Duitsland, Frankrijk, Italië...: Moeten Europeanen het beroepsleger verlaten?

Geconfronteerd met de toenemende internationale spanningen, de uitdaging die bepaalde grote militaire machten met zich meebrengen en de rekruteringsproblemen die zich voordoen, is de format van het meerderheidsprofessionele leger in Europa het meest geschikt?

Na de Tweede Wereldoorlog, met de opkomst van de Oost-West-confrontatie en de kaderentiteiten van de NAVO en het Warschaupact, vertrouwden de Europese landen van beide kampen op legers die voornamelijk bestonden uit dienstplichtigen die militaire dienst vervulden. soldaten.

Bepaalde landen, zoals Frankrijk of Groot-Brittannië, die buiten het Europese toneel actief waren, hielden uitsluitend professionele eenheden in stand, die beter geschikt waren voor externe operaties en voor dekolonisatieoorlogen. Vanwege zijn insulaire karakter en militaire geschiedenis heeft Londen in 1960 de verplichte dienstplicht opgegeven om alleen professionele legers in te zetten die worden ondersteund door een vrijwillige reserve.

Voor de andere Europese landen was het echter wachten op het einde van de Koude Oorlog en de Sovjetdreiging. Dus, Frankrijk schorste de dienstplicht in 2001, in 2004 gevolgd door Italië en in 2011 door Duitsland. Vóór de terugkeer van de militaire crises op Europees grondgebied beschikten slechts enkele landen over een dienstplichtleger, waaronder Finland, Denemarken, Oostenrijk, Griekenland, Estland en Zwitserland.

Sindsdien hebben andere landen de dienstplicht opnieuw ingevoerd, waaronder Litouwen en Letland, evenals Zweden en Noorwegen, waarbij de bijzonderheid voor deze twee Scandinavische landen van dienstplicht geldt voor zowel mannen als vrouwen. De anderen worden vandaag de dag nog steeds beschermd door professionele legers, vaak van beperkte omvang.

Nog maar een paar maanden geleden leek het zeker dat het model van een professioneel leger, ondersteund door vrijwillige reservisten, het meest efficiënt was en het beste paste bij de operationele behoeften van het moment. Als gevolg van de toenemende technologische complexiteit van gevechtssystemen werd het inderdaad moeilijk om dienstplichtigen tijdens de duur van hun militaire dienst effectief op te leiden om uiteindelijk effectieve soldaten te worden.

Bovendien was het gebruik van professionele of vrijwillige krachten meestal noodzakelijk omdat de overgrote meerderheid van de betrokkenheidsscenario's zich buiten de grenzen van Europese landen bevonden. Het voorbeeld van de Oekraïense legers bestaande uit dienstplichtigen, geconfronteerd met de Russische strijdkrachten die, volgens Moskou, uitsluitend uit professionals bestaan, althans aan het begin van de agressie, heeft echter de neiging veel zekerheden op dit gebied te weerleggen.

Tegenwoordig is het mogelijk om legermodellen in 3 hoofdcategorieën op te delen. De eerste, en momenteel de meest verspreide in Europa, is afhankelijk van troepen die uitsluitend zijn opgeleid door professionals en worden ondersteund door vrijwillige reservisten. Dit is het geval voor Frankrijk, Groot-Brittannië, Duitsland, maar ook voor de Verenigde Staten.

De tweede groep bestaat daarentegen hoofdzakelijk uit dienstplichtigen die militaire dienst verrichten, onder toezicht van beroepsmilitairen, maar ook uit geselecteerde dienstplichtigen, en vormen een grote reserve die ook na de dienstplichtperiode kan worden gemobiliseerd. Dit is het geval in Zwitserland, Finland maar ook in Oekraïne.

De derde ten slotte is gebaseerd op een gemengd model, met eenheden die enerzijds bestaan ​​uit dienstplichtigen en anderzijds uitsluitend uit beroepseenheden. Dit is het geval voor Rusland, maar ook voor China.

In dit artikel zullen we de sterke punten en beperkingen van elk van deze modellen bestuderen, om vast te stellen welk model het meest aangepast zou zijn aan de geopolitieke realiteit van de Europeanen van vandaag.

Het professionele leger: een overweldigde en flexibele maar kostbare strijdmacht

Na het verdwijnen van de Sovjetdreiging begin jaren negentig, maar ook de lessen uit de gedeporteerde conflicten, eerst in Koeweit en vervolgens in het voormalige Joegoslavië, heeft de meerderheid van de Europese legers het dienstplicht- of militaire legermodel verlaten.

Tussen het risico dat toen werd weggenomen om de confrontatie aan te gaan met ongeveer 140 Sovjetdivisies in Oost-Europa, en de moeilijkheden die een aantal Europese legers ondervonden bij het inzetten van uitsluitend professionele strijdkrachten in het kader van coalitie-acties, werd het model van een professioneel leger voor de meeste mensen duidelijk. staven op het oude continent. Het moet gezegd worden dat deze niet over de attributen beschikt om militair personeel en politieke besluitvormers te verleiden.

In de eerste plaats maakt het het mogelijk een zeer technische strijdmacht te vormen, goed opgeleid en uitgerust, die in staat is moderne en geavanceerde uitrusting te implementeren, die perfect beantwoordt aan de evolutie van wapensystemen in de afgelopen veertig jaar.

Bovendien leek het voorbeeld van de Amerikaanse en Britse legers, beide professioneel, en vooral hun grote efficiëntie tijdens de Golfoorlog in 1991, maar ook op de Falklands een paar jaar eerder, aan te tonen dat professionele eenheden aanzienlijk effectiever waren dan de eenheden gevormd uit dienstplichtigen die zich tegen hen hadden verzet, ook al waren ze numeriek overklast.

Ten slotte hebben de moeilijkheden die bepaalde Europese legers ondervonden, waaronder in Frankrijk bij de Nationale Marine, bij het aansluiten bij de coalitietroepen met gemengde bemanningen ons uiteindelijk overtuigd van de achterhaaldheid van dit model, dat perfect was aangepast aan de externe gevechtsscenario’s waaraan de Generale Staf had deelgenomen. reageren.

Het professionele legermodel, zelfs ondersteund door een aanzienlijke reserve, is echter niet zonder aanzienlijke beperkingen op te leggen, in de eerste plaats veel hogere kosten voor een gelijke massa vergeleken met een dienstplichtleger.

Samen met de professionalisering van hun personeel ondervonden de Europese legers dus tegelijkertijd een scherpe vermindering van de mankracht, zowel qua mankracht als qua uitrusting, zonder dat dit gepaard ging met een duidelijke vermindering van de defensiekosten, als gevolg van duurdere saldi en uitrusting. wat zelfs nog duurder is vanwege de technologische complexiteit ervan.

Aan de andere kant is het model complex om te implementeren, vooral om een ​​piramide van rangen en leeftijden in stand te houden die de behoeften van de strijdkrachten respecteert. Rekrutering en onderhoud werden ook een zeer belangrijk probleem voor beroepslegers, die tegelijkertijd de voedingsbodem van de dienstplicht verloren om roepingen te creëren, terwijl ze zich rechtstreeks verzetten tegen de civiele arbeidsmarkt.

De combinatie van deze factoren leidt tot de grootste zwakte van een professioneel leger: het gebrek aan massa. Zo heeft een land met 69 miljoen inwoners en een bbp van 2500 miljard euro, zoals Frankrijk, slechts een leger van 200.000 beroepssoldaten, terwijl de oorlog in Oekraïne niet alleen aantoonde dat een conflict van zeer hoge intensiteit meer dan een paar weken kon duren, maar ook maar ook dat het verlies aan manschappen en uitrusting opnieuw een strategische beperking vormde bij de uitvoering van operaties.

Om dit te verhelpen vertrouwen bepaalde landen, zoals de Verenigde Staten, op een krachtige reserve met niet alleen getrainde soldaten, maar ook hoogwaardige uitrusting en zelfs gevormde eenheden die indien nodig kunnen worden ingezet, om zo een aanvullende massa te creëren, maar aanzienlijk goedkoper. dan de beroepslegers die de eerste linie vormen.

Het dienstplichtleger: ultieme verdedigingsmacht met een verminderd operationeel contract

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement