Zoals we weten worden de Amerikaanse legers, waaronder de Amerikaanse luchtmacht, geconfronteerd met ernstige problemen op het gebied van de menselijke hulpbronnen. Ze worden gehandicapt door onvoldoende rekrutering en het niet verlengen van contracten, waardoor een bloeding ontstaat die moeilijk te stoppen is.
Dit probleem treft nu alle specialiteiten, inclusief de meest aantrekkelijke en symbolische functie van de Amerikaanse luchtmacht, namelijk gevechtspiloten. In een onlangs gepubliceerde memo wordt zelfs aangegeven dat er momenteel een tekort is aan meer dan 1800 piloten, waaronder 1142 gevechtspiloten, vergeleken met het geplande personeelsbestand.
En dit begint het functioneren van de opleiding van deze piloten ernstig te belemmeren, met uiteindelijk een mogelijke vermindering van het operationele potentieel van de machtigste luchtmacht ter wereld.
overzicht
De Amerikaanse luchtmacht mist 1848 piloten, waaronder 1142 gevechtspiloten in 2024
De memo, geschreven in augustus 2024 en waarvan de authenticiteit werd bevestigd door journalisten van de Defensenews.com-site, geeft aan dat de Amerikaanse luchtmacht vandaag de dag wordt geconfronteerd met een tekort van 1848 gekwalificeerde piloten, waaronder 1142 gevechtspiloten, om aan haar mankrachtdoelstellingen te voldoen. .
Ter vergelijking: de lucht- en ruimtemacht heeft iets meer dan 900 gevechtspiloten, op een vloot van 185 gevechtsvliegtuigen. In feite vertegenwoordigt een tekort van 1100 piloten een geschat totaal tekort van meer dan 200 gevechtsvliegtuigen, oftewel 10% van de gevechtsvloot van de Amerikaanse luchtmacht, die 11900 gevechtspiloten inzet voor 2000 gevechtsvliegtuigen in de rij.
Jonge USAF-gevechtspiloten werden vanwege een gebrek aan trainingsmogelijkheden naar andere typen vliegtuigen gestuurd
De gevolgen van dit tekort aan gevechtspiloten zouden zelfs nog ernstiger gevolgen kunnen hebben voor de personeelsstroom bij de Amerikaanse luchtmacht. Het lijkt er inderdaad op dat dit vandaag de dag beperkt is om de vers bitterkoekjes gemaakte gevechtspiloten te begeleiden aan het einde van de training op de T-38 Talon, richting andere specialiteiten.
Dit tekort aan piloten betreft niet in het bijzonder jonge rekruten, maar vooral ook ervaren piloten, juist degenen die toezicht houden op en trainen van de jonge macarones op de F-15, F-16, A-10 wapenvliegtuigen. 22 en F-35.
Daarbij wordt de Amerikaanse luchtmacht gedwongen een buffer te creëren tussen het verlaten van de initiële gevechtsschool, op de T-38, en de transformatie naar een wapenvliegtuig, met name door jonge piloten te sturen naar een rol van initiële instructeur op T-6. 90, voor een jaar of langer. Merk op dat dit een oplossing is die de Franse legers in de jaren negentig en 2000 ook, soms in overmaat, hebben geïmplementeerd.
Andere piloten met verse macarons krijgen een potentieel tijdelijke heroriëntatie aangeboden naar andere specialiteiten, zoals bombardementen of transporttroepen, wetende dat ze, volgens de USAF, de mogelijkheid zouden hebben om terug te keren naar de specialiteit van gevechtsvliegtuigen, wanneer de omstandigheden dit toelaten.
De Amerikaanse legers en de Nationale Garde werden gehandicapt door onvoldoende rekrutering en contractverlengingen
De situatie waar jachtpiloten van de Amerikaanse luchtmacht vandaag de dag last van hebben, betreft in feite ook alle specialiteiten van alle Amerikaanse legers, inclusief de reserve en de Nationale Garde.
Zo miste het Amerikaanse leger in 2023 41 nieuwe rekruten, terwijl de Amerikaanse marine dit jaar slechts 000% van haar rekruteringsdoelstellingen behaalde. Paradoxaal genoeg is de Amerikaanse luchtmacht er na een aantal moeilijke jaren in 65 in geslaagd het evenwicht op het gebied van rekrutering te herstellen, terwijl het Amerikaanse Korps Mariniers en de nieuwe Amerikaanse ruimtemacht op dit gebied een overschot blijven behouden.
Maar zelfs deze strijdkrachten worden blootgesteld aan aanzienlijke HR-problemen, die verband houden met het lage aantal verlengingen van personeelscontracten, vooral aan het einde van hun eerste contract, waardoor de legers gedwongen worden om ingrijpende reorganisaties en personeelsinkrimpingen, zodat deze tekorten de werkgelegenheid of opleiding van de strijdkrachten niet destabiliseren, zoals vandaag het geval is voor gevechtspiloten van de luchtmacht.
Medische vrijstellingen, terugbetaling van universiteitsgelden, bonussen…: de Amerikaanse legers vergroten de prikkels om de personeelscrisis te beteugelen
Om op deze grote uitdaging te reageren, de Amerikaanse legers vergroten de initiatieven en prikkels, zowel om hun aantrekkelijkheid te vergroten als om de ondertekening van contracten te vergemakkelijken. Als gevolg hiervan zijn de eisen op het gebied van fysieke fitheid aanzienlijk verminderd, met name voor de zogenaamde ‘non-combat’-specialiteiten, waarvoor zelfs een medisch vrijstellingsmechanisme is ingesteld.
Zo werd de door de Amerikaanse strijdkrachten vereiste body mass index verhoogd, wat het mogelijk maakte de rekruteringsbasis uit te breiden. Bovendien kunnen voor bepaalde ziekten die tot nu toe verlammend zijn geweest, zoals diabetes of endometriose, vrijstellingen gelden, die vrijwel systematisch worden verleend, afhankelijk van de specialismen.
Omdat het vereiste opleidingsniveau van het leger de afgelopen twintig jaar aanzienlijk is gestegen, hebben de Amerikaanse legers ook een mechanisme ingevoerd waarmee vrijwilligers hun studiepunten kunnen vereffenen wanneer ze hun eerste contract ondertekenen.
Er zijn ook zeer aanzienlijke inspanningen geleverd om te proberen soldaten aan het einde van hun contract te behouden, met name voor specialiteiten die onder druk staan. Afhankelijk van de ervaring, de specialiteit en de duur van het herinschrijvingscontract verleent de Amerikaanse luchtmacht tegenwoordig dus piloten: een jaarlijkse bonus variërend van $ 15.000 tot $ 50, wat kan oplopen tot $600, naast een verhoogd salaris, voor een contract van twaalf jaar.
HR-problemen die alle westerse legers treffen
De moeilijkheden op het gebied van rekrutering en contractverlenging treffen lang niet alleen de Amerikaanse legers. Dus, de overgrote meerderheid van de Europese strijdkrachten, maar ook Japanners of Australiërs, worden aan dezelfde problemen blootgesteld.
Dit geldt vooral voor de Britse legers. Zo heeft een Londens parlementariër dat een paar maanden geleden aangegeven de Britse legers verloren hun troepen driemaal sneller dan ze konden rekruteren. Het probleem is zo groot dat tegenwoordig bepaalde schepen, zoals de twee aanvalsschepen van de Albion-klasse, en verschillende schepen van de Royal Auxiliary Fleet, aan de kade worden gehouden, omdat ze niet over een volledige bemanning kunnen beschikken.
Hetzelfde geldt voor de Marina Militare, de Italiaanse marine. Volgens de bekentenis van zijn stafchef, admiraal Guiseppe Cavo Dragone, een paar maanden geleden, vandaag werden 10.000 Italiaanse matrozen vermist om de nieuwe Italiaanse vloot effectief te implementeren. Een jaar eerder had zijn voorganger, admiraal Enrico Credendino, tegenover de Italiaanse parlementariërs toegegeven dat dit zo was niet in staat om voor al zijn fregatten een volledige bemanning te leveren, wat Rome er niet van weerhield nieuwe schepen te bestellen om zijn vloot uit te breiden.
Om deze uitdaging het hoofd te bieden hebben verschillende landen, met name in Scandinavië en de Baltische landen, opnieuw hun toevlucht genomen tot de dienstplicht, volgens een model dat nu zelfs van belang is voor de grote landen van Oost-Europa, waaronder Duitsland , ook zeer blootgesteld aan dit soort HR-beperkingen.
Gelukkig hebben deze moeilijkheden niet alleen betrekking op de westerse democratieën. Zelfs het zeer machtige Volksbevrijdingsleger ondervindt vandaag de dag dus problemen op het gebied van de menselijke hulpbronnen, ook al is het in dit specifieke geval veel meer medische ongeschiktheid, die meer dan twee derde van de jonge Chinezen treft, wat de rekruteringsprocessen belemmert. In een land met 1,4 miljard inwoners blijven de reserves echter aanzienlijk voor Peking, althans voorlopig.
Conclusie
De HR-problemen waarmee veel legers worden geconfronteerd, vormen vandaag de dag een van de meest cruciale en complexe problemen die moeten worden overwonnen om ervoor te zorgen dat ze over effectieve en dus afschrikkende militaire macht beschikken.
Deze parameter, die vaak wordt genegeerd in het licht van andere criteria, zoals de defensie-inspanning of het arsenaal aan militaire uitrusting, vertegenwoordigt niettemin de spil waardoor een militair bestuur kan worden omgezet in een echte strijdmacht.
We merken in dit verband op dat de geïmplementeerde strategieën aanzienlijk variëren, afhankelijk van de vraag of het land een sterke operationele traditie heeft, of dat het wordt blootgesteld aan een directe dreiging, en of de landen zich, terecht of ten onrechte, minder blootgesteld voelen.
Dus als de eerste zich inventief en reactief tonen bij het overwinnen van HR-tekorten, geven de anderen integendeel de voorkeur aan ‘front’-legers, terwijl ze strikt voldoen aan de eisen van de NAVO, bijvoorbeeld door de aanschaf van uitrusting te vergroten, zonder te streven naar om de waargenomen HR-tekorten op te lossen.
Het is echter dit gebied dat feitelijk de operationele effectiviteit van deze legers zal bepalen, als ze daadwerkelijk in de strijd betrokken zouden raken. Het is nu waarschijnlijk tijd, en gezien de realiteit van de dreigingen, om de doelstellingen die de NAVO heeft gesteld uitsluitend op basis van budgettaire en uitrustingscriteria te transformeren, om ervoor te zorgen dat deze bondgenoten inderdaad in staat zullen zijn om effectief te reageren wanneer de situatie zich voordoet de tijd komt.
[Armelse]Er is nog 75% van dit artikel te lezen. Abonneer u om toegang te krijgen!
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf € 1,99. Abonnementen Premium ook toegang verlenen archief (artikelen ouder dan twee jaar)
[/ Arm_restrict_content]
