Wat zijn de 3 grootste gevaren verbonden aan Europees-Amerikaans centrisme op het gebied van defensie?

Jarenlang, lang vóór de aankomst van president Macron op het Elysée, was de Franse positie op het gebied van defensie altijd onafhankelijker geweest dan die van zijn buren als het om Amerikaanse bescherming ging.

In 2017, toen de spanningen tussen Berlijn en Washington op hun hoogtepunt waren, lanceerden Emmanuel Macron en Engels Merkel verschillende industriële en politieke initiatieven om inhoud te geven aan een zeer ambitieus en vrij oud project, Defense Europe.

Maar terwijl de betrekkingen tussen Duitsland en de Verenigde Staten zich vanaf het daaropvolgende jaar normaliseerden, vervaagden de Frans-Duitse samenwerkingsprogramma’s beetje bij beetje, grotendeels als gevolg van een aanzienlijke verschuiving en snelle stappen van Duitsland naar een terugkeer naar zijn traditionele houding, gebaseerd op Amerikaanse bescherming op het gebied van van Defensie.

De komst van Joe Biden naar het Witte Huis in 2020, en nog meer de Russische agressie tegen Oekraïne, overtuigde Berlijn, maar ook alle Europeanen, inclusief onafhankelijke landen als Zweden en Finland, er uiteindelijk van dat de Amerikaanse bescherming en de NAVO de Alfa en Omega vertegenwoordigden. van de Europese defensie.

Verlaat Defensie Europa, lang leve de herschikking van Amerikaanse troepen in Europa en de aanschaf van Amerikaans militair materieel om beter met hen samen te werken.

Het moet gezegd worden dat dit standpunt, dat door alle Europese hoofdsteden van Lissabon tot Vilnius en Boedapest wordt toegejuicht, vandaag de dag niet aan relevantie ontbreekt. Als gevolg van twintig jaar van kritische onderinvestering in Europese defensie-instrumenten, ondanks een schuchtere stijging vanaf 20 en een duidelijke versnelling vanaf 2015 en de terugkeer van de oorlog in Europa, maar ook het gebrek aan anticipatie van de generale staven in termen van geopolitieke risico’s, waardoor de De zwakke kredieten in de modernisering van de middelen voor machtsprojectie, terwijl de inzet met hoge intensiteit, de middelen waarover de Europese legers bij het begin van de Russische agressie tegen zijn buurland beschikten, werden verwaarloosd, waren meer dan beperkt.

Zonder de massale en vrijwillige interventie van de Verenigde Staten, die alleen al meer dan tweederde van de wapen- en munitietransporten naar Kiev op zich neemt, en ook de helft van de economische hulp, om nog maar te zwijgen van de hulp op het gebied van inlichtingen en het uitvoeren van operaties is het waarschijnlijk dat Europese hulp de Oekraïense strijdkrachten niet in staat zou hebben gesteld de Russische militaire macht te neutraliseren.

We kunnen ook oprecht vraagtekens zetten bij het feit dat Europeanen, en vooral West-Europeanen, Oekraïne feitelijk in deze mate militair zouden hebben gesteund zonder Amerikaans leiderschap?

In feite lijkt het standpunt dat alle Europese landen hebben gekozen die vertrouwen op de Amerikaanse militaire macht en afschrikking om hun eigen bescherming te verzekeren, met name tegen Rusland, vandaag niet ter discussie te staan, ook al zou Frankrijk, dat eens te meer zijn eigen afschrikmiddel biedt keer op keer een meer onafhankelijke houding, zoals president Macron ons een paar weken geleden in herinnering bracht. Maar zelfs als de Europeanen voor het grootste deel een aanzienlijke verhoging van de middelen voor hun legers in de komende jaren hebben aangekondigd, is deze houding niet zonder risico, integendeel. In dit artikel zullen we 3 van deze grote gevaren bestuderen die verband houden met het hernieuwde en zelfs toegenomen Amerikaanse centrisme van de Europese hoofdsteden op het gebied van defensie na de oorlog in Oekraïne: het Chinese risico, het risico van uitbreiding van het conflict en het risico van politieke afwisseling over de Atlantische Oceaan.

1- Om de Chinese dreiging in te dammen, zullen de Verenigde Staten al hun militaire macht in de Stille Oceaan moeten concentreren

Of het nu een toepassing is van de valstrik van Thucydides die de opkomende macht, China, tegenover de dominante macht, de Verenigde Staten, zou plaatsen, het gevolg is van twee uiteenlopende historische en politieke visies, of die van de visie van een Chinese leider die wil vertrekken zijn naam in de geschiedenis op hetzelfde niveau staat als Mao Zedong en keizer Qin Shi Huang, vormen de risico's van een aanstaande grote confrontatie tussen China en de Verenigde Staten en hun bondgenoten in de Stille Oceaan nu het belangrijkste punt van zorg voor de Amerikaanse legers. Het feit is, de simulaties rond de verovering van Taiwan, schattingen uitgedrukt door hoge Australische militaire en politieke functionarissenof de op onze site gepubliceerde analyses, wijzen er allemaal op dat de Amerikaanse legers na 2027 in het gunstigste geval alleen een strategische paté tegen het volledig gemoderniseerde Volksbevrijdingsleger kunnen krijgen, en dat China na 2035 serieuze hoop op een overwinning tegen de Verenigde Staten.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement