China test stealth-verbeterde gevechtsdrone

Terwijl de prestaties van luchtafweer- en detectiesystemen blijven groeien, hetzij door de toename van de efficiëntie van sensoren, die van gegevensverwerkings- en analysesystemen, maar ook door de prestaties van de raketten zelf, stealth, of deze nu actief is door middel van jamming en maskeersystemen, of passief om het radarequivalente oppervlak of de infrarode straling van een apparaat te verkleinen, wordt een belangrijk probleem van cruciaal belang voor de luchtmacht. Inderdaad, met hypersonische technologieën is het tot nu toe het enige mogelijke antwoord om te hopen luchtmacht boven een betwiste ruimte te kunnen gebruiken. In de afgelopen 30 jaar is op dit gebied aanzienlijke vooruitgang geboekt, met name in de Verenigde Staten, pioniers op dit gebied met de beroemde F-117 Nighthawk, die het potentieel van deze technologie tijdens de eerste Golfoorlog demonstreerde.

Sinds passieve stealth-technologie is geëvolueerd, waardoor veelzijdige gevechtsvliegtuigen zoals de F-22 Raptor en F-35 Lightning II in gebruik kunnen worden genomen, en ook populairder is geworden op de planeet, China met de J-20 en de toekomstige J-35, en Rusland met de Su-57, die ook blijk hebben gegeven van knowhow op dit gebied, ook al wordt er nog steeds gedebatteerd over de kenmerken van deze apparaten in termen van stealth. Al deze vliegtuigen hebben echter bepaalde beperkingen: hun stealth is meestal gericht en geconcentreerd in het voorste gebied, en verslechtert snel naarmate het vliegtuig extra munitie, tanks of gewicht onder de kap draagt. De mobiele zones van gevechtsvliegtuigen, die het mogelijk maken om het apparaat te besturen, verminderen ook deze stealth, niet alleen wanneer ze in beweging zijn door radarreflectiezones te creëren, maar ook door uitsparingen en uitspringende randen te creëren om beweging van het controleoppervlak mogelijk te maken.

Om dit probleem op te lossen, is DARPA, het bureau voor technologische innovatie van het Pentagon, gelanceerd het CRANE-programma voor de besturing van revolutionaire vliegtuigen met nieuwe effectoren, dat tot doel heeft beweegbare stuurvlakken te vervangen door onder druk staande luchtstromen die hun aerodynamische effecten reproduceren, zonder de beperkingen op te leggen, met name op het gebied van stealth. Het programma is eind vorig jaar overgegaan naar fase 2 om de technologieën te ontwerpen die nodig zijn om een ​​technologische demonstrator te ontwerpen. Aurora Flight Sciences, een dochteronderneming van Boeing, werd gekozen voor deze missie en waarschijnlijk om de 3,5-tons demonstrator te ontwikkelen die gepland is voor fase 3, waarvan de eerste vlucht wordt verwacht in 2025. In feite is de aankondiging van het team van het Center for Aerodynamics Research and Development in de provincie Sichuan, in een artikel dat op 19 januari werd gepubliceerd in het collegiaal getoetste tijdschrift Acta Aeronautica en Astronautica Sinica, had waarschijnlijk het effect van een bom over de Atlantische Oceaan. In werkelijkheid, dit team zou al een demonstrator hebben gevlogen die was uitgerust met dezelfde technologie.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement