Waarom is het geven van straaljagers aan Oekraïne ingewikkelder dan het lijkt?

Wekenlang, precies de dag na de overeenkomst tussen Washington en Berlijn over de levering van zware tanks, hebben president Zelensky en zijn regering zich ertoe verbonden druk uit te oefenen op hun westerse bondgenoten om een ​​nieuw soort uitrusting te verkrijgen. , aangezien het gevechtsvliegtuigen zijn. En in feite is er sinds die datum geen dag voorbijgegaan zonder persartikelen of officiële verklaringen uit Kiev waarin werd opgeroepen tot F-16's in de Verenigde Staten. Typhoon en Tornado voor de Britten en Duitsers, en Rafale en Mirages naar Frankrijk, zonder de Zweedse Gripen te vergeten. Zoals het geval is geweest sinds het begin van dit conflict, zijn de meeste reacties op deze eisen, of ze nu vóór of tegen de uitlevering aan Oekraïne zijn, vooral gebaseerd op een krachtige emotionele component. Om deze vraag te beantwoorden is het noodzakelijk om alle aspecten te analyseren, van de realiteit van de Oekraïense operationele noodzaak tot de beperkingen die dergelijke overdrachten zouden kunnen veroorzaken voor de Oekraïense oorlogsinspanningen, maar ook voor de defensieve capaciteiten van de landen die deze apparaten zouden overdragen. zonder natuurlijk de mogelijke reactie van Moskou op een dergelijk initiatief uit te sluiten.

Allereerst is het duidelijk dat de Oekraïense legers vandaag de dag een reëel belang hebben bij een aanzienlijke luchtmacht. Het lijkt inderdaad steeds waarschijnlijker dat de Russische legers profiteerden van de Bakhmout-episode die was gedelegeerd aan Wagners huurlingen, om een ​​machtige militaire macht te reconstrueren die in staat was om in de komende weken of maanden grote offensieve operaties uit te voeren. Volgens de Oekraïense inlichtingendienst zelf hebben de Russische legers 500.000 man uit de legers, mobilisatie en dienstplicht verzameld, getraind en uitgerust voor deze belangrijke fase die gaat komen. De Oekraïense legers, die een jaar lang erg op de proef zijn gesteld door de gevechten, hebben vandaag niet de middelen die nodig zijn om de ongeveer 800 km van het front voldoende te verharden, wetende dat de Russische strijdkrachten een grote aanval zouden kunnen uitvoeren met een relatief korte termijn overal langs dit front.

In deze context begrijpen we de urgentie, nu perfect waargenomen door westerse hoofdsteden, om zo snel mogelijk nieuwe artillerie, luchtafweergeschut en nieuwe zware pantservoertuigen zoals tanks en gevechtsvoertuigen, infanterie, te leveren om deze linie te verharden, en hebben voldoende reserves om de onder druk staande gebieden snel te versterken. Gezien de lengte van het front begrijpen we echter het belang van een luchtmacht die in staat is om, op verzoek, op elk moment en binnen zeer korte tijdsbestekken, de overtollige vuurkracht te leveren die essentieel is voor het afweren van aanvallen. Sterker nog, en ook al is er zeer waarschijnlijk een politieke berekening van de kant van Kiev om de betrokkenheid van de NAVO en in het bijzonder van de grote economische en nucleaire machten van het Bondgenootschap bij het conflict te vergroten, het staat buiten kijf dat luchtmacht een beslissende meerwaarde bieden aan het vasthouden van de lijn. Het is nog steeds noodzakelijk dat het kan worden geïmplementeerd om echt effectief te zijn, en dat het apparaten heeft die zijn aangepast aan de missie. Dit is natuurlijk waar het onderwerp lastig wordt...

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement