Hoe kan de evolutie van de doctrine van het bezit van uitrusting het mogelijk maken om de omvang van de legers uit te breiden?

Hoewel de indeling van legers om budgettaire redenen in de volgende LPM ongewijzigd zal blijven, zou een nieuw model voor het bezit van defensiematerieel mogelijk een antwoord bieden op toekomstige uitdagingen.

Aan het einde van de jaren zestig en het begin van elektronische systemen aan boord, kende militaire uitrusting een zeer snelle groei in prestaties en mogelijkheden. Tegelijkertijd stegen ook hun aanschaf- en implementatiekosten dramatisch, veel sneller dan de stijging van de militaire budgetten.

In een poging om de formaten en vooral de operationele capaciteiten te behouden, hebben het leger en de industriëlen zich ertoe verbonden te vertrouwen op twee kenmerken die mogelijk zijn gemaakt dankzij de bijdragen van elektronica en informatietechnologie, namelijk de veelzijdigheid van de apparatuur en hun schaalbaarheid om de effectieve leven in de strijdkrachten.

Un Rafale om ze allemaal te vervangen

Dit is hoe het Rafale Frans, ontworpen vanaf het begin van de jaren 80, maakte het mogelijk vervang in zijn eentje de acht gevechtsvliegtuigen die in dienst zijn binnen de Franse legers, waarbij het vliegtuig zowel een luchtsuperioriteitsjager was zoals de Mirage 2000C en de Crusader, een aanvalsvliegtuig zoals de Jaguar, de F1CT, de 2000D en de Super Étendard, een verkenningsvliegtuig zoals de F1CR en de Étendard IVP, en een strategisch aanvalsvliegtuig zoals de Mirage 2000N.

In termen van schaalbaarheid heeft het Dassault-vliegtuig, dat meer dan twintig jaar na zijn ingebruikname nog steeds exportorders binnenhaalt, tot nu toe niet minder dan vijf iteratieve standaarden doorstaan, van de F20 voor superioriteit in de lucht aan boord tot de F-5R. veelzijdige multirol, en zal verder evolueren met de volgende F1- en F3-standaarden, waardoor het apparaat op de drempel van de 4e generatie komt.

De verlenging van de levensduur van apparatuur, dankzij schaalbaarheid, evenals hun veelzijdigheid, stelde militaire planners in staat om te reageren op formaat- en capaciteitsproblemen onder budgettaire beperkingen, nog versterkt door de beroemde "voordelen van vrede" na de ineenstorting van het Sovjetblok.

De Franse luchtmachten kenden, net als die van de Britten en Amerikanen, een diepgaande inkrimping, tot 65% voor deze drie landen, en meer voor landen als Duitsland en België.

Wat echter een reactie was op een direct probleem, veranderde in de loop van de tijd in een paradigma dat niet alleen de formaten beheerste, maar ook het beleid inzake eigendom van apparatuur. Het vliegtuig van de generatie dus RafaleAls Typhoon Het is de bedoeling dat de Europese of de Zweedse Gripen ook na 2060 in dienst zullen blijven, meer dan 60 jaar na ingebruikname.

Wat hun opvolgers betreft, zoals de NGF van het FCAS-programma, de Tempest of de NGAD, die zullen de lijn moeten behouden tot 2100, terwijl ze vanaf 2035 of 2040 in dienst zullen treden. Hetzelfde geldt voor de veldbepantsering en voor in mindere mate op het gebied van gevechtsschepen, die nu allemaal zijn ontworpen voor een langere operationele levensduur dankzij verbeterde schaalbaarheid.

De grenzen van de huidige bezitsdoctrine

Intuïtief is deze strategie logisch. Een evolutie die veel minder kost dan de aanschaf, en dus de ontwikkeling van een nieuw apparaat, hoe meer men de levensduur van een uitrusting verlengt dankzij opeenvolgende evoluties, hoe economischer het zou moeten blijken te zijn om te implementeren.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement