Het Amerikaanse leger wil zijn meerlaagse luchtafweerverdediging verdichten

Wat de luchtafweer betreft, variëren de gebruikte middelen aanzienlijk, afhankelijk van de middelen maar ook van de doctrines van de legers. Sinds het verschijnen van luchtdoelraketten in het midden van de jaren vijftig hebben twee belangrijke doctrines echter tegenover elkaar gestaan: de Sovjet-doctrine, die vandaag door Rusland wordt toegepast maar ook door China, vertrouwt op een meerlaagse verdediging met 5 niveaus, met antiballistisch vermogen op zeer grote hoogten, vertegenwoordigd door de S-300 PMU2 en door de nieuwe S-500 komt eraan, een luchtafweergeschut op lange afstand en antiballistisch vermogen op lage hoogte (inf 50 km) vertegenwoordigd door de S-400, een verdediging op middellange en middellange afstand toegeschreven aan de Buk-systemen en de nieuwe S-350, een korteafstandsverdediging met de TOR en de Pantsir, en tot slot een zeer korteafstandsverdediging op lage hoogte bestaande uit infanterie-luchtafweerraketten en luchtafweergeschut. Deze aanpak maakt het in theorie mogelijk om het luchtruim ondoorzichtig te maken bij een groot aantal dreigingen, ook bij verzadigende dreigingen.

Het Amerikaanse leger van zijn kant vertrouwt op een veel lichtere structuur met drie niveaus, bestaande uit het THAAD antiballistische systeem op zeer grote hoogte, het Patriot langeafstands luchtafweer- en antiballistische systeem en SHORAD-systemen. ( Short Range Air Defense) en MANPADS (MAN-Protable Air Defense System) voor bescherming op zeer korte afstand, voornamelijk rond de Stinger-raket. Gedurende de hele Koude Oorlog, en zelfs daarna, waren de Amerikaanse legers, en met hen die van hun bondgenoten, van mening dat luchtverdediging in de eerste plaats de verantwoordelijkheid was van de luchtmacht en in het bijzonder van de gevechtsvliegtuigen, en vertrouwden hiervoor op krachtige vliegtuigen die beschikbaar waren in zoals de F-3 en later de F-15. Het feit is dat tijdens de oorlogen na de Koude Oorlog, met name in Irak en voormalig Joegoslavië, de suprematie van de Amerikaanse luchtmacht en haar bondgenoten in de lucht onbetwist was, tot het punt dat luchtafweergeschut zo niet overbodig leek. in ieder geval merkbaar minder kritisch dan voor andere landen.

Voor Rusland, en in mindere mate voor China, dat streeft naar het implementeren van een tussenliggende doctrine, is luchtoverheersing in feite geen vereiste voor militaire actie, aangezien vuurkracht voorwaarts is vanwege artillerie. In feite is haar doctrine niet zozeer gericht op het grijpen van luchtoverheersing als wel op het voorkomen dat de tegenstander dit doet. Paradoxaal genoeg is de toepassing van deze doctrine niet door de Russische legers gedemonstreerd, maar door hun Oekraïense tegenstanders, die sinds het begin van het conflict erin geslaagd zijn te voorkomen dat de Russische luchtmacht, die toch aanzienlijk machtiger is, de luchtoverheersing over het grondgebied, bijna uitsluitend vertrouwend op door de Sovjet-Unie gemaakte systemen zoals de S-300, de Buk en de Tor, en alleen jagers in dienst als laatste redmiddel, waardoor speculaties over de vermeende ineffectiviteit van Russische luchtafweersystemen zelf worden ondermijnd. Waren het de Oekraïense successen die de strategen van het Amerikaanse leger inspireerden? Het feit is dat het in het kader van het begrotingsplan voor 2023 kredieten van het Congres heeft gevraagd, met name om een ​​vierde laag in zijn luchtafweergeschut te creëren, die vandaag wordt geleverd door het Buk-systeem in Rusland en Oekraïne, om de bedreigingen op middellange en middellange hoogte op de basis van Guam.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement