“We zijn getuige geweest van het einde van de effectiviteit van gesleepte artillerie.” Dit zijn de woorden die generaal James Rainey, hoofd van het US Army Futures Command, sprak op het Global Force-symposium van de Association of the US Army.
Volgens de Amerikaanse generaal bereidt het Amerikaanse leger zich, ondanks de onlangs aangekondigde stopzetting van het superkanon uit het Extended Range Cannon Artillery (ERCA)-programma, voor op grote transformaties op het gebied van artillerie, maar keert het zich nu af van de gesleepte artillerie. niet zonder objectieve reden als te kwetsbaar beoordeeld.
overzicht
Door de oorlog in Oekraïne is artillerie weer het middelpunt van de lucht-landgevechten geworden
Net als het geval was met tanks en gemechaniseerde infanterie, is artillerie de afgelopen dertig jaar door veel legers verwaarloosd, vooral in het Westen. Zo maakt het merendeel van de NAVO-legers, inclusief het Amerikaanse leger, nog steeds gebruik van artilleriesystemen die zijn ontworpen tijdens de Koude Oorlog, zoals de Amerikaanse M30, de Britse AS 109 of de 90S2 en de Sovjet-3S2 in Oost-Europa.
Verwikkeld in asymmetrische theaters, geconfronteerd met tegenstanders met weinig artillerie en geen luchtvaart, evolueerden deze legers van vuursteun van artillerie naar die van luchtvaart of helikopters. Zelfs in relatief intense theaters, zoals Irak of Syrië, is de westerse luchtsuprematie, zoals die van Rusland in Syrië, nooit in twijfel getrokken.
De oorlog in Oekraïne heeft deze paradigma’s diepgaand ontwricht. Hoewel het land over een veel kleinere luchtmacht beschikt, is Kiev er in feite al meer dan twee jaar in geslaagd de Russische luchtmacht en zijn duizend gevechts- en aanvalsvliegtuigen onder controle te houden, met behulp van een dicht en effectief luchtverdedigingsnetwerk.
Hetzelfde gold overigens voor de Oekraïense luchtmacht door de Russische DCA. Beide luchtmachten werden door deze luchtafweer gedwongen om op afstand van de aanvalslinie te opereren, of het nu gevechtsvliegtuigen of aanvalshelikopters waren, waardoor luchtsteun veel moeilijker werd.
Deze functie viel volledig toe aan de artillerie, zoals bovendien vereist door de Sovjetdoctrine. Het werd al snel de spil van het machtsevenwicht in de oorlog in Oekraïne, met het aantal beschikbare buizen als maatstaf, evenals de voorraden granaten van 152 en 155 mm.
Gesleepte artillerie te kwetsbaar voor tegenbatterijen en drones
Hoewel artillerie haar beslissende rol op het slagveld in Oekraïne heeft herwonnen, heeft het ook een hoge prijs betaald voor het intensieve gebruik ervan in de afgelopen twee jaar. Dus volgens de Oryx-website: 350 gesleepte artilleriesystemen, 700 zelfrijdende systemen en meer dan 360 Russische meervoudige raketwerpers zijn sinds februari 2022 vernietigd, beschadigd of verlaten, d.w.z. de helft van de theoretische inventaris van de Moskouse legers, aan het begin van het conflict.
Oekraïne op zijn beurtVolgens dezelfde locatie en met dezelfde methodologie zouden 190 gesleepte systemen, 310 zelfrijdende systemen en ongeveer zestig meervoudige raketwerpers verloren zijn gegaan.
Hoewel deze cijfers lijken te wijzen op een grotere slijtage van gemotoriseerde kanonnen, maskeren ze feitelijk de grote kwetsbaarheid van gesleepte artillerie, die veel minder talrijk is op het slagveld en veel hogere verliezen lijdt dan mobiele artillerie.
De Oekraïense legers zouden dus 82 van de 186 in Amerika gemaakte M777-gesleepte kanonnen, geleverd tussen mei 2022 en de zomer van 2023, hebben verloren, wat neerkomt op een uitputtingspercentage van bijna 42%. Het Franse Caesar-kanon op een vrachtwagen, afgeleverd in 49 eenheden volgens hetzelfde schema, boekte slechts 8 verliezen, wat neerkomt op een uitputtingspercentage van 16%, meer dan twee en een half keer lager dan dat van het Amerikaanse kanon, en aanzienlijk gelijk aan dat. van de Duitse Pzh 2000.
Het 52 kaliber kanon van de Caesar verklaart gedeeltelijk deze grotere veerkracht; de Duitse Pzh 2000 en de Zweedse boogschutter registreren ook minder slijtage en zijn vergelijkbaar met het Franse kanon. De grote mobiliteit draagt hier net zo goed aan bij.
Het kostte de Caesar dus slechts twee minuten om zich op te stellen, zes granaten af te vuren en het vuurpunt te verlaten, een tijd die te kort was voor de Russische tegenbatterijartillerie. Omgekeerd duurt het bijna vijf minuten voordat de M777 hetzelfde doet, met een zeer getrainde bemanning, die tijd geeft aan tegenbatterijradars, of zelfs Russische drones, om de oorsprong van het schot te lokaliseren en in actie te komen.
Zelfs schieten onder kazematten of vanuit voorbereide en beschermde locaties is niet langer voldoende om het gebrek aan mobiliteit van gesleepte artillerie te compenseren, terwijl op de loer liggende munitie en geleide granaten nu doelen met een nauwkeurigheid van enkele meters of zelfs minder kunnen raken.
Mobiliteit, bereik en precisie: de drie sleutels tot de effectiviteit van moderne artillerie
Het is dan ook niet verwonderlijk dat Generaal Riley, in zijn opmerkingen op het Global Force-symposium, maakte mobiliteit, bereik en precisie tot de drie sleutels tot de effectiviteit van artillerie vandaag en in de toekomst.
De uitbreiding maakt het niet alleen mogelijk om doelen in de diepte van het vijandelijke apparaat te raken, maar maakt het ook mogelijk om dit te doen terwijl je buiten het bereik van vijandige artilleriesystemen blijft, die zogenaamd minder geavanceerd zijn. Zo kunnen de Europese Caesar-, Pzh2000- en Archer-systemen, en hun kanonnen van 52 kaliber, doelen raken op 40 km afstand met conventionele granaten, vergeleken met 25 km voor de M109, de 2S19 Mstas-s of de M777.
De precisie zorgt ervoor dat je een identiek resultaat verkrijgt, met een kleiner aantal schelpen. Naast een lager verbruik van het aantal granaten, waarvan we weten dat dit van strategisch belang is, kunnen deze systemen de schietzone sneller evacueren om tegenbatterijbrand te voorkomen. Ten slotte is een kleiner aantal artilleriesystemen voldoende om een soortgelijk resultaat te bereiken, en in feite een krachtvermenigvuldigingseffect teweeg te brengen.
Mobiliteit ten slotte biedt kanonniers een grote operationele flexibiliteit, terwijl de tijd wordt verkort dat systemen worden blootgesteld aan het risico van tegenbatterijen. Als zodanig werd een meerderheid van de Caesars die in Oekraïne werden vernietigd of beschadigd, niet door artillerievuur veroorzaakt, maar door op de loer liggende Lancet-munitie. Ook hier werkt mobiliteit als een krachtvermenigvuldiger, waardoor een onderdeel effectief kan opereren over een bredere omtrek.
Het feit blijft dat, hoewel gesleepte artillerie veel kwetsbaarder is dan gemotoriseerde artillerie, deze in de inventarissen van legers bleef staan, vanwege bepaalde specifieke eigenschappen, zoals het vermogen om gemakkelijk te worden geprojecteerd, ook door vliegtuigen, en vooral vanwege zijn prijs, veel toegankelijker.
De M777 kost inderdaad vier keer minder dan de M4 Paladin, en bijna zes keer goedkoper dan een Pzh 109. Wanneer massa een beslissende kwestie is, zoals in Oekraïne, kan dit economische aspect niet worden genegeerd.
Het gedragen kanon, aangewezen opvolger van gesleepte artillerie
Als antwoord op deze dubbele tegenstrijdigheid ontwierp de Franse GIAT Industrie, die sindsdien Nexter is geworden, en vervolgens KNDS-France, de Vrachtwagen uitgerust met een artilleriesysteem, de CAESAR, die vandaag al zijn doeltreffendheid toont in de handen van Oekraïense kanonniers.
Dit was om het mogelijk te maken het TR-F1-gesleepte kanon van het leger te vervangen, met behoud van de flexibiliteit van het gebruik en lagere kosten, terwijl de zwakke punten werden geëlimineerd, met een sterk verhoogde mobiliteit, grotere uitbreiding dankzij de buis van kaliber 52 en uitzonderlijke precisie, dankzij een nieuwe inertiële ballistische computer, aangepast door GPS.
Het commerciële en operationele succes van de CAESAR, ook in Oekraïne, toont aan dat Franse ingenieurs deze uitdaging hebben weten aan te gaan, ook op kostenvlak: een CAESAR die 4 tot 5 miljoen euro kost, iets meer dan een M777. , en nog steeds 4 keer goedkoper dan een M109 en vijf keer zuiniger dan een PZH 2000.
Het concept van het gedragen wapen is sindsdien door talloze fabrikanten overgenomen, in Zweden met de Archer, in Duitsland met de RCH-155, in Israël met de Atmos, in China met de PCL-181 en zelfs in Rusland met de 2S43 Malva. De Verenigde Staten van hun kant ontwikkelden Brutus, een directe verwijzing naar de Franse Caesar, zonder de kwaliteiten ervan te hebben.
Welke toekomst voor de Amerikaanse legerartillerie?
Ter gelegenheid van dit symposium gaf generaal Riley de aanwijzingen die het Amerikaanse leger volgde met betrekking tot de modernisering van zijn artillerie, na het einde van het ERCA-superkanonprogramma.
Zoals te verwachten was, is het huidige voorkeurstraject gebaseerd op de ontwikkeling van nieuwe precisiemunitie met extra voortstuwing, waardoor het mogelijk wordt om het bereik en de precisie van elk schot te vergroten, door de vervanging van de 39 kaliber buis van de M109, door een 52 kaliber buis.
Fabrikanten zijn al klaar om aan deze vraag te voldoen. Zo biedt BAe, geassocieerd met Rheinmetall, een versie van de M109A7 aan, genaamd M109-52, uitgerust met het L52-kanon van Rheinmetall dat de Pzh2000 al uitrust.
Blijkbaar bleek het bijzonder veerkrachtig in Oekraïne, waar het meer dan driemaal het verwachte aantal schoten kon weerstaan, zonder verlies van bereik, nauwkeurigheid of veiligheid. Zuid-Korea, maar ook Israël en Krauss-Maffei Wegmann, zouden ook in de gelederen zitten om kant-en-klare oplossingen aan te bieden aan het Amerikaanse leger.
Tegelijkertijd suggereerde generaal Riley echter dat het Amerikaanse leger zich ook zou kunnen wenden tot een lichtere en mobielere oplossing dan zijn M109, bedoeld om naast de Stryker 8x8 te evolueren binnen infanteriebrigades of aanvalseenheden.
Deze specificaties zouden kunnen overeenkomen met het Israëlische ATMOS, maar ook en vooral met het Franse CAESAR, dat van mobiliteit zijn DNA heeft gemaakt, als alternatief, niet voor zelfrijdende kanonnen, maar voor gesleepte artillerie. Wordt dus vervolgd…
Artikel vanaf 28 maart in volledige versie tot 5 mei 2024