Repliceren de Europeanen de fouten van de Verenigde Staten om de defensie-industrie te 'rationaliseren'?

Sinds enkele jaren hebben de Europeanen kosten noch moeite gespaard om te proberen een gerationaliseerde Europese defensie-industrie tot leven te wekken, met als langetermijndoelstelling de strategische autonomie van het oude continent te vergroten.

Op deze manier zijn verschillende initiatieven gelanceerd, met name op het niveau van de Europese Unie, zoals de Permanente Gestructureerde Samenwerking of PESCO en het Europees Defensiefonds, gericht op het bieden van een samenwerkingskader en toegang tot kredieten voor defensieprogramma's. , uitgevoerd door Europese landen.

Andere initiatieven, zoals het FCAS-programma voor gevechtsvliegtuigen, de nieuwe generatie MGCS-gevechtstanks, de RPAS Eurodrone-gevechtsdrone of de FREMM-fregatten, werden gelanceerd via nationale overeenkomsten, soms in het kader van OCCAR (Joint Organization for Cooperation in Armaments).

Een duidelijke uitspraak

Het moet gezegd dat de constatering van de Europese autoriteiten enkele jaren geleden intrigerend was. Dus als de Verenigde Staten in 2019 2.779 gevechtsvliegtuigen van 11 verschillende modellen hebben geïmplementeerd, allemaal geproduceerd op Amerikaanse bodem, hebben de leden van de Unie van hun kant slechts 1.700, maar 19 verschillende modellen op één lijn gebracht, waarvan meer dan de helft werden geïmporteerd.

Deze situatie betreft niet alleen gevechtsvliegtuigen, maar is strikt identiek op het gebied van gepantserde voertuigen, luchtafweersystemen, gevechtsschepen of zelfs helikopters, ook al blijkt in verschillende van deze categorieën het aandeel van Europese uitrusting superieur te zijn.

Geconfronteerd met dergelijke cijfers leek het voor de hand te liggen dat het niet alleen nodig was om de uitrustingsprogramma's van de Europese legers te rationaliseren, om hun interoperabiliteit te verbeteren, maar ook om de kosten te verlagen en de onderhoudbaarheid en schaalbaarheid van vloten te verbeteren, en zo te voorkomen hetzelfde uit te vinden. wiel een paar keer.

Vandaag ontwerpen bijvoorbeeld vier Europese fabrikanten (TKMS, Kockums, Navantia en Naval Group) conventioneel aangedreven onderzeeërs of AIP, terwijl zes grote marine-ontwerpbureaus (de vier hierboven genoemde evenals Damen en Fincantieri) fregatten, torpedobootjagers en grote oppervlakte strijders.

De herhaalde R&D-uitgaven liggen voor de hand en zouden in feite kunnen worden bespaard ten behoeve van meer uitrusting voor de legers en minder uitgaven voor overheden, die vaak zijn blootgesteld aan grote overheidstekorten.

De wens om de Europese defensie-industrie te rationaliseren

In feite, en voorspelbaar, hebben de Europese instellingen, net als de leiders van de landen die het meest geneigd zijn deze interpretatie van de situatie te steunen, zoals Frankrijk of Duitsland, zich ertoe verbonden “de situatie te corrigeren” door gezamenlijke programma’s te lanceren, binnen het raamwerk van de Europese Unie. instellingen of multilateraal.

Een paar jaar later is het duidelijk dat de ingeslagen weg duidelijk veel chaotischer is gebleken dan verwacht, terwijl veel Frans-Duitse programma’s, zoals MAWS, CIFS en Tigre III, een rampzalig lot hebben meegemaakt, dat de FCAS en Het ontbreekt de MGCS-programma's niet aan spanningen en moeilijkheden, en dat Europese programma's vaak hetzelfde doen, vooral als ze betrekking hebben op het dimensioneren van vermogens, zoals in de context van raketafweer.

Recente verklaringen aan de andere kant van de Atlantische Oceaan zouden echter enig licht kunnen werpen op de gevolgen van deze Europese strategie, die vergelijkbaar is met de strategie die drie decennia geleden in de Verenigde Staten werd toegepast.

De perverse effecten van het nieuwe industriële landschap van de Amerikaanse defensie

Inderdaad, een paar dagen geleden maakte de voormalige hoofdonderhandelaar van de bewapeningsprogramma's van het Pentagon en voormalig vice-president van de reus Raytheon een vernietigende opmerking over de evolutie van de industriële en technologische basis van de VS, die volgens hem aan de oorsprong van de moeilijkheden die het Pentagon ondervond bij het moderniseren van zijn strijdkrachten en het aangaan van de uitdaging van Peking en Moskou.

Vandaag de dag hebben de grote Amerikaanse defensiebedrijven, en in het bijzonder de Top 5 bestaande uit Lockheed-Martin, Boeing, Raytheon, Northrop-Grumman en General Dynamics, zo'n economische, sociale en politieke macht verworven dat het onmogelijk is voor de Pentagon om de stijging van de kosten van apparatuur te beheersen, bij gebrek aan concurrentie.

Bijvoorbeeld de grond-luchtraket op zeer korte afstand Stinger kostte begin jaren negentig $ 25.000, vergeleken met $ 90 vandaagi, oftewel 7 keer duurder als rekening wordt gehouden met inflatie en technologische ontwikkelingen.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement