Zal Rusland na Iran ook de Noord-Koreaanse legers moderniseren?

Sinds de ondertekening van het staakt-het-vuren in Panmunjeom op 27 juli 1953 is het Koreaanse schiereiland een van de meest intense spanningspunten op aarde gebleven. De nucleairisering van Pyongyang, te beginnen met de eerste succesvolle test van een Noord-Koreaans kernwapen op 9 oktober 2006 en vervolgens met een eerste waterstofbom in januari 2016, heeft de status van dit bevroren maar onafgemaakte conflict aanzienlijk veranderd bij gebrek aan een officiële wapenstilstand. . Als de Noord-Koreaanse legers echter aanzienlijke troepenmachten opstellen, met bijna 1,3 miljoen man onder de vlag, 600.000 reservisten, meer dan 4000 tanks, 2500 pantservoertuigen, 8000 artilleriesystemen of 500 gevechtsvliegtuigen, evenals een strijdmacht voor ballistische en kruisraketten geschat op meer dan 3000 vectoren, bestaat dit bijna uitsluitend uit verouderde apparatuur uit de jaren zestig of zeventig, en sindsdien slecht gemoderniseerd als gevolg van internationale sancties die al meer dan drie decennia in het land zijn toegepast, onder meer door Peking en Moskou.

De afgelopen weken melden echter verschillende rapporten, zeker moeilijk onafhankelijk te verifiëren maar geloofwaardig, de mogelijke levering van munitie en militair materieel door Pyongyang aan Moskou om de militaire inspanning in Oekraïne te ondersteunen. Dit zou in wezen artilleriemunitie zijn, zoals 122 en 152 mm granaten, evenals 122 mm raketten voor de Grad-systemen en 220 mm voor de Ouragan-systemen, beide gebruikt door de lanceerinrichtingen - Noord-Koreaanse meervoudige raketten. Het verbruik van munitie is inderdaad een groot probleem voor de twee tegengestelde partijen in dit conflict, de Oekraïners hebben bijvoorbeeld een maandelijks verbruik van 155 mm granaten van bijna 40.000 eenheden, waar de totale productie van dit soort munitie in Europa niet meer dan 32.000 stuks. Als de Russische vooroorlogse voorraden in dit gebied aanzienlijk waren, zou het munitieverbruik van de Russische artillerie volgens waarnemers dat van de Oekraïners met een verhouding van 1 op 5 of zelfs 1 op 10 overtreffen, met name ter compensatie van het gebrek aan precisie van de Russische artillerie, zodat ook daar de productiecapaciteit van de Russische industrie niet voldoende is om het operationele verbruik van de strijdkrachten te compenseren.

Als Moskou vanaf het begin van het conflict, zoals Oekraïne bovendien, internationale partners zocht die uitrusting en munitie konden overdragen, waren de inspanningen van de Russische onderhandelaars meestal onvruchtbaar en slechts 3 landen hebben daadwerkelijk positief gereageerd op herhaalde verzoeken van het Kremlin: Wit-Rusland, Iran en Noord-Korea. Voor Minsk was het vooral een kwestie van het behoud van de Russische bescherming, de enige garantie voor het regime van president Loekasjenko. Voor Teheran is de aanhoudende steun voor de Russische oorlogsinspanning, weliswaar aanzienlijk met de levering van duizenden Shahed-munitie-drones en, zo lijkt het, binnenkort ballistische raketten, gepaard gegaan met kritische afspraken over de modernisering van de Iraanse strijdkrachten onder sanctie al tientallen jaren, en net als de Noord-Koreaanse legers, grotendeels achterhaald, afgezien van bepaalde capaciteiten zoals raketten. Verschillende convergerende bronnen geven dat dus aan de 24 Su-35ES die oorspronkelijk voor Egypte waren gebouwd maar waarvan de levering is geannuleerd, kunnen binnenkort in Teheran worden afgeleverd terwijl Iraanse piloten en onderhoudstechnici al in Rusland worden opgeleid. Evenzo zou het een vraag zijn voor Iran om zijn zeestrijdkrachten te moderniseren door in Rusland gebouwde schepen te verwerven, met in beide gevallen een belangrijke herdefiniëring van de machtsverhoudingen in het Midden-Oosten.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement