Geconfronteerd met de verharding van de dreiging, verandert het Pentagon zijn doctrine over autonome systemen

Een van de belangrijkste assen die het Pentagon heeft gekozen om het operationele overwicht te behouden op potentiële tegenstanders die gezamenlijk over aanzienlijke militaire en technologische middelen beschikken, is gebaseerd op het gebruik van een groot aantal autonome systemen, al dan niet bestuurd door een of meer kunstmatige systemen. intelligenties. Maar geconfronteerd met de uitdaging van de opkomst van China, zijn industrieën en zijn 1,4 miljard inwoners, lijkt de in 2012 gedefinieerde doctrine over het gebruik van autonome systemen niet langer geschikt. Daarom wordt het sinds 2021 herzien om rekening te houden met technologische ontwikkelingen zoals die van de dreiging. De nieuwe doctrine werd deze week gepresenteerd door Michael Horowitz, de directeur van het Office of Emerging Capabilities Policy van het Pentagon, en gezien de aspecten van eenvoudige herziening, vormt het een aanzienlijke omwenteling in de realiteit van het gebruik van deze wapensystemen die voorbestemd zijn om de steunpilaar te worden van Amerikaanse militaire actie. komen.

Deze leerstellige ontwikkelingen met betrekking tot een zeer gevoelig onderwerp en waargenomen door de media, kunnen op het eerste gezicht oppervlakkig lijken, vooral omdat ze meestal gebaseerd zijn op een subtiele evolutie van het gebruikte vocabulaire. In de doctrine van 2012 die het gebruik van deze autonome of semi-autonome systemen regelt, kwam het begrip kunstmatige intelligentie dus niet voor, terwijl het in het nieuwe document op hetzelfde niveau is geïntegreerd als de andere systemen. over het gebruik van AI moeten deze doctrine daarom op dezelfde manier respecteren als de andere. Maar de belangrijkste waargenomen ontwikkeling is veel belangrijker dan een simpele technologische verduidelijking.

In 2012 moesten autonome of semi-autonome systemen, zoals drones, immers onder menselijke controle blijven voor specifieke acties, zoals het gebruik van een dodelijk wapen, maar ook om de werking van bepaalde bewakingsapparatuur in gang te zetten. In feite moest niet alleen de man de controle over de autonome apparatuur kunnen overnemen, maar deze laatste kon op zichzelf geen grote acties ondernemen zonder directe menselijke actie. Deze benadering beantwoordde effectief aan de technologische realiteit van het moment, maar vooral aan de operationele realiteit, aangezien de autonome of semi-autonome systemen voldoende gering in aantal zijn om een ​​permanent personeelsbestand aan hun controle toe te wijzen. Om tientallen of zelfs honderden autonome systemen in een theater te implementeren, zoals de doelstelling van het Pentagon de komende jaren is, was deze aanpak uiteraard niet meer mogelijk.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement