Het concept van strategische aanval ontstond tijdens de Tweede Wereldoorlog, eerst door de Duitse Blitz tegen Britse steden die plaatsvond tussen het einde van de Battle of Britain zelf, in september 1940, en mei 1941 toen de Luftwaffe vooruitlopend naar het oosten werd omgeleid. van Plan Barbarossa. Voor de Duitse strategen en in het bijzonder voor Herman Goehring, commandant van de Luftwaffe, was het een kwestie van het vernietigen van de verzetswil van de Britten zelf, door niet alleen militaire doelen zoals de bases en de fabrieken aan te vallen, maar ook de grote steden van de landen, zoals Londen, maar ook Coventry, Plymouth, Birmingham en Liverpool. Deze campagne, die resulteerde in 43.000 burgerdoden en 90.000 ernstig gewonden, was een mislukking, aangezien de Luftwaffe bijna 900 vliegtuigen had verloren, waaronder een groot deel van haar bombardementenvloot, zonder de beoogde doelstellingen te bereiken. Deze mislukking weerhield de Britten en Amerikanen er echter niet van om hetzelfde te doen, door overdag (US Army Air Force) en 's nachts (Royal Air Force) tal van strategische aanvallen uit te voeren op industrieterreinen maar ook op Duitse steden, evenals op bepaalde steden in de bezette zone, waarbij meer dan 500.000 doden vielen in Duitsland, zoals velen in Japan, evenals 100.000 doden in Italië en 67.000 doden in Frankrijk.
De voordelen van deze geallieerde strategische luchtcampagne staan nog steeds ter discussie, ook al hebben ze objectief en aanzienlijk de industriële capaciteiten en brandstofreserves van de as uitgehold. De ontploffing van de twee bommen in Hiroshima en Nagasaki in augustus 1945 veranderde de situatie echter en creëerde voor het eerst door het raken van burgerdoelen een belangrijk strategisch effect met de overgave van het Japanse rijk, het is waar al in een zeer slechte positie na de overgrote meerderheid van zijn vloot te hebben verloren, en de komst van de Russische divisies die in Europa waren ingezet om het offensief tegen de Japanse strijdkrachten in Mantsjoerije te leiden. Het is echter inderdaad het kernwapen dat sinds die datum het mondiale machtsevenwicht heeft bepaald, door het concept van een massavernietigingswapen te creëren dat in staat is om tegelijkertijd de infrastructuur en de burgerbevolking van een grote stad te vernietigen, om de beoogde doelstellingen te bereiken. politieke doelstellingen, in plaats van te streven naar het vernietigen van het militaire instrument van de vijand, zoals in de 50 eeuwen menselijke geschiedenis daarvoor.
Als de A-bom en vervolgens de waterstofbom het hart vormden van de strategische capaciteiten van de machtigste naties ter wereld, ontwikkelden ze in de loop der jaren andere afgeleide vermogens, zoals chemische of bacteriologische wapens, of stralingswapens, bedoeld meer specifiek om bevolkingsgroepen te vernietigen zonder infrastructuur te vernietigen. Deze wapens, samengebracht in het acroniem NRBC voor Nucleair, Radiologisch, Biologisch en Chemisch, vormden de spil van het strategische machtsevenwicht tijdens de Koude Oorlog, en zelfs daarna. Sinds enkele jaren, zelfs enkele decennia, is er echter geleidelijk een andere categorie strategische wapens verschenen. In tegenstelling tot de vorige, zijn deze niet bedoeld om de bevolking te vernietigen, maar om de infrastructuur en de economische en sociale capaciteiten van een land te vernietigen, om het beoogde strategische doel te bereiken, zonder de nucleaire of soortgelijke drempel te overschrijden en miljoenen burgers te doden. In dit artikel zullen we de 5 strategische capaciteiten bestuderen die overeenkomen met deze classificatie, die niet alleen het machtsevenwicht in de komende jaren zouden kunnen veranderen, maar ook de logica zelf van strategische drempel en reactie.
1- Elektromagnetische pulswapens
Van alle niet-dodelijke strategische mogelijkheden is het gebruik van elektromagnetische pulswapens de oudste. Inderdaad, vanaf de eerste kernexplosies in 1945 werden de gevolgen van de krachtige elektromagnetische puls die toen werd gegenereerd, eerst bestudeerd door de Verenigde Staten en vervolgens vanaf 1949 door de Sovjet-Unie. In 1962 voerden de twee grootmachten bijna gelijktijdig experimenten in deze richting uit, met het Amerikaanse project Starfish Prime dat een nucleaire lading van 1,44 megaton tot ontploffing bracht op een hoogte van 400 kilometer boven de Stille Oceaan, en het Sovjetproject 184 dat hetzelfde met minder belangrijke ladingen van 300 kt boven Kazachstan. In beide gevallen ging het er vooral om de militaire capaciteiten van de tegenstander over een groot gebied te neutraliseren door alle elektronische circuits te vernietigen die toen in militaire voertuigen, schepen en vliegtuigen verschenen. Aan de andere kant werd in die tijd het gebruik als alternatief van atoombommen en raketten in de afschrikkingspositie niet eens overwogen, omdat de kwetsbaarheid van civiele infrastructuren voor EMP's te beperkt werd geacht.
De situatie op dit gebied veranderde nauwelijks tot het begin van de jaren 2000, en het begin van de wereldwijde digitalisering van de economie maar ook van het hele sociale leven van de landen. Tegelijkertijd was de kennis rond het fenomeen elektromagnetische puls en de effecten ervan ook sterk gevorderd, zodat het Amerikaanse congres in 2001 een onderzoek startte naar de kwetsbaarheid van de Verenigde Staten voor dit soort dreiging, met de oprichting van de Verenigde Staten EMP Commissie. Uit de eerste feedback van deze commissie, in 2004 en vooral tijdens een hoorzitting in de Senaat in 2005, bleek dat dit type wapen nu een strategische bedreiging voor het land vormde, niet alleen vanwege hun effectiviteit op strategische infrastructuren zoals het elektriciteitsnet of telecommunicatie, maar ook door bijna alle transportcapaciteit van het land te vernietigen. Daarnaast identificeerde de commissie niet minder dan 15 landen, naast de Verenigde Staten, die experimenten op dit gebied uitvoerden, waaronder Noord-Korea, Iran, Rusland, China, Cuba, India, Pakistan en Cuba.
Toch ligt het "toegangsbewijs" om het zo'n strategisch vermogen te geven buiten het bereik van de overgrote meerderheid van de landen. Naast niet-nucleaire elektromagnetische pulswapens die niet voldoende vermogen hebben om als strategisch te worden gekwalificeerd, is het inderdaad tegelijkertijd noodzakelijk om over een geavanceerd ballistisch vermogen op lange afstand te beschikken, evenals over krachtige kernkoppen. en voldoende geminiaturiseerd om aan boord van deze raketten plaats te vinden. Bovendien, zelfs als de grote destructieve effecten van het kernwapen dat in een dergelijke hypothese wordt gebruikt, zoals de schokgolf en de hittemuur, grotendeels worden afgezwakt door de exo-atmosferische explosie, net als de radioactieve neerslag, zullen de slachtoffers van een dergelijk wapen , zoals passagiers van transportmiddelen en patiënten die in het ziekenhuis zijn opgenomen of afhankelijk zijn van technologie, kunnen het beoogde land overtuigen van het "nucleaire" en "massavernietigende" karakter van de aanval en daarom leiden tot een nucleaire reactie. De dreiging wordt echter als significant genoeg beschouwd om de Japanse autoriteiten ervan te overtuigen de commando- en ondersteuningscapaciteiten van 100 van zijn belangrijkste militaire districten te begraven, juist om een EMP-aanval te weerstaan.
2- Zwermen en massale drone-aanvallen
De rest van dit artikel is alleen voor abonnees - vanaf € 1 de eerste maand
Artikelen met volledige toegang zijn beschikbaar in de " Gratis artikelen“. Abonnees hebben toegang tot de volledige Analyses, Nieuws en Synthese artikelen. Artikelen in archieven (meer dan 2 jaar oud) zijn gereserveerd voor Premium-abonnees.
Alle abonnementen zijn vrijblijvend.
[…] […]