De Amerikaanse luchtmacht wil de fouten van het F-35-programma niet reproduceren met het NGAD-programma

Volgens de Amerikaanse luchtmachtsecretaris Frank Kendall is het essentieel om met het NGAD-programma dezelfde fouten te vermijden die het F-35-programma belemmerden. Maar dat zou veel moeilijker te zeggen dan te zeggen zijn, met betrekking tot de organisatie van de defensie-industrie aan de andere kant van de Atlantische Oceaan.

In een interview gegeven aan CBS News, de voormalige hoofdonderhandelaar van de bewapeningsprogramma's van het Pentagon en voormalig vice-president van Raytheon, Shay Assad, maakt een venijnige observatie van de facturatiepraktijken van de reuzen van de Amerikaanse defensie-industrie.

Volgens hem, na de industriële reorganisatie van 1993 die het mogelijk maakte om de vijftig grote bedrijven van de Amerikaanse Industrial and Technological Base of Defence of BITD samen te voegen tot vijf grote groepen die vandaag de dag blijken te zijn de vijf grootste internationale bedrijven op dit gebied (in de volgorde Lockheed-Martin, Raytheon, Boeing, Northrop Grumman en General Dynamics) heeft het Pentagon een monopoliepositie gecreëerd voor elk van de geproduceerde apparatuur, wat heeft geleid tot een explosie van de prijzen die door deze bedrijven in rekening worden gebracht.

Dus volgens Shay Assad kostte een Stinger-raket in 1990 het Amerikaanse leger $ 25.000, terwijl Raytheon nu $ 400.000 per raket rekent. Zelfs rekening houdend met inflatie en technologische vooruitgang tussen raketversies, steeg de prijs 7 keer.

Een ander voorbeeld dat wordt aangehaald door de man die zichzelf nu "de ergste vijand van de Amerikaanse defensie-industrie" noemt, is een oliedistributeur, die tot voor kort door NASA werd gekocht voor $ 378 per stuk, maar die door de fabrikant voor $ 10.000 aan het Pentagon wordt verkocht.

Wat de Patriot-raket in het nieuws betreft, die zag zijn prijs zo stijgen dat het Amerikaanse leger volgens Shay Assad het equivalent van een jaar raketproductie had moeten krijgen om simpelweg de discrepanties en ongerechtvaardigde prijzen die door Raytheon in rekening werden gebracht, te compenseren.

De redenen voor deze derivaten zijn talrijk, in het bijzonder de druk die verbonden is aan het beheer van de beursleidende bedrijven om te streven naar resultaten en een spectaculaire herverdeling. Volgens dhr. Assad bedragen de marges die contractueel zijn overeengekomen tussen de staat en de defensie-industrie dus tussen de 10 en 12% van de budgettaire enveloppe, maar bereiken ze vaak zelfs 40% van deze enveloppe.

Een andere reden is niets anders dan de sterke positie van de fabrikanten, verkregen door de monopolies die zijn ontstaan ​​door de reorganisatie van 1993, maar ook door een zekere afstand van het toezicht op de contracten en de onderhandelingen daarover, aangezien het Pentagon het aantal personeelsleden dat hieraan is gewijd in 2 jaar heeft gehalveerd. jaren. Sommige fabrikanten hebben er zelfs een specialiteit van gemaakt om bedrijven op te sporen die een monopolie hebben op bepaalde apparatuur, inclusief reserveonderdelen, om ze terug te kopen en enorme winsten te maken door de prijzen te verhogen.

Als Shay Assad dat niet doet, vermoedt men, bijzonder goede pers bij het Pentagon, vooral omdat de Amerikaanse defensie-industrie in de loop der jaren de favoriete uitlaatklep is geworden van algemene officieren aan het einde van hun carrière, juist degenen die door de wandelgangen van de Amerikaanse Generale Staf, zijn opmerking is niet minder relevant en goed onderbouwd.

En de laatste verklaring van Franck Kendall, de Amerikaanse secretaris van de luchtmacht, lijkt hem gelijk te geven. Het is voor de minister namelijk uitgesloten om in het NGAD-programma, dat tot doel heeft de vervanger van de F-22 in 2030 te ontwerpen, dehij dezelfde fouten die vandaag het F-35-programma belemmeren, verwijzend naar de positie van buitengewone kracht die door contractuele middelen rond dit programma aan Lockheed-Martin is gegeven.

Toen het Joint Strike Fighter-programma aan Lockheed-Martin werd toegekend, stemde het Pentagon ermee in om de fabrikant volledige en exclusieve rechten te geven op alle gegevens die door het apparaat worden geproduceerd, zowel naar de Verenigde Staten als voor export, evenals naar op het apparaat gedurende zijn levensduur.

Het is dus onmogelijk voor de Amerikaanse luchtmacht om gegevens van de F-35 aan een andere fabrikant toe te vertrouwen om bijvoorbeeld nieuwe apparatuur of zelfs een nieuw vliegtuig te ontwikkelen zonder eerst door Lockheed-Martin te gaan, wat uiteraard al het mogelijke doen om het genoemde contract aan te nemen.

Zoals Franck Kendall erkent, verplicht het contractuele kader van het F-35-programma de Amerikaanse luchtmacht, maar ook de Amerikaanse marine en het Amerikaanse marinierskorps, evenals alle luchtmachten die het vliegtuig gebruiken, om langs de fabrikant te gaan voor alles wat met het vliegtuig en de werking ervan vormt een ernstige handicap voor de Amerikaanse strijdkrachten en hun industriële onderhandelingscapaciteiten.

Als de Amerikaanse luchtmacht er in het kader van de NGAD van overtuigd blijft dat het nodig is om op één enkele industrieel te vertrouwen voor het ontwerp en de fabricage van de 200 vliegtuigen die zullen worden besteld, heeft Franck Kendall aangegeven dat deze keer in geen geval, de gegevens die door het apparaat en het hele systeem van systemen worden gegenereerd, behoren alleen toe aan de industriële.

Aan de andere kant, in het kader van het Collaborative Combat Aircraft (CCA)-programma, dat de drones moet ontwerpen en bouwen die de NGAD en de F-35A de komende jaren zullen vergezellen, geeft Frank Kendall aan dat verschillende industriëlen gezamenlijk kunnen worden gevraagd , wat suggereert dat dit een gezondere concurrentie en dus betere zakelijke praktijken voor het Pentagon en de Amerikaanse luchtmacht zou reorganiseren.

Het is interessant om op te merken dat deze driften niet recentelijk zijn ontstaan. Toen hij werkzaam was als adjunct-secretaris voor acquisities en technologische ontwikkeling van de Amerikaanse luchtmacht, had Dr. Will Roper al gewezen op de beperkingen die door de industriële organisatie aan het budget van de Amerikaanse luchtmacht werden opgelegd, met name van toepassing op het F-35-programma. zover om in juli 2020 te verklaren dat grote programma's zoals de F-35 vormden vandaag een langdurige bedreiging voor de toekomst van de Amerikaanse militaire luchtvaartindustrie, maar ook over de militaire macht van de Verenigde Staten op het internationale toneel.

Voor de projectmanagementspecialist die hij is, was het essentieel om terug te keren naar een gedecentraliseerde en concurrerende BITD, en de beste manier om dit te bereiken was om grote gestandaardiseerde programma's achterwege te laten en programma's te ontwikkelen in kleine series van gespecialiseerde gevechtseenheden, om zo de BITD en zijn praktijken grondig reorganiseren.

De vergelijking van de uitrustings- en onderhoudsuitgaven van de Amerikaanse legers met westerse legers die kunnen terugvallen op een nationale BITD, laat zien dat er gemiddeld een factor twee geldt voor de Amerikaanse legers, en door transitiviteit, voor veel westerse legers die zich uitrusten in Washington.

Een onderzeeër van de Virginia-klasse wordt bijvoorbeeld gekocht voor tweemaal de prijs van een Britse Astute, en meer dan 2,5 keer meer dan de Franse Suffren, zonder dat de prestaties een dergelijk prijsverschil rechtvaardigen.

Vergeleken met een Russische Iassen is de prijsverhouding meer dan 3,5, zoals het geval is tussen een Su-35 verworven door de Russische luchtmacht en een F-15EX verworven door de Amerikaanse luchtmacht, terwijl een Abrams maar liefst 6 kost keer de prijs van een T-90M, en een Constellation-fregat kost twee keer de prijs van een Chinese Type 052D-vernietiger.

Noch de verschillen in arbeidskosten, noch de verschillen in prestaties rechtvaardigen zulke verschillen die ook van toepassing zijn op de kosten van onderhoud en ontwikkeling van uitrusting, wat duidelijk een zware belemmering vormt voor de Amerikaanse inspanningen om zijn legers te moderniseren. Rusland en China.

Het is hoe dan ook onwaarschijnlijk dat de Verenigde Staten in staat zullen zijn de Chinees/Russische uitdaging effectief aan te gaan zonder een ingrijpende reorganisatie van hun defensie-industrie en handelspraktijken door te voeren.

Omdat de Verenigde Staten, in tegenstelling tot de voorgaande drie decennia, nu te maken hebben met machtige tegenstanders op dit gebied, en meer in het bijzonder met China, dat zijn eigen industriële en technologische defensiecapaciteiten effectief heeft kunnen organiseren en structureren, juist om massaproductie en tegen gecontroleerde kosten te produceren met efficiënte apparatuur.

Terwijl de Chinese economie geleidelijk in contact zal komen met de Amerikaanse economie, en Beijing hoogstwaarschijnlijk zijn netwerk van allianties over de hele wereld zal uitbreiden, vormen de praktijken van de Amerikaanse BITD vandaag in veel opzichten het grootste zwakke punt van een westers kamp dat gewend is om door Washington in dit gebied te worden gevoed.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement