De Verenigde Staten vergroten hun initiatieven om te proberen hun F-16V- of F-16 Block 70/72-jager in de Stille Oceaan te plaatsen. Na de Filippijnen is het vandaag naar Thailand dat Washington en Lockheed Martin een aanbod hebben gestuurd met betrekking tot de ultieme versie van de Amerikaanse eenmotorige jager, om zichzelf te laten gelden in de poging om de jachtvloot van de strijdkrachten van de Royal Thai Air Force te moderniseren.
Voor de regering-Biden gaat het erom de F-16V te plaatsen tegenover Chinese en Europese aanbiedingen, en zo de militaire en technologische nabijheid met deze historische bondgenoot te behouden, een voorbeeld tijdens de Koude Oorlog, maar sinds twintig jaar dichter bij Peking te komen. jaren, in een Indo-Pacifisch operatiegebied waarin het land een strategische positie inneemt.
Om Bangkok aan te trekken wordt het Amerikaanse aanbod getooid met een contractueel aspect dat aan de andere kant van de Atlantische Oceaan al lange tijd niet meer werd waargenomen, namelijk de export van Amerikaans defensiematerieel. Inderdaad, Washington biedt aan om zijn nieuwe gevechtsvliegtuigen niet te verkopen, maar te leasen aan Thailand, wat meer is in relatief kleine batches van slechts een paar vliegtuigen, die tegemoet komen aan de Thaise budgettaire uitdagingen, terwijl de aldus gecreëerde band wordt versterkt, met deze strategische bondgenoot in een theater dat net zo strategisch is.
overzicht
De Thaise luchtmacht is boos over de weigering van de VS om de F-35A te verkopen
Het moet gezegd worden dat het Amerikaanse aanbod ernstig in het nadeel was ten opzichte van andere Chinese en Europese alternatieven. Iets meer dan twee jaar geleden zei de chef-staf van de Thaise luchtmacht Air Chief Marshal Napadej Dhupatemiya kondigde aan dat hij de voorkeur gaf aan de aankoop van de F-35A boven die van JAS 39 Gripen, ter vervanging van de F-5 en F-16, als onderdeel van de modernisering van de Thaise luchtmacht.
De verklaring was echter verrassend. De Thaise stafchef bevestigde dus dat de F-35A zuiniger was dan het Zweedse vliegtuig, hoewel hij al in dienst was bij de Thaise jachtvloot, wat meer dan twijfelachtig is, ongeacht het gekozen standpunt.
Bovenal is Bangkok de afgelopen twintig jaar dichter bij Peking gekomen om zijn legers uit te rusten door middel van overnames Type S26T onderzeeërs, LPD Type 071E, fregatten en OPV's voor de Royal Thai Navy, en VT-4 tanks, VN-1 APC's en artilleriesystemen, overgenomen van de Chinese defensie-industrie.
Zoals te verwachten was, waren de Amerikaanse autoriteiten meer dan terughoudend om de kostbare F-35A te verkopen, zeker aan een oude bondgenoot, maar wel een die een echte dynamiek van toenadering tot China heeft laten zien. Lange tijd probeerde Washington Bangkok ervan te overtuigen over te stappen op een ander model, zoals de F-15EX of de F-16V.
Geconfronteerd met Thais aandringen moesten de Verenigde Staten, nog maar een jaar geleden, eindelijk officieel het verzoek om de aanschaf van F-35A's voor de Royal Thai Air Force afwijzen, wat grote teleurstelling en enige woede veroorzaakte bij Bangkok, dat geloofde van niet zonder reden het Amerikaanse vertrouwen grotendeels verdiend te hebben, door zijn voorbeeldige loyaliteit, vooral tijdens de oorlog in Vietnam en de Koude Oorlog.
De Verenigde Staten bieden de F-16V aan, vergezeld van een leaseaanbod aan Thailand om te winnen van de Zweedse JAS 39 Gripen.
Peking grijpt onmiddellijk de kans aan die de Amerikaanse weigering biedtdoor slechts een paar dagen later een uitgebreid strategisch partnerschap in Bangkok voor te stellen, onder meer met betrekking tot de aanschaf van gevoelige Chinese militaire uitrusting.
De Zweedse Saab profiteerde ook van de Amerikaanse weigering en de Thaise reactie van eigenwaarde om terug te keren naar het spel met de Gripen. Het is waar dat tot de verrassende uitspraken van luchtmaarschalk Napadej Dhupatemiya het Zweedse vliegtuig als favoriet werd beschouwd om de Thaise jachtvloot te moderniseren.
Washington moest daarom inventief zijn in zijn pogingen de Thaise autoriteiten te verleiden en te sussen, zonder in ieder geval op korte of middellange termijn toe te geven aan de F-35A. Om dit te bereiken hebben de Verenigde Staten van hun kant een zeldzaam aanbod gedaan, gebaseerd op een F-16V-leaseoplossing voor de Thaise luchtmacht.
Hiermee hopen ze aan de Thaise verwachtingen te voldoen, vooral omdat dit aanbod is ontworpen om een lager minimumniveau aan verplichtingen te hebben, met batches van slechts 4 tot 5 apparaten, en aanzienlijke verplichtingen op het gebied van technologieoverdracht, om het onderhoud van gevechtsvliegtuigen met de grootst mogelijke kwaliteit te garanderen. autonomie.
Het aanbod werd door de Amerikaanse ambassadeur in Thailand, Robert Frank Godec, rechtstreeks aan minister van Defensie Sutin Klungsang overgemaakt. Hij verklaarde echter verrast te zijn door de voorgestelde rentetarieven, die als zeer hoog werden beschouwd, hoewel de details van het Amerikaanse bod vertrouwelijk bleven.
Exportleasing van gevechtsvliegtuigen en schepen, voor veel krijgsmachten een aantrekkelijke oplossing
Er is geen garantie dat het Amerikaanse leaseaanbod voor F-16V’s in de ogen van Bangkok voldoende aantrekkelijk is om een voordeel te behalen ten opzichte van die van Saab en Stockholm, waarvan we weten dat deze bijzonder overtuigend is, ook wat het budgettaire aspect betreft.
Het feit dat Washington zich tot dit financieringsmodel heeft gewend, ter ondersteuning van een aanbod om defensiematerieel te exporteren, is op zichzelf echter zeer interessant. De Verenigde Staten hebben tijdens de Tweede Wereldoorlog, en vooral aan het begin van de Koude Oorlog, uitgebreid gebruik gemaakt van dit model.
Het ging er toen om de bondgenoten toe te staan hun strijdkrachten uit te rusten en te moderniseren, om de Sovjetdreiging het hoofd te kunnen bieden, terwijl ze voor het grootste deel zwaar verzwakt waren door de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog. Zo bestond bijna dertig jaar lang een groot deel van de westerse militaire vloten uit schepen die waren geleased en later gekocht uit overschotten van de Amerikaanse marine. Hetzelfde gold voor de jacht- en transportvloten van de luchtmacht.
Vanaf de jaren zestig, terwijl de Europese en Aziatische landen terugkeerden naar sterke groei en efficiënte economieën, evolueerde het Amerikaanse exportaanbod naar traditionele verkopen, soms vergezeld van financieringsoplossingen. Zo ontstond Foreign Military Sales, of FMS, waarmee de bondgenoten van de Verenigde Staten Amerikaans militair materieel kunnen kopen door zich te verbinden aan contracten met de Amerikaanse legers.
Sindsdien is de financiële situatie van veel westerse staten, traditionele of potentiële klanten van de Amerikaanse defensie-industrie, echter aanzienlijk geëvolueerd, vooral omdat de staatsschulden soms aanzienlijk zijn toegenomen, waardoor deze landen niet langer in staat zijn in te tekenen op traditionele defensie-aanbiedingen financiering.
Hier biedt leasing een effectieve oplossing. In dit geval hoeft het land immers alleen de geplande lijfrentes te betalen, zonder een schuld aan te gaan voor de totale waarde van de apparatuur. Met andere woorden: leasing maakt het mogelijk om een stijging van de staatsschuld te voorkomen, maar ook om de uitgaven voor de staatsbegroting te lineariseren, waardoor de impact op de overheidstekorten wordt verminderd.
In een context van gemondialiseerde economieën en staatsschulden die vooral op de markten worden gefinancierd, is leasing daarom bijzonder aantrekkelijk. Dit geldt vooral omdat dit meestal slechts gepaard gaat met een beperkte verbintenis in de loop van de tijd, bijvoorbeeld 15 jaar voor gevechtsvliegtuigen, waardoor het mogelijk wordt een uitwisseling van uitrusting te plannen, en de ontwikkelingen en moderniseringen van gehuurde uitrusting niet hoeven te financieren.
Het leasingaanbod heeft uiteraard bepaalde nadelen. Het meest voor de hand liggend betreft de bieder, die het risico loopt na vijftien jaar met gevechtsvliegtuigen of fregatten te worden geconfronteerd, die opnieuw moeten worden verhuurd of doorverkocht op de tweedehandsmarkt.
Dit verklaart waarom leasingaanbiedingen op het gebied van militair materieel worden gedaan door staten, en niet door particuliere bedrijven, voor wie dergelijke risico's een verzekering vereisen die vrijwel onmogelijk af te sluiten is, of tegen afschrikkende prijzen.
Bovendien blijkt leasen vaak duurder dan staatsleningen, terwijl de rente lager is. Ten slotte creëert het een permanent versterkte band met het land dat het aanbod aanbiedt.
Maar als het goed wordt verwoord, weet leasing te verleiden. Zo werd de Zweedse Gripen in de jaren negentig gekozen door Hongarije en Tsjechië, landen die anders hun gevechtsvliegtuigen die ze van het Warschaupact hadden geërfd, met tien of twintig jaar hadden moeten verlengen, zoals veel Oost-Europese landen hebben gedaan.
Frankrijk is slecht uitgerust voor dit soort exportleaseaanbiedingen
Hoewel er steeds meer landen zijn die te maken hebben met ernstige budgettaire beperkingen en hun legers moeten moderniseren, vooral na de Covid-crisis, zou de aantrekkingskracht van aanbiedingen om militair materieel te exporteren op basis van een lease-oplossing de komende jaren aanzienlijk kunnen toenemen.
Frankrijk, de op één na grootste wapenexporteur ter wereld, zou echter grote moeite kunnen hebben zich aan te sluiten bij dergelijke aanbiedingen van landen als Zweden, Duitsland, Zuid-Korea of de Verenigde Staten.
Conceptueel gezien is het leasingaanbod gebaseerd op een overdracht van staatsschulden, van het land van de ‘huurder’ naar het land dat ‘eigenaar’ van de apparatuur is. Frankrijk verkeert echter in een begrotingssituatie die net zo verslechterd is als deze landen waarvoor leasing een aantrekkelijke oplossing blijkt te zijn. De Verenigde Staten kunnen vertrouwen op de kracht van de dollar om hun overheidstekorten op dit gebied te compenseren.
Bovendien heeft Frankrijk lange tijd moeite gehad om zijn exportaanbod te ondersteunen met financieringsoplossingen, vooral richting landen die geen vlotte profielen bieden, zoals Griekenland, België of Egypte.
In feite zouden de concurrenten van de Franse defensie-industrie, in Europa met Duitsland en Zweden, in Azië met Zuid-Korea, maar ook China en de Verenigde Staten, op relatief korte termijn zeer overtuigende aanbiedingen kunnen hebben waartegen de kwaliteit en zelfs de prijzen van Frans defensiematerieel zijn niet voldoende om te overtuigen.
De oplossing voor Frankrijk zou kunnen zijn om te vertrouwen op een ad hoc private publieke onderneming, gefinancierd door zijn eigen kanalen, waarin defensiebedrijven, de oproep tot de markt of spaargelden worden geïntegreerd, met de garantie van de staat, en ontworpen om dit soort aanbiedingen te bieden. om het Franse exportaanbod op dit gebied, of zelfs op bepaalde andere strategische gebieden, zoals het spoor of de energie, te ondersteunen.
Dit zou uiteraard een vergelijkbare structuur zijn genoemd in een eerder artikel beschrijft het Defense Base-model. Bovendien is het perfect mogelijk dat de twee bedrijven één worden, om tegelijkertijd, en via dezelfde financierings- en beheerkanalen, de huuraanbiedingen uit te voeren die bedoeld zijn voor de Franse legers en internationale klanten van de nationale defensie-industrie.
Conclusie
Hoe het ook zij, het Amerikaanse aanbod dat aan Thailand is doorgegeven, gebaseerd op een lease-oplossing, markeert een significante evolutie in de perceptie van de verwachtingen van de mondiale wapenmarkt door de Verenigde Staten, de grootste exporteur van de planeet, op dit vlak. markt.
Niets verzekert Washington van succes in Bangkok, vooral omdat het Zweedse aanbod waarmee het wordt geconfronteerd ook aantrekkelijk is, ook op budgettair vlak, en het waarschijnlijk is dat de Thaise wrok tegen de Verenigde Staten, na de weigering om F-35A’s te exporteren, blijft levend en wel.
Dit aanbod nodigt de Europeanen, en meer in het bijzonder de Fransen, echter uit om te anticiperen op de ontwikkelingen op de wereldmarkt, of een deel daarvan, en zich te wenden tot dit model dat beter past bij hun eigen begrotingssituatie. Het valt nog te bezien of dit bewijsmateriaal door de Franse autoriteiten zal worden opgemerkt, of dat zij gehecht zullen blijven aan het traditionele model, met de risico's die dit met zich meebrengt voor de toekomst van de export van de defensie-industrie.
[Armelse]Er is nog 75% van dit artikel te lezen. Abonneer u om toegang te krijgen!
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf € 1,99. Abonnementen Premium ook toegang verlenen archief (artikelen ouder dan twee jaar)
[/ Arm_restrict_content]
