Admiraal Gilday heeft waarschijnlijk zijn weddenschap gewonnen voor de omvang van de Amerikaanse vloot

De planning op middellange en lange termijn van de Amerikaanse marine is de afgelopen 15 jaar op zijn minst chaotisch geweest, met de presentatie van veel tegenstrijdige plannen, afhankelijk van of het Witte Huis en het Congres voorstander waren van budgettaire besparingen of militaire wederopbouw. Deze aarzelingen en opeenvolgende terugtrekkingen, evenals risicovolle en buitensporig dure programma's zoals LCS en de Zumwalt-vernietigers, hebben nu tot een moeilijke situatie geleid, aangezien de budgettaire en industriële capaciteiten moeite zullen hebben om de geplande terugtrekking van de vele gebouwen en vliegtuigen die hun leeftijdsgrens hebben bereikt. Naast de ingewikkelde jaarlijkse arbitrages die elk jaar aanleiding geven tot een felle confrontatie tussen de Amerikaanse marine en het congres, met name met betrekking tot de terugtrekking van ineffectieve schepen zoals de LCS-korvetten, moest het bevel van de Amerikaanse marine een nieuw jaarplan voor de omvang van de vloot. Wat hij deed in april 2022. Maar in plaats van één enkel plan voor te stellen dat aanleiding zou geven tot een nieuwe confrontatie met het Congres, tussen de aanhangers van een enorme vloot en die van kleinere investeringen, koos de Chief of Naval Operations, admiraal Gilday, voor een origineel strategie in dit kader.

En effet, de Amerikaanse marine presenteerde niet 1 maar 3 planningsopties, om Amerikaanse senatoren en vertegenwoordigers in staat te stellen zich op middellange termijn te projecteren in de realiteit van de toekomst van de Amerikaanse zeemacht in het licht van de gedane investeringen. Zo stelde de derde optie, de meest ambitieuze, voor om de investeringen voor de scheepsbouw met 4 miljard dollar per jaar te verhogen, waardoor het mogelijk zou worden om in 2045 een formaat te bereiken van 11 nucleaire vliegdekschepen, 80 torpedobootjagers, 49 fregatten en LCS, 59 nucleaire aanvalsonderzeeërs, 59 amfibische schepen, 50 logistieke schepen en 42 ondersteuningsschepen, ofwel 363 schepen. De andere twee, goedkopere hypothesen gaven afwisselend de voorkeur aan de oppervlaktevloot of de onderzeese vloot ten nadele van de andere, om in 332 slechts 2045 schepen te bereiken. Echter, en zoals we in april schreven, de architectuur van de voorstellen aan het Congres , leek te vertrouwen op een bekende marketingstrategie, het asymmetrische dominantie-effect.

Zo gepresenteerd hadden de Amerikaanse parlementariërs in feite niet te maken met de voordelen die aan de investering verbonden waren, maar met de afstanden die de keuze van een van de eerste twee hypothesen zou opleveren, hetzij op het gebied van de oppervlaktevloot, hetzij in dat van de onderzeese vloot, waardoor de meerkost van de derde hypothese, bovendien ambitieuzer dan de simpele synthese van de eerste twee scenario's, een aanvaardbare kost is gezien de vermeden verzakingen. In feite leek de strategie van de CNO gebaseerd te zijn op een gedurfde gok gebaseerd op een marketingtheorie, meer bedoeld om auto's, televisies en horloges te verkopen dan om het lot van 's werelds leidende zeemacht te bepalen. Deze weddenschap is echter duidelijk met succes bekroond, naar de mening van admiraal Gilday zelf.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement