Tegenover China past Taiwan zijn leger aan door de dienstplicht op één jaar te brengen

Het is verleidelijk om een ​​parallel te trekken tussen de situatie in Oekraïne voorafgaand aan de lancering van de Russische "Speciale Militaire Operatie" op 24 februari, en de huidige situatie in Taiwan, dat leeft onder de steeds dringender dreiging van militaire interventie. In beide gevallen hebben deze democratische landen inderdaad te maken met autoritaire regimes met aanzienlijke militaire middelen, terwijl bij gebrek aan een stevig bondgenootschapsverdrag en als gevolg van een zekere zelfgenoegzaamheid van het Westen tegenover Peking en Moskou, tegen een achtergrond van economische belangen, worstelen ze om hun legers te moderniseren. Zeer weinig westerse landen buiten de Verenigde Staten hebben of hebben de wil gehad om China of Rusland uit te dagen door wapensystemen aan Oekraïne of Taiwan te verkopen, met het risico de woede en belangrijke economische dwangmaatregelen van Peking en Moskou op gang te brengen. Wat de Oekraïense legers op 24 februari betreft, de Taiwanese legers lijken in feite onvoldoende voorbereid en vooral onderbewapend om de dreiging het hoofd te bieden, waarbij de meeste uitrusting van de oude generatie vaak achterhaald is op een modern slagveld.

Om deze uitdaging het hoofd te bieden, ontwikkelden zowel Kiev als Taipei een nationale defensie-industrie, de eerste gebaseerd op de prestaties van de Sovjet-defensie-industrie, de tweede op een bloeiende economie en een aanzienlijk technologisch potentieel. Beiden zijn erin geslaagd hoogwaardige apparatuur te ontwikkelen, sommige gebaseerd op oude platforms zoals de Oekraïense T-64M-tank en zijn Taiwanese tegenhanger M60A3 TTS, evenals geheel nieuwe systemen, zoals de Oekraïense Neptune-raket of de Taiwanese AIDC F- CK-1 Ching-Kuo-jager. Zowel vandaag als gisteren zijn beide echter voornamelijk afhankelijk van de goede wil van de grote westerse militaire machten om hen uit te rusten met moderne apparatuur die in staat is om de dreiging effectief tegen te houden of zelfs af te weren. Maar er is één gebied waarop de Taiwanese legers ver achterblijven bij hun huidige Oekraïense tegenhangers, dat van mankracht en operationele paraatheid.

Na de tegenslagen die in 2014 en 2015 in de Donbass zijn opgetekend tegen Russische linie-eenheden, heeft Kiev inderdaad een zeer effectieve strategie geïmplementeerd om snel een mobilisatiecapaciteit te ontwikkelen die zowel effectief als doorgewinterd was, door strikte dienstplicht van 12 naar 18 maanden en van een verloop van enkele weken tot enkele maanden voor elke dienstplichtige aan het front in de sluimerende oorlog die de Oekraïners en Russen sindsdien in de Donbass voerden. Bovendien hebben de Oekraïense militaire en politieke autoriteiten tal van territoriale brigades ontwikkeld, bestaande uit voormalige reservisten en vrijwilligers, die in geval van agressie snel kunnen worden gemobiliseerd, met name om de verdediging van grote stedelijke centra te versterken. In feite was Kiev vanaf het begin van de Russische agressie in staat om snel een groot aantal strijders te mobiliseren, sommigen met een effectieve training en zelfs echte gevechtservaring, in structuren die dicht bij die van de westerse legers lagen met een groot korps ervaren niet-militairen. onderofficieren en officieren. Natuurlijk beschikte de overgrote meerderheid van deze haastig gevormde eenheden alleen over zwakke, vaak verouderde bewapening aan het begin van het conflict, waardoor ze niet in staat waren om offensieve operaties of manoeuvres van welke aard dan ook uit te voeren. Door echter te zorgen voor de verharding van de verdediging van de stedelijke centra en door de beter uitgeruste linie-eenheden van het Oekraïense leger van deze missie te bevrijden, droegen deze eenheden effectief bij aan het stoppen van de Russische opmars naar Kiev, Kherson of Mykolajev.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement