Vliegdekschip NG, FCAS, MGCS...: heeft Frankrijk te hoog gemikt?

Slechts twee jaar geleden formaliseerde de minister van strijdkrachten, Florence Parly de start van studiewerkzaamheden voor de bouw van een nieuw vliegdekschip bedoeld om de Charles de Gaulle uit 2038 te vervangen.

Sindsdien is er veel informatie naar buiten gefilterd over dit programma, dat net als de Charles de Gaulle kernenergie zou moeten hebben en een waterverplaatsing van 75.000 ton zou moeten bereiken, met name om de nieuwe elektromagnetische katapulten van 90 meter te kunnen implementeren die nodig zijn om de nieuwe Next Generation Fighter uit het FCAS-programma te lanceren, die op zichzelf veel imposanter is dan de Rafale M.

Zoals te verwachten is, zijn de ontwerp- en fabricagekosten van het schip ook aanzienlijk gestegen in vergelijking met de € 2 miljard die de Charles de Gaulle in de jaren 90 heeft laten bouwen.

Terwijl het nieuwe vliegdekschip aanvankelijk tussen de 5 en 6 miljard euro werd geschat, zou het nu gaan om ontwerp- en bouwkosten van zo'n 8 miljard euro, of zelfs meer. En in het kader van de voorbereiding van de volgende Militaire Programmeringswet 2024-3020, die niettemin zal worden begiftigd met ongeveer € 400 miljard, d.w.z. € 100 miljard meer dan de vorige, vormen deze kosten een probleem...

Of het nu gaat om het PANG nieuwe generatie vliegdekschipprogramma, het FCAS 6e generatie gevechtsvliegtuigprogramma, het MGCS toekomstige gevechtstankprogramma, evenals de SSBN3G 3e generatie programma voor nucleaire onderzeeërs met ballistische raketten essentieel voor de Franse afschrikking, beloven ze allemaal bijzonder hebzuchtig te zijn in kredieten, tot het punt dat ze de wederopbouw van bepaalde capaciteiten van de legers belemmeren, zoals in het geval van de zware gepantserde strijdmacht of langeafstandsartillerie.

Het feit is dat, of het nu FCAS, MGCS of PANG is, het erop lijkt dat elk van deze programma's tot doel heeft hardware te ontwikkelen die veel groter en duurder is dan degene die ze zullen vervangen, niet alleen vanwege de toename van technologische kosten en inflatie, maar ook vanwege veel hogere ambities, waardoor de Franse industriële defensieproductie dichter bij apparatuur komt die door de Verenigde Staten wordt geproduceerd, en de facto afstand neemt van wat traditioneel het operationele en commerciële succes van Franse defensiematerieel sinds de jaren zestig heeft gemaakt.

Als Frankrijk aan het begin van de jaren zestig meer dan 4% van zijn bruto binnenlands product aan zijn defensie-inspanningen besteedde, herstelde de Franse economie nauwelijks van de littekens van de Tweede Wereldoorlog, waardoor het land gedwongen werd inventief te zijn bij het ontwerpen van hoogwaardige prestaties en aantrekkelijke uitrusting, maar veel goedkoper dan de Amerikaanse wapensystemen die zich op de markt opdrongen.

Dit is hoe de Franse vliegtuigfabrikant Dassault Aviation de Mirage III ontwierp, een onderscheppingsjager die half zo zwaar was als de imposante F-4 Phantom II, die op bijna alle gebieden de F-104 overtrof, terwijl hij aanzienlijk goedkoper was dan deze twee apparaten.

Tegelijkertijd, voortbouwend op het succes van de AMX-13, ontwierp AMX de 30-tons AMX-36 medium tank, toen de Verenigde Staten de M-60 produceerden van meer dan 52 ton. Wat betreft de twee Franse vliegdekschepen, de Clemenceau en de Foch, ze overschreden amper 32.000 ton bij vollast over een lengte van 265 m, waar de Amerikaanse Forrestals flirtten met 80.000 ton over een lengte van 326 meter.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement