Afgelopen juli was een groot deel van de Franse defensiesfeer woedend, nadat de Europese Commissie het Spaanse SENER Aeroespacial, ondersteund door het Duitse Diehl en verschillende andere Europese bedrijven, had gegund voor het ontwerp van het EU HYDEF-programma voor European Hypersonic Defense Interceptor, dat zou moeten maken het mogelijk een systeem te creëren voor het detecteren en onderscheppen van hypersonische raketten, een dreiging die nu veel preciezer is geworden sinds het gebruik van Russische Kinzhals in Oekraïne. Alle door Brussel geselecteerde bedrijven hebben immers ook geen ervaring op het gebied van ballistische onderschepping of hypersonische wapens. Dat geldt niet voor Franse bedrijven, die aan de ene kant het luchtafweer- en antiballistische systeem SAMP/T Mamba en zijn marinevariant produceren binnen de Frans-Italiaanse joint venture Eurosam die MBDA, Thales en Leonardo samenbrengt. Deze zelfde Franse bedrijven zijn ook betrokken bij het ontwerp van de toekomstige nucleaire hypersonische raket die de ASMPA supersonische raket moet vervangen, en bij de ontwikkeling van de V-MAX hypersonische zweefvliegtuigdemonstrator met ONERA.
Behalve dat deze beslissing de "Europese" kant van het project heeft verkozen boven het operationele aspect, terwijl de tijd zich waarschijnlijk niet leent voor dergelijke overwegingen, is een ander kenmerk van het programma op zijn zachtst gezegd verrassend: het budget. Het EOF is inderdaad van plan om 110 miljoen euro aan het programma uit te trekken, een bedrag dat toen al bijzonder laag leek, en nu nog meer. Inderdaad, als onderdeel van de voorbereiding van de Amerikaanse legerbegroting voor 2024 presenteerde de US Space Force, het nieuwe leger dat zich toelegt op de ruimte van de Amerikaanse strijdkrachten, opgericht in december 2019, ook een programma dat is bedoeld om de hypersonische dreiging in te dammen. Voor de US Space Force is het echter alleen een kwestie van zorgen voor de detectie en het volgen van deze raketten die zeer hoge snelheden, atypische trajecten en aanzienlijke manoeuvreermogelijkheden combineren, en niet om ze te onderscheppen, deze missie valt op andere Amerikaanse legers, zoals de Amerikaanse marine met behulp van SM-6-raketten. Om deze missie te volbrengen, heeft het echter een budget van 16 miljard dollar nodig, 130 keer meer dan het budget dat door de Europese Commissie via het EOF is toegewezen.
Het is waar dat de Amerikaanse legers een cultuur van begrotingsconsumptie hebben die veel superieur is aan die van hun Europese tegenhangers met een identiek programma. Het is daarom gebruikelijk dat Amerikaanse programma's met industriële en technologische kenmerken die zeer dicht bij de Europese, maar ook Zuid-Koreaanse programma's liggen, een budget hebben dat vele malen hoger is dan dat van hun tegenhangers. Een nucleaire aanvalsonderzeeër van de Virginia-klasse, die zeker imposanter is en verticale silo's heeft, kost de Amerikaanse belastingbetaler bijvoorbeeld bijna 2,5 keer meer dan de Suffren-klasse SSN van de marine. Op dezelfde manier zal de ontwerpfase van de F-35A Lightning II-jager, voor de drie versies, inclusief die met verticale of korte start en landing, bijna 3 meer hebben gekost dan die welke het mogelijk maakte om de Rafale in de twee hoofdversies, land en marine. De verklaring voor deze kloof ligt echter niet in een mogelijke overprestatie van het Europese BITD, maar in het ambitieniveau van de twee programma’s, de tegenpolen van elkaar.
De rest van dit artikel is alleen voor abonnees
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
[…] […]