Waarom hebben de Europeanen de smaak voor de defensie-inspanningen verloren?

In de loop van de decennia hebben de Europeanen hun defensie-inspanningen aanzienlijk verminderd, gesteund door de voordelen van vrede. Maar nu de spanningen weer oplopen, worstelen ze om terug te keren naar het niveau van investeringen dat ze hadden tijdens de Koude Oorlog.

Sprekend op de Air and Space Chiefs of Staff Conference in Londen een paar dagen geleden, heeft de Amerikaanse generaal James Hecker, commandant US Air Force Europe and in Africa, opgericht een zeer verontrustend beeld van de middelen en voorraden munitie die werkelijk in Europa beschikbaar zijn, om mogelijk het hoofd te bieden aan een groot conflict.

Volgens hem hebben NAVO-leden, zowel Europese als Amerikaanse, kritieke kwesties verwaarloosd, zoals de samenstelling van de strijdkrachten en de omvang van de voorraden munitie en reserveonderdelen die nodig zijn om een ​​dergelijk conflict aan te gaan. Deze situatie zou des te zorgwekkender zijn omdat, in tegenstelling tot de Koude Oorlog, de dreiging vandaag veel omvangrijker en polymorfer is, en een duidelijk risico inhoudt dat er meerdere hotspots tegelijk in de wereld ontstaan.

Feit is dat de machtige Europese legers van de NAVO in een paar decennia de meeste van hun capaciteiten op het gebied van conventioneel groot gevecht hebben verloren. Erger nog, als de Europese leiders allemaal inspanningen hebben aangekondigd om de budgettaire toewijzingen van hun legers te verhogen, dan zijn deze gericht op het bereiken van het door de NAVO vastgestelde minimum, terwijl de formats van hun kant voorbestemd lijken te stagneren, verre van wat ze waren op het moment. hoogtepunt van de Koude Oorlog.

Deze situatie lijkt de Europese leiders echter niet te verontrusten, afgezien van enkele landen zoals Polen of de Baltische staten, en nog minder hun publieke opinie die, na een paar maanden van verbazing en bezorgdheid na het begin van de Russische agressie tegen Oekraïne, distantieerden zich opnieuw van defensiezaken en keerden terug naar veel dringender zaken, zoals de keuze van de volgende vakantiebestemming.

Daarom kan men zich afvragen waarom de Europeanen, die niettemin vastberaden en gemobiliseerd waren in de confrontatie met de Sovjet-Unie en het Warschaupact, nog maar 35 jaar geleden, op dit punt van "de smaak van de inspanning" van de verdediging hebben verloren?

Europese militaire macht in 1985

Ver verwijderd van de huidige 30 lidstaten, had de NAVO in 16 slechts 1985 leden, waarvan 13 Europees: België, Denemarken, Spanje, Frankrijk, Griekenland, IJsland, Italië, Luxemburg, Noorwegen, Nederland, Portugal, de Bondsrepubliek Duitsland, de Verenigde Koninkrijk. Op dat moment waren de Europese landen goed voor slechts de helft van het BBP van de Verenigde Staten ($ 2100 miljard versus $ 4,300 miljard), maar met 350 miljoen inwoners overtrof het de 40 miljoen Amerikanen met meer dan 260%.

In termen van verdediging vertegenwoordigden de Europese legers toen 60% van de conventionele middelen van de NAVO, met meer dan 5000 gevechtstanks en 4000 gevechtsvliegtuigen, evenals meer dan 3 miljoen soldaten, voornamelijk uit dienstplicht.

Naast het aantal beschikten ze over hoogwaardige uitrusting, vooral vergeleken met hun Sovjet-equivalenten, of het nu ging om gepantserde voertuigen met de Britse Cheftain- en Challenger-tanks of Leopard 2 Duitse gevechtsvliegtuigen met de Franse Mirage F1 en 2000, de Europese Tornado en een groot aantal Amerikaanse F-16's, en in het marinedomein met 7 Britse, Franse, Italiaanse en Spaanse vliegdekschepen en vliegdekschepen een zestigtal torpedobootjagers en fregatten uitgerust met raketten en uitgebreide ervaring op het gebied van onderzeebootbestrijding, of bijna 80 onderzeeërs, waaronder ongeveer tien nucleaire aanvalsonderzeeërs van de Rubis-klasse (Frankrijk), evenals de Britse Swiftsure en Trafalgar.

Het is waar dat de Europese landen in die tijd jaarlijks gemiddeld 3% van hun BBP aan hun legers besteedden, terwijl de meeste leiders de ervaring van de Tweede Wereldoorlog of de daaropvolgende koloniale oorlogen hadden meegemaakt. Evenzo had een meerderheid van de Europese mannelijke bevolking min of meer langdurig contact met de legers door middel van dienstplicht, wat er grotendeels toe bijdroeg om hun bewustzijn van defensiekwesties te vergroten.

In 1985, een jaar dat ook gekenmerkt werd door de Euromissile-crisis, waren de Europeanen als geheel, en meer in het bijzonder de Europese politieke klasse, zich meer bewust van defensiekwesties en de noodzaak om een ​​voldoende afschrikkende houding aan te nemen om een ​​nieuwe brand te voorkomen van invloed op het oude continent.

En als ze, met uitzondering van Frankrijk en Groot-Brittannië, voor de nucleaire paraplu op de Verenigde Staten vertrouwden, namen ze hun eigen verdediging volledig op zich en hadden ze een krachtig militair instrument gebouwd voor de behoeften van het moment, en waarschijnlijk een grootschalig gevecht van zeer hoge intensiteit op lange termijn tegen de 160 gepantserde en gemechaniseerde divisies, de 50.000 tanks en de 20.000 gevechtsvliegtuigen van het Warschaupact te ondersteunen, ook al speelde ook in dit gebied het machtige Amerikaanse leger een beslissende rol.

30 jaar duizelingwekkende val

Met de ineenstorting van eerst het Warschaupact en vervolgens van het Sovjetblok, begin jaren negentig, verdween de existentiële dreiging die op de Europese landen drukte, of ze nu tot de NAVO of tot het Warschaupact behoorden. De 90 jaar die volgden werden gekenmerkt door de afdaling in de hel van Rusland, dat aan het begin van de jaren 10 slechts een schaduw van zichzelf was op militair vlak, maar ook door de opkomst van verre conflicten waarvoor de Europese legers niet waren ontworpen .

Al snel evolueerde de houding van de Europese leiders in de richting van de doctrine van de "voordelen van vrede", met een massale inkrimping van de formaten van Europese legers die gepaard gingen met een voortschrijdende professionalisering om te kunnen voldoen aan de vereisten van deze nieuwe conflicten.

Tegelijkertijd evolueerde ook de Europese politieke klasse, net als de publieke opinie, die steeds meer afstand nam van defensiekwesties, wat aanleiding gaf tot bepaalde analytische vooroordelen in veel landen die zichzelf ervan overtuigden dat grote conflicten tussen grote mogendheden nu tot het verleden behoorden, met name in Europa, maar ook van de almacht van Soft Power om te reageren op internationale spanningen.

75% van dit artikel moet nog gelezen worden,
Abonneer je om toegang te krijgen!

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf 6,90 €.

Nieuwsbrief abonnement