Het Amerikaanse leger maakt zich zorgen over het uithoudingsvermogen van zijn nieuwe artilleriekanonnen met een groter bereik

Van de lessen die uit het conflict in Oekraïne zijn getrokken, is de centrale rol van artillerie in conflicten met hoge intensiteit ongetwijfeld de belangrijkste, terwijl de capaciteiten van zware artillerie de afgelopen 30 jaar waren verwaarloosd, tot het punt dat ze in de loop van de jaren tot het strikte minimum waren teruggebracht. veel westerse legers, waaronder het Franse leger en zelfs het Amerikaanse leger. Als het aantal "buizen" per soldaat dus sinds 3 in het Westen door 1990 wordt gedeeld, hebben de prestaties van westerse artilleriesystemen van hun kant een duizelingwekkende vooruitgang geboekt, zowel wat betreft precisie als bereik of mobiliteit. . De komst van moderne systemen met lange loop, zoals de Franse CAESAR of de Duitse Pzh2000, beide uitgerust met 155 mm lange kanonnen van 52 kaliber, 52 keer het kaliber van het wapen (d.w.z. 8,47 m) in plaats van de 39 kalibers waarmee de M109 of de AuF1 maakte het mogelijk om de systemen een grotere uitbreiding te geven, met een bereik van 24 tot 28 km voor de oude systemen, tot een bereik van 40 km, en meer met granaten met toegevoegde voortstuwing, voor de nieuwe.

De voordelen van deze nieuwe systemen zijn op grote schaal aangetoond tijdens de gevechten in Oekraïne. Zo overtroffen de AHS Krab (Polen), Caesar (Frankrijk) en Pzh2000 (Duitsland) de Russische 2S3 Akatcya en 2S9 Msta-S ruimschoots wat betreft bereik en nauwkeurigheid, zoals blijkt uit de gedocumenteerde verliesratio's. Ze werden daarom op grote schaal gebruikt door het Oekraïense leger, ondanks hun kleine aantal, om Russische offensieven in bedwang te houden, Oekraïense tegenoffensieven te ondersteunen, maar ook om tegenbatterijen en gelegenheidsaanvallen uit te voeren. Om dergelijke prestaties te bereiken, moeten kanonnen van kaliber 52 echter veel grotere mechanische en thermische spanningen absorberen dan hun tegenhangers van kaliber 39, wat resulteert in snellere slijtage van de lopen, maar ook van alle mechanische onderdelen van het systeem artillerie en draagvoertuig. Dit is hoe de combinatie van intensief gebruik, een laag aantal eenheden en hogere beperkingen vandaag de dag leidt tot de erosie van de Oekraïense artilleriecapaciteiten, terwijl 16 van de 18 CAESAR en de volledige Pzh2000 die aan Oekraïne zijn geleverd, na 4 maanden oorlog moeten worden geregenereerd. Aan de andere kant werd geen van deze systemen vernietigd door vijandelijk vuur, zelfs niet als een Lancet rondsluipende munitie een CAESAR beschadigde zonder deze een paar weken geleden te vernietigen.

Dit probleem is de Amerikaanse kanonniers niet ontgaan die het nieuwe Extended Range Cannon Artillery-systeem al enkele maanden testen, een van de 32 moderniseringspijlers van het Amerikaanse leger in ontwikkeling. In tegenstelling tot de Europese (Caesar, Pzh2000, Archer) of Zuid-Koreaanse (K9 Thunder) systemen, heeft het ERCA-programma tot doel een artilleriekanon te ontwikkelen, niet van kaliber 52, maar van kaliber 58, waarmee een bereik van 70 km kan worden bereikt, dat wil zeggen dat vandaag bereikt door de kanonnen van 52 kaliber door gebruik te maken van dure granaten met extra voortstuwing. Maar als de thermische en mechanische spanningen de levensduur van een 155 mm L/52-kanon (voor lengte/52-kaliber) verkorten tot enkele maanden in een omgeving met hoge intensiteit, werd gevreesd dat de levensduur van het XM907-kanon L/58 dat op de M1299 van het ERCA-programma, zou nog meer worden gereduceerd vanwege snellere slijtage. Feit is dat de tests die zijn uitgevoerd tijdens het schieten door de prototypes van M1299 inderdaad aantonen de snelle verschijning van zwakheden en schade aan de buis, wat wijst op een zeer snelle slijtage van het systeem.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement