Als er één apparaat is dat zijn nut heeft bewezen op de Oekraïense slagvelden, dan is het ongetwijfeld langeafstandsartillerie, en meer specifiek raketlanceersystemen zoals de beroemde Amerikaanse HIMARS, maar ook de Grad, Smerch en andere Tornado S en G die door de twee strijdende partijen werden gebruikt. Deze munitie is in staat om op korte termijn in de diepte van het vijandelijke systeem toe te slaan, is nauwkeurig, snel en moeilijk te onderscheppen door luchtafweergeschut. Omdat ze voor de meest geavanceerde onder hen relatief ver van de aanvalslinie kunnen worden geïmplementeerd, lijden ze bovendien aan een relatief lage uitputting vergeleken met traditionele artilleriesystemen die gevoeliger zijn voor granaatvuur. We kunnen er dus van uitgaan dat de komst van de eerste Amerikaanse HIMARS binnen de Oekraïense strijdkrachten, eind voorjaar 2022, een beslissende rol speelde in de evolutie van het machtsevenwicht op verschillende fronten, met name door talrijke Russische logistieke locaties te vernietigen.
De effectiviteit van langeafstandsraketwerpersystemen is geen ontdekking voor militaire staven, ook niet in het Westen. Zo bestelden de meeste NAVO-legers halverwege de jaren tachtig het nieuwe Amerikaanse M80-systeem, geproduceerd in meer dan 270 eenheden, waaronder 1500 voor de Amerikaanse legers, 951 voor de Bundeswehr, 252 voor het Britse leger en 64 voor het Franse leger. Toen de Sovjet-dreiging echter eenmaal was weggenomen en de Koude Oorlog als voorbij werd beschouwd, verloren deze systemen veel van hun pracht, vooral omdat ze aan twee kritieke gebreken leden. In de eerste plaats waren ze duur, niet alleen in aanschaf (bijna $57 miljoen in 2 alleen al voor de draagraket), maar ook in bezit, aangezien het systeem zwaar onderhoud vergde om de doeltreffendheid ervan en de beschikbaarheid van de raketten te garanderen. Ten tweede waren ze van weinig nut tijdens de counter-insurgency-gevechten waaraan westerse legers vanaf het midden van de jaren negentig deelnamen.
Sterker nog, de meeste M270-parken smolten als sneeuw voor de zon in de Europese legers vanaf het begin van de jaren 2000, en aantallen werden opgeofferd op het altaar van de voordelen van het land. Dit is hoe de Bundeswehr vandaag slechts 40 M270 uitlijnt die naar de MARS II-standaard zijn gebracht (Mittleres Artillerieraketensysteem ), het Britse leger 44 niet-gemoderniseerde systemen en het leger 13 systemen gebracht naar de LRU-standaard voor Unitary Rocket Launcher, terwijl deze 3 landen bepaalde eenheden naar Oekraïne hebben overgebracht, en de werkelijke beschikbaarheid van deze parken is veel lager dan deze theoretische waarden . Naast hun kleine aantal en hun twijfelachtige beschikbaarheid, worden deze systemen ook grotendeels overklast, met name wat betreft bereik en nauwkeurigheid, door recentere systemen zoals de Amerikaanse HIMARS, de Zuid-Koreaanse K239 maar ook, op een meer problematische manier, door de Russische 300 mm Tornado S en 122 mm Tornado G. Als er in het kader van de volgende Militaire Programmeringswet 2024-2030 een poging is gepland om de LRU's te vervangen door een moderner systeem, is er al lang sprake van een kant-en-klare aankoop van een geïmporteerd systeem, de HIMARS met vaak genoemd. Maar aldus de minister van strijdkrachten, Sebastien Lecornu, zou het best kunnen dat Parijs uiteindelijk besluit om een eigen systeem te ontwikkelen.
De rest van dit artikel is alleen voor abonnees
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.
Nieuwsbrief abonnement
Schrijf je in voor de Meta-Defense-nieuwsbrief de . ontvangen
nieuwste modeartikelen dagelijks of wekelijks
[…] 2024-2030, de vervanging van de M270 LRU's vormt een grote uitdaging. Tot op heden heeft het Ministerie van de Strijdkrachten echter nog geen beslissing aangekondigd ten gunste van een kant-en-klare LRM, naar alle waarschijnlijkheid de Amerikaanse M142 HIMARS, […]