Krijgt Duitsland na Italië ook supervernietigers?

De marine was tijdens de Koude Oorlog het armzalige familielid van de strijdkrachten van de Bondsrepubliek Duitsland. Voor Bonn was het doel zowel om zijn eigen machtsprojectiecapaciteiten inherent aan de volle zeevloten te beperken, in overeenstemming met zijn grondwet, als om te beantwoorden aan een specifieke NAVO-behoefte, namelijk controle over de Oostzee, die alleen de BRD en Denemarken hadden, in die tijd kusten aan deze zee.In feite gaf de Bundesmarine toen de voorkeur aan relatief compacte schepen die waren aangepast aan de specifieke behoeften van de Oostzee en de Noordzee, met als meest voor de hand liggende voorbeeld haar onderzeese vloot bestaande uit 11 Type 205, conventioneel aangedreven onderzeeërs van slechts 44 meter lang en 455 ton aan duiken, bemand door een bemanning van 22 man, en met beperkte prestaties, vooral wat betreft duiken met een maximale diepte van 100 meter. Deze onderzeeërs, zoals de korvetten van de Cheetah-, Albatros- en Tiger-klasse, die ook niet meer dan 500 ton wogen, waren echter zeer geschikt voor de missies die de NAVO aan deze marine in de Oostzee had toegewezen.

De Bundesmarine beschikte echter over een paar zeeschepen, zoals de 4000 ton wegende torpedobootjagers van de Hamburg-klasse die tussen 4 en 1959 in 1964 eenheden werden geproduceerd, of de drie luchtafweervernietigers van de Lutjens-klasse die vanaf 3 in dienst kwamen. ten opzichte van andere grote Europese marines, zoals de Royal Navy, de Marine Nationale en de Marina Militare, liep de Bundesmarine duidelijk achter wat betreft capaciteiten op volle zee.Sinds de Duitse hereniging en de val van het Sovjetblok is er iets veranderd. Inderdaad, waar de Baltische kusten vooral werden gecontroleerd door de Sovjet-Unie (Rusland, Estland, Litouwen en Letland), door haar Poolse en Oost-Duitse bondgenoten, evenals door twee neutrale landen, Zweden en Finland, is de kaart sindsdien drastisch veranderd toen, met Rusland dat nu slechts 1969 km kustlijn aan deze zee heeft, 170 keer minder dan tijdens de Koude Oorlog. Deze geografische veranderingen, evenals de evolutie van waargenomen geopolitiek, leidden tot een ingrijpende transformatie van de Duitse zeestrijdkrachten, die de 10 Type 11's verving door 6 AIP Type 212 onderzeeërs van 1830 ton, en toegelaten tot het bedienen van grotere schepen die beter geschikt zijn voor de volle zee, zoals de 3 Sachsen-klasse luchtafweervernietigers van 5800 ton, de fregatten 4 Brandenbourg-fregatten van 4500 ton, evenals de 4 zware fregatten van meer dan 7000 ton van de Baden-Wurtenberg klasse.

Vanaf 2028 moet de Bundesmarine 4 nieuwe F126 fregatten krijgen ter vervanging van de 4 Brandenburg die tussen 1994 en 1998 in de vaart zijn gekomen. 180 meter. Er wordt echter veel gedebatteerd over hun configuratie aan de overkant van de Rijn. Ondanks een groot tonnage, een zeer grote autonomie op zee en een groter overlevingsvermogen, de F126's zullen opmerkelijk slecht bewapend zijn voor een schip van dit tonnage, met slechts 16 Mk41 verticale silo's bedoeld om plaats te bieden aan 64 ESSM middellangeafstands luchtafweerraketten, 8 NSM luchtafweerraketten, 2 CIWS C-RAM-systemen en een 127 mm kanon, waar bijvoorbeeld de Amerikaanse torpedobootjagers van de Arleigh Burke-klasse met een gewicht van 9700 ton en een lengte van 155 meter, vervoert 96 verticale silo's. Volgens informatie die gespecialiseerde sociale netwerken heeft aangewakkerd, lijkt de Bundesmarine de situatie echter te willen corrigeren met de volgende klasse F127-fregatten, die een lengte van 220 meter en een waterverplaatsing van 12.000 ton zouden bereiken en die in de loop van het volgende decennium in dienst moeten worden genomen. . Bereidt de Bundesmarine zich voor om ook een Super-Destroyer-programma te lanceren? het is verre van zeker...

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement