk wapen, zelfs met het risico de betrekkingen met zijn twee bondgenoten te verslechteren, die ook de talrijke sancties goedkeurden die door de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties waren uitgevaardigd na de Noord-Koreaanse kernproeven.
De door Kim Jong Il ontwikkelde Noord-Koreaanse doctrine was echter in de eerste plaats defensief, met twee strikte kaders: een nucleaire aanval op Noord-Korea, of een conventionele aanval die rechtstreeks gericht was op het regime en zijn leiders.
Op geen enkel moment in deze doctrine werd het gebruik van kernwapens als eerste bedoeling genoemd of zelfs maar overwogen. Het is waar dat, afgezien van de politieke aspecten, de kernwapens in de handen van Pyongyang destijds zeer omvangrijk waren, en het gebruik ervan op tactisch niveau niet voorstelbaar was.
Sinds de komst van Kim Jong Un, zoon en erfgenaam van Kim Jung Il, aan het hoofd van het land in 2011, heeft het regime een zeer belangrijke inspanning geleverd, juist om de Noord-Koreaanse kernkoppen te miniaturiseren, maar ook om nieuwe te ontwikkelen. Of het nu ballistische raketten of kruisraketten zijn, veel geavanceerder dan de raketten die ze vervangen.
En in feite beschikt Pyongyang nu over tactische raketten die compactere nucleaire ladingen kunnen vervoeren, evenals over nieuwe intercontinentale of medium-changing raketten, die de machtsverhoudingen op het Koreaanse schiereiland, maar ook op het hele Pacifische toneel, aanzienlijk wijzigen.
Tegelijkertijd is er de afgelopen jaren een nieuwe doctrine naar voren gekomen in de woorden van de Noord-Koreaanse leider, maar ook in die van zijn zus en potentiële erfgenaam, Kim Yo-Jong, die het gebruik van tactische kernwapens overweegt en theoretiseert om het land aan te vallen. Zuid-Korea, zijn strijdkrachten en zijn infrastructuur, in de eerste plaats.
Met andere woorden: Pyongyang beschouwt het nu als legitiem en potentieel effectief om tactische kernwapens tegen zijn buurland te gebruiken om een militaire overwinning te verzekeren, bijvoorbeeld om het schiereiland te herenigen, vooral omdat het land nu over intercontinentale ballistische raketten beschikt die in staat zijn de grens te bereiken. De Verenigde Staten zijn in een dergelijk scenario een voldoende wapen om Washington, zijn legers en zijn kernwapens op afstand te houden.
75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
[…] […]
[…] strategische intercontinentale of strategische verandering van omgeving. Tegelijkertijd blijft het land zich intensief inspannen om zijn nucleaire en conventionele strijdkrachten te moderniseren, met de komst van nieuwe modellen gevechtstanks, gevechtsvoertuigen […]
[…] Een nieuwe Noord-Koreaanse doctrine is de afgelopen jaren naar voren gekomen in de woorden van de leider van het land, maar ook in die van Kim Yo-Jong […]