4 argumenten voor de ontwikkeling van een nieuwe Franse Mirage-jager

De eenmotorige Mirage-familie, een pijler van het succes van de Franse militaire export gedurende meer dan 60 jaar na de oorlog, eindigde begin 2000 met de Mirage 2010. Observatie van de behoeften van de legers en de verwachtingen van de internationale markt laat zien dat er verschillende argumenten zijn om Frankrijk, en Dassault Aviation, ertoe te brengen een nieuw lid voor deze glorieuze familie te genereren, buiten de Rafale en FCAS.

Of het nu wel of niet tot een einde komt, het FCAS-programma voor gevechtsvliegtuigen van de volgende generatie dat Duitsland, Spanje en Frankrijk samenbrengt, zal pas eind jaren 2040, en waarschijnlijk zelfs begin jaren 2050, het levenslicht zien. de toelating van Eric Trappier, CEO van Dassault Aviation. Het moet gezegd worden dat deze nieuwe datum voor de Franse vliegtuigbouwer, maar ook voor zijn Duitse evenknie Airbus DS, allerminst betekenisloos is.

Het is namelijk zo dat in 2050 de vervanging van een meerderheid van de Rafale et Typhoon, maar ook onlangs verkochte F-35A’s zullen in overweging worden genomen. De Next Generation Fighter van de FCAS zal echter evolueren in een bereik dat is aangepast aan de vervanging van deze vliegtuigen, aanvankelijk de Rafale Frans en de Typhoon Duits en Spaans gedurende het eerste decennium, waarna de apparaten daarna werden geëxporteerd.

Het is duidelijk dat het voor Dassault, net als voor Airbus DS, van weinig belang is om te vroeg op de markt te komen, met het risico het fenomeen te herhalen dat in talrijke competities de voorkeur gaf aan de F-35A, met als argument dat Rafale et Typhoon waren vliegtuigen ontworpen in de jaren tachtig, waar de F-80 twintig jaar later werd ontworpen.

Als een dergelijk tijdschema de vliegtuigfabrikanten en hun aandeelhouders waarschijnlijk tevreden zal stellen, vooral omdat ze tot 2040 voldoende industriële activiteit zullen hebben door de laatste bestelde vliegtuigen te produceren en door de modernisering van de vloot te verzekeren, is dit veel problematischer voor de luchtmachten , in het bijzonder voor de lucht- en ruimtestrijdkrachten.

Wat Dassault Aviation ook zegt, de Rafalezal, zelfs in zijn toekomstige iteratieve versies, niet in staat zijn een duidelijk technologisch overwicht te behouden op de apparaten die tegen het einde van het huidige decennium in gebruik zullen worden genomen, tenzij het een nieuwe evolutionaire tak van het apparaat ontwikkelt, zonder zelfs maar over exportmogelijkheden te praten die tussen 2030 en 2050 waarschijnlijk aanzienlijk lager zal zijn.

In deze context zou het voor de Franse luchtmacht, maar ook voor de gehele nationale luchtvaartindustrie, relevant kunnen zijn om een ​​vliegtuig te ontwikkelen dat complementair is aan de Rafale, maar ook bij de NGF/FCAS, gepositioneerd in een traditioneel segment van uitmuntendheid in de Franse luchtvaartdefensie-industrie, een krachtige eenmotorige gevechtsvliegtuigerfgenaam van de beroemde Mirage-familie. In dit artikel zullen we deze hypothese bestuderen aan de hand van vier complementaire argumenten vóór een dergelijke aanpak.

1- De komst van een nieuwe generatie gevechtsvliegtuigen vanaf 2030

Tot op heden zijn er in de wereld maar liefst zes programma’s gericht op de ontwikkeling, voor 6, van een nieuwe generatie gevechtsvliegtuigen die prestaties bieden die minstens even hoog zijn als die kunnen worden verwacht van toekomstige versies van de Rafale. In de Verenigde Staten is dit wel het geval NGAD-programma van de Amerikaanse luchtmacht die betrekking heeft op de ontwikkeling van een luchtoverwichtsjager die bedoeld is om de F-22 Raptor te vervangen, een apparaat dat vandaag de dag nog steeds wordt beschouwd als het beste gevechtsvliegtuig van het moment.

Uitgerust met zeer geavanceerde technologieën en een even hoge prijs, is het waarschijnlijk dat de NGAD, net als de F-22, niet bedoeld is om op het internationale toneel te worden aangeboden, behalve mogelijk aan bepaalde zeer bevoorrechte bondgenoten zoals Israël of Japan. Hij zal daarom waarschijnlijk geen concurrent voor de Rafale, noch vanuit commercieel, noch vanuit operationeel oogpunt, is de kans groot dat een NGAD te maken krijgt met een Rafale zeer beperkt zijn.

Dit zal waarschijnlijk niet het geval zijn met de F/A-XX van de Amerikaanse marine, het programma bedoeld om de F/A-18 E/F Super Hornet te vervangen, en die waarschijnlijk voor export zal worden aangeboden, net als de Super Hornet en de Hornet. voor het. Ten slotte zal de F-35, en zijn evoluties die tegen die tijd gemotoriseerd kunnen zijn, zichzelf op veel markten blijven opdringen.

De belangrijkste concurrenten, zowel commercieel als operationeel, van de Rafale en de ontwikkelingen ervan na 2030 zullen echter waarschijnlijk niet over de Atlantische Oceaan worden geproduceerd. Hiertoe behoren vliegtuigen zoals de Zuid-Koreaanse KF-21 Boramae, een middelgrote jager met attributen van de vijfde generatie, die tegen het einde van het decennium in dienst zal worden genomen, evenals de Russische Su-5e, de exportversie van de aangewezen opvolger van de Familie Flanker.

Andere programma's bevinden zich op verschillende niveaus van ontwikkeling, zoals het Turkse T-FX als het bepaalde kritieke technologische aspecten weet op te lossen, of de Russische Su-75 Checkmate, als het programma inderdaad wordt voortgezet terwijl de Russische defensie-industrie, zoals de rest van het land, in ernstige moeilijkheden verzinkt. China van zijn kant ontwikkelt de J-35, een 5e generatie tweemotorige gevechtsvliegtuig op een vliegdekschip die lichter en goedkoper is dan de J-20, en die als basis zou kunnen dienen voor de vervanging van de J-10 binnen de luchtmacht van de 'APL, en zal in de relatief nabije toekomst ook voor de export worden aangeboden.

De rest van dit artikel is alleen voor abonnees

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
alle artikelen zonder reclame, vanaf € 1,99.

Nieuwsbrief abonnement