Europese strategische autonomie: waarom kan Polen slagen waar Frankrijk faalde?

In een vorig artikel hebben we de nieuwe status van Polen op het Europese toneel besproken, zowel binnen de NAVO als binnen de Europese Unie, aan de hand van de ambities die zijn minister van Defensie, Mariusz Błaszczak, heeft getoond met betrekking tot de volgende NAVO-top in Vilnius in juli volgend jaar.

Paradoxaal genoeg tonen recente ontwikkelingen in de door Warschau gevolgde strategie, na lange tijd gesuggereerd te hebben dat het Poolse beleid vooral gericht was op het verkrijgen van de goedkeuring en bescherming van de Verenigde Staten, een echte ambitie om de Europeanen hun verdediging volledig op zich te laten nemen, terwijl ze tenminste van de conventionele standpunt, vooral in het licht van de Russische dreiging, zoals de Poolse minister Jacek Siewiera, hoofd van de National Security Office, onlangs opmerkte.

Zo bevestigde de Poolse minister tijdens hetzelfde interview aan de defense24.pl-site dat naast de verwerving van 218 K239 Chunmoo-langeafstandsartilleriesystemen uit Zuid-Korea, de Poolse legers waren ook van plan 500 Amerikaanse HIMARS-systemen aan te schaffen evenals enkele duizenden raketten en raketten, om aan het Europese oostfront een glacis van vuurkracht te kunnen vormen die in staat is om elke dreiging die uit Rusland komt grondig te neutraliseren.

In feite is Polen van plan om naast de helft van de zware tanks, een derde van de infanteriegevechtsvoertuigen en een kwart van de 155 mm gemotoriseerde kanonnen in Europa in te zetten, 85% van de langeafstandsvuurkracht van de NAVO op de oude continent, terwijl het land slechts 8% van de bevolking en minder dan 5% van het bbp van de Europese Unie vertegenwoordigt.

Bovenal gaf Mariusz Błaszczak in hetzelfde interview meer details over de Poolse ambities, met name op het gebied van de defensie-industrie en lokale productiecapaciteiten, evenals over de rol die Polen de komende jaren zou moeten spelen bij het versterken van de Europese defensiecapaciteiten in de toekomst. geconfronteerd met de Russische dreiging.

Zonder ooit uit te weiden over het begrip Europese strategische autonomie, beschreef de Poolse minister niettemin doelstellingen die daar heel dicht bij liggen, met name door ernaar te streven de Europeanen het vermogen te geven om zichzelf op conventionele wijze te verdedigen tegen de Russische dreiging. en dit zonder afhankelijk te hoeven zijn van de bescherming van de Verenigde Staten, terwijl ze over de industriële en technologische capaciteiten beschikken om de concurrentie met Moskou te ondersteunen.

In veel opzichten lijkt Warschau in feite een beleid te voeren waarvan het doel dicht bij dit doel ligt dat Frankrijk al enkele jaren nastreeft, en in het bijzonder sinds de komst van president Macron naar het Elysée, en in mindere mate door Duitsland tussen 2017 en 2020. XNUMX, toen de betrekkingen tussen Berlijn en president Donald Trump op hun slechtst waren, en die ook de ambitie had om Europa naar een grotere strategische autonomie te brengen.

Maar ook al lijken de doelstellingen convergerend, de door Warschau toegepaste strategie verschilt radicaal van de strategie die Parijs en Berlijn de afgelopen jaren hebben gevolgd, met vier grote verschillen die deze strategie waarschijnlijk tot een succes zullen maken, waar Frankrijk en Duitsland tot nu toe hebben gefaald.

1- Een verenigende tegenstander voor de Europese strategische autonomie: Rusland

In de eerste plaats heeft Warschau zijn politieke strategie ontwikkeld om het hoofd te bieden aan één tegenstander, en slechts één: Rusland, dat vandaag de dag een universeel erkende dreiging in heel Europa vertegenwoordigt sinds de aanval op Oekraïne. Deze aanpak maakt het effectief mogelijk om een ​​gemeenschappelijk politiek en defensief project op te bouwen, zo niet op een uniforme manier, in ieder geval op een gedeelde manier, met alle Europese landen, of ze nu tot de EU, de NAVO of beide behoren, met de uitzondering van Hongarije, dat uiteraard de neiging heeft zijn eigen koers te volgen.

Omgekeerd waren de rechtvaardigingen die Parijs gaf om te leiden tot de opbouw van Europese strategische autonomie gebaseerd op een zeker wantrouwen jegens de Verenigde Staten, maar ook op een veel bredere visie op de dreiging die het oude continent zou kunnen treffen, vooral in Afrika, het Midden-Oosten en Afrika. Oostelijke of oostelijke Middellandse Zee.

Voor veel Europeanen werden deze bedreigingen van Frankrijk echter zeer zwak waargenomen, terwijl de Verenigde Staten een aura genoten van een veel sterker beschermende natie dan in de Franse publieke opinie het geval is.

Met andere woorden: waar Polen een tegenstander aanwijst die universeel wordt erkend als een existentiële bedreiging, heeft Frankrijk rechtvaardigingen voorgesteld die gebaseerd zijn op de concurrentie tussen Europa en andere grote wereldmachten, waaronder de Verenigde Staten, en om bedreigingen in te dammen die slecht bekend zijn en slecht worden begrepen door een meerderheid van de bevolking. Europeanen, terwijl ze ook vermijden Rusland als een grote bedreiging te bestempelen, zoals de Oost-Europeanen dat zien.

2- Een leider door het goede voorbeeld

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement