Sinds het Russische offensief tegen Oekraïne op 24 februari begon, heeft een gespannen patstelling de meest actieve aanhangers van Kiev, zoals Polen, de Baltische staten of de Tsjechische Republiek, tegenover de meest omzichtige, zoals Duitsland, Italië of Frankrijk geplaatst. met betrekking tot het soort materiaal dat door het Westen naar de Oekraïense legers zou kunnen worden gestuurd. Op dit gebied, en wat hun positie ook was, waren het de Verenigde Staten, en zij alleen, die de toon zetten met betrekking tot de aard van de uitrusting die daadwerkelijk door de leden van de NAVO zou kunnen worden gestuurd om met de Russische legers. Aanvankelijk ging het er voor Washington om een uitbreiding van het conflict zo veel mogelijk te beheersen, wat meermaals voor frictie zorgde tussen bepaalde leden van het bondgenootschap, zoals wanneer Warschau bood aan zijn Mig-29's naar een Amerikaanse basis te sturen, zodat ze later naar Oekraïne konden worden gestuurd, wat Washington botweg weigerde.
De door de Verenigde Staten en de NAVO vastgestelde strategie ontbrak niet aan relevantie. Om de risico's te beperken dat het conflict over de Oekraïense grenzen heen zou overslaan, maar vooral om de steun en training van het Oekraïense leger te vergemakkelijken, werd besloten om naast lichte en toch zeer effectieve uitrusting zoals Javelin-antitankraketten of anti-tankraketten -tankraketten Stinger- en Grom-vliegtuigen, om landen die tot het Warschaupact behoorden in staat te stellen hun zware uitrusting over te dragen, zoals T-72-tanks, BMP-1 en 2 infanteriegevechtsvoertuigen, 2S3 gemotoriseerde kanonnen of luchtafweersystemen lucht S-300, Buk en Tor, uitrusting die al in dienst is bij de Oekraïense legers en daarom gemakkelijk te hanteren is door de strijders. Bovendien zouden deze landen grote voorraden munitie voor dit materieel kunnen overdragen, vooral omdat de Verenigde Staten, maar ook Duitsland en andere NAVO-leden, deze overdrachten van zwaar materieel en munitie door Westers materieel, zoals de tank, gedeeltelijk compenseerden. Leopard 2 of de Marder-infanteriegevechtsvoertuigen.
Na een paar maanden oorlog, geconfronteerd met de schaarste aan artilleriesystemen uit de voormalige Sovjet-Unie binnen de NAVO, gaf Washington toestemming voor het sturen van nieuwe systemen, dit keer van westers ontwerp, maar in beperkte hoeveelheden. Zo kwamen de Franse CAESAR, de Duitse Pzh2000, de Poolse Krab en de inmiddels beroemde Amerikaanse HIMARS-raketwerpersystemen in gebruik, apparatuur waarmee de Oekraïners de overhand konden krijgen in artillerieduels met de Russische legers en een groot deel van hun land konden vernietigen. aanvoerlijnen en voeren zo verschillende succesvolle tegenaanvallen uit in de oblast Loehansk en die van Kherson. Ondanks herhaalde westerse bedenkingen sinds het begin van het conflict met betrekking tot de levering van zwaardere wapens aan Oekraïne, lijkt het er echter op dat er op dit gebied een belangrijke ontwikkeling gaande is, zoals blijkt uit de aankondiging van Washington over de aanstaande verzending van langeafstands-Patriot-wapens. luchtafweer- en anti-ballistische raketbatterijen, gevolgd door een soortgelijke aankondiging uit Parijs en Rome over even capabele SAMP/T Mamba-systemen, evenals echo's van meer hoorbare over mogelijke overeenkomsten over de levering van zware tanks zoals de Amerikaanse Abrams , de Leopard 2 Duitse, of zelfs de Franse Leclerc.
75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
[…] […]