Armenië, verlaten door Moskou, wendt zich tot Frankrijk, ondanks de dreiging van Baku's legers

In 1992 nam Armenië, samen met zes andere voormalige Sovjetrepublieken, waaronder Rusland, deel aan de oprichting van de Collective Security Treaty Organization (CSTO).

Kort daarna sloot Azerbeidzjan zich aan bij het bondgenootschap dat er, net als de NAVO, van uitgaat dat agressie tegen een van zijn leden moet worden beschouwd als een agressie tegen elk van zijn leden, ook al was het land in Nagorno-Karabach in conflict met Armenië. Deze toetreding werd in 1993 gevolgd door die van Georgië.

Historisch overzicht van de organisatie van het collectieve veiligheidsverdrag, oftewel OTSC

De CSTO, gecentreerd rond Rusland, vormde toen een effectief controleorgaan voor Moskou om de voormalige Sovjetrepublieken binnen zijn invloedssfeer te houden, met name door de inzet van Russische troepen in deze verschillende landen.

Het gebouw begon in 1999 af te brokkelen met de oprichting van GUAM, een economische en politieke samenwerkingsorganisatie die Oekraïne, Moldavië en twee overlopers van de OTSC, Georgië en Azerbeidzjan, maar een berooid militair bondgenootschap samenbracht. Oezbekistan van zijn kant evolueerde tot 2012 tussen deze twee organisaties, voordat het een onafhankelijk traject volgde.

Moskou liet Georgië, Oekraïne en Moldavië duur betalen voor hun weigering zich aan te sluiten, en voor hun verschuiving richting Europa en de NAVO. In de eerste plaats in 1992 door militaire steun te verlenen aan de separatistische beweging in Trans-Dnjestrië tegen Moldavië tijdens de oorlog in Dnjestr, wat na het staakt-het-vuren van 1992 leidde tot de permanente inzet van Russische troepen in dit secessionistische gebied.

In 2008 lanceerden de Russische legers een grootschalige militaire operatie tegen Georgië, nadat ze Tbilisi er via meerdere provocaties toe hadden aangezet een reactieoperatie in Zuid-Ossetië te lanceren.

Aan het einde van een vijfdaagse operatie werd Georgië gedwongen de door Rusland gestelde voorwaarden voor een staakt-het-vuren te aanvaarden en ermee in te stemmen uitgebreide onafhankelijkheid te verlenen aan de oblasten van Zuid-Ossetië en Abchazië, die voor het merendeel Russisch spreken.

Ten slotte lanceerden de Russische legers in 2014, in de marge van de Maidan-gebeurtenissen die leidden tot het vertrek van de pro-Russische president Janoekovitsj, een militaire operatie die leidde tot de verovering van de Krim en vervolgens, in 2015, tot het uitbreken van de Donbass-oorlog. oorlog die tot februari 2022 duurde, en de lancering van de Russische militaire speciale operatie tegen heel Oekraïne.

De oorlogen in Nagorno-Karabach

Azerbeidzjan, de enige voormalige Sovjetrepubliek die tot GUAM en niet tot de CSTO behoort en niet te lijden heeft gehad van Russische agressie, lanceerde in 2020 een offensief tegen Nagorno-Karabach, een historisch Armeens gebied dat door Yerevan werd veroverd tijdens de eerste Nagorno-Karabach-oorlog van 1988 tot 1994.

Binnen enkele dagen, het Azerbeidzjaanse leger, gesteund door Turkije en bewapend door de Israëlische industrie, verpletterde de Armeense verdediging, wat leidt tot een nieuwe regionale verdeling. Hoewel Armenië lid was van de CSTO, kreeg het bij dit conflict geen hulp van enig lid van de alliantie. Moskou oordeelde dat het slechts een territoriaal geschil was en dat Nagorno-Karabach strikt genomen geen Armeens grondgebied was.

Er is nog 75% van dit artikel te lezen. Abonneer u om toegang te krijgen!

de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf € 1,99. Abonnementen Premium ook toegang verlenen archief (artikelen ouder dan twee jaar)