Terwijl de risico's dat Washington de Amerikaanse bescherming van Europa zal verzwakken of opheffen, blijven groeien, vormen de Britse en Franse legers in veel opzichten de meest uitgebreide en ervaren strijdkrachten in het hele Europese theater, met uitzondering van Rusland. Ze zijn ook de enige twee Europese landen die over strategische kernenergie beschikken.
Deze twee sleutelmachten voor de veiligheid van het oude continent lijken vandaag de dag echter in verval te zijn en betalen de prijs voor militaire begrotingen die te klein zijn en voor operationele activiteiten die te lang duren voor de omvang van hun legers in de jaren 2000 en 2010. Bovendien worden zij blootgesteld aan aanzienlijke problemen op het gebied van de menselijke hulpbronnen en aan ernstige compromissen op het gebied van uitrustingsprogramma's.
Tegenwoordig blijft het risico dat de Verenigde Staten zich in een bijzonder kort tijdsbestek van het Europese toneel zullen losmaken, steeds groter worden. Deze twee landen zouden dan de rol van beschermer van Europa op zich kunnen nemen, waarvoor geen van beide volledig is ontworpen.
Maar wat zou er gebeuren als de Britse en Franse legers zouden gaan opereren als een verenigde strijdmacht, om de Russische dreiging in te dammen, maar ook om de Europeanen te verenigen rond een nieuw veiligheidspact?
overzicht
De groeiende dreiging van een Amerikaanse terugtrekking uit het Europese theater en zijn bijgebouwen
In een recent interview herhaalde voormalig president Donald Trump, opnieuw de favoriet in de race om het Witte Huis, zijn dreigementen met betrekking tot een intrekking van de bescherming “ Aanbiedingen » door de Verenigde Staten, aan Europese NAVO-landen, als de Europeanen “hun verschuldigd", zonder echt te specificeren wat de " verschuldigd » in kwestie, vertegenwoordigd.
Hoe dan ook, tussen de woorden van kandidaat Trump en die van zijn running mate, JD Vance, bestaat er weinig twijfel dat als ze zouden terugkeren naar het Oval Office, de Amerikaanse steun voor de Europese defensie zelfs onder druk zou komen te staan als de Europeanen zouden toegeven aan de noodzakelijkerwijs groeiende en steeds terugkerende eisen van de nieuwe Amerikaanse president.
Bovendien zal de ontwikkeling van de spanningen tussen Washington en Peking, of zelfs tussen Seoel en Pyongyang, er waarschijnlijk toe leiden dat de Amerikaanse legers zich massaal zullen moeten terugtrekken, zelfs als hij zijn dreigementen niet zou uitvoeren, of als Kamala Harris het presidentschap zou winnen de Europese, Midden-Oosterse en Afrikaanse theaters, om hun troepen te concentreren op het Pacifische theater, tegenover het Volksbevrijdingsleger.
Het lijkt daarom vanzelfsprekend Europeanen moeten nu serieus anticiperen op een Amerikaanse terugtrekking uit Europaen misschien zelfs een bedreiging voor het nucleaire schild waarmee de Verenigde Staten West-Europa tot nu toe hebben beschermd tegen de Sovjet-Unie en vandaag de dag tegen Rusland.
De Franse en Britse legers blijven onder de geloofwaardigheidsdrempel om de Amerikaanse bescherming te vervangen
De Amerikaanse legers vertegenwoordigen echter niet alleen de belangrijkste militaire macht van de NAVO, noch het nucleaire schild van al haar leden, met uitzondering van Groot-Brittannië en Frankrijk, die hun eigen strategische afschrikmiddel hebben.
Er is nog 75% van dit artikel te lezen. Abonneer u om toegang te krijgen!
de Klassieke abonnementen toegang verschaffen tot
artikelen in hun volledige versieen zonder reclame,
vanaf € 1,99. Abonnementen Premium ook toegang verlenen archief (artikelen ouder dan twee jaar)
Kerst promotie : 15% korting op Premium- en Classic-abonnementen jaar- met de code MetaKerstmis2024, alleen van 11/12 tot 27/12.
Hallo,
Velen onderschatten het zeer sterke antagonisme dat bestaat tussen D. Trump en het Amerikaanse militaire instituut. Talrijke incidenten met het leger hadden het vorige mandaat van Trump onderstreept, waarbij soms de hele hiërarchie werd beledigd. De hoge officieren van het Pentagon tonen een echt wantrouwen jegens deze man die hen veracht en “die slechts één militaire waarde erkent: gehoorzaamheid aan zijn autoriteit” (sic).
De kwestie van de NAVO werpt helemaal niet dezelfde strategische problemen op voor deze Amerikaanse soldaten en de uitvoerende macht van het Witte Huis.
Het is niet zeker dat de Amerikaanse uitvoerende macht het laatste woord zal hebben.
Voor een nauwkeuriger inzicht in dit antagonisme kunt u het interessante artikel uit The Atlantic hier lezen:
http://www.theatlantic.com/politics/archive/2024/10/trump-military-generals-hitler/680327/
(artikel dat, gezien de titel, duidelijk aanleiding gaf tot talloze vervalsingen)
hello,
Engelse vrienden zijn onze beste vrienden en ook onze beste vijanden.
Het feit blijft dat dit mensen zijn die weten hoe ze moeten vechten, we hebben samen in verschillende theaters de klappen opgebracht en dat het geen operetteleger is zoals sommige anderen, ondanks de degradatie die het sindsdien ongeveer vijftien jaar heeft ondergaan, bedankt voor zijn geweldige politici.
het is veel beter om iets met de Engelsen te proberen, ook al lukt het niet elke keer, dan de pogingen met Duitsland voort te zetten, elke keer weer steriele pogingen...
Hallo m. Wolf,
Het lijkt mij dat de geschiedenis van de Europese mobilisaties (in 1914 of 1940) laat zien welke diepgaande psychologische veranderingen zich binnen een paar weken kunnen voordoen, als een land eenmaal in oorlog is, en gepaard kunnen gaan met oogverblindende industriële veranderingen. Veranderingen die een paar maanden of jaren eerder vaak nog ondenkbaar bleven helaas.
De hypothese die u overweegt lijkt mij helemaal niet absurd en doet mij denken aan het iconoclastische (en nog ambitieuzere) project om de twee landen te ‘samenvoegen’, om hun lot te verbinden in de kern van het debacle van juni 1940. project zeker, maar sterk gesteund door... Churchill en De Gaulle, die niet de eersten waren die tot de reflectie over het imperialisme en de natie kwamen. Het idee van een dergelijke toenadering wortelde vóór de oorlog, een Frans-Britse ‘unie’ was toen het onderwerp van reflectie in diplomatieke kringen om de Duitse dreiging het hoofd te bieden.
Deze vooroorlogse voorbereiding was nog niet gerealiseerd, net zomin als het project zelf in 1940 succesvol was en binnen een paar uur door Parijs werd afgewezen. Het geheel getuigt echter van een culturele, economische en politieke nabijheid tussen de twee landen, vooral in het licht van een oostelijke dreiging.
Maar precies. Welke plaats moet worden gegeven aan de Duitsers en de Italianen (om nog maar te zwijgen van andere Europese landen) in deze “Entente Cordiale” die sinds 1904 duurt? Een netelige kwestie van het Europese evenwicht die u terecht aan de orde stelt. Laten we in Europa niet opnieuw een nieuw (en rampzalig) ‘spel van allianties’ creëren.
https://www.charles-de-gaulle.org/blog/2020/06/03/lettren13-16-juin-1940-projet-dunion-des-deux-peuples/
Vanuit mijn standpunt zou een Amerikaanse ‘verlating’ zo’n trauma in Europa veroorzaken, en zo’n tocht ten opzichte van onze tegenstanders, dat het nodig is een zwaartepunt te creëren waardoor anderen zichzelf in een voldoende geruststellende context om opnieuw een mondiale eenheid te creëren. Als we echter in de eerste discussies het aantal spelers beginnen te vergroten, voegen we onvermijdelijk vertragingen toe, vertragingen die het risico lopen zeer snel een handicap te worden. Wat hier wordt besproken is geen fundamentele beweging, maar een noodplan dat, indien nodig, in minder dan 48 uur moet worden omgezet om een Europese herschikking van de NAVO mogelijk te maken, binnen een week, dat wil zeggen onder de reactietijd van de tegenstander.
In termen van de Europese strategie en allianties lopen de economische belangen voorop en moet Duitsland zijn industriële instrumenten behouden om zijn economie in stand te houden, zelfs als dit betekent dat hij de concurrentie met zijn ‘concurrerende bondgenoten’ zoals Frankrijk en Engeland, zijn belangrijkste rivalen en in dit geval vooral Frankrijk moet afsnijden. Frankrijk, dat niet profiteert van Amerikaanse militaire steun, is daarom het zwakke punt van Europa tegenover Duitsland, dat zijn tijd en energie besteedt aan het tot zinken brengen van gezamenlijke militaire projecten en daarom geen belang heeft bij het voeren van een beleid van samenwerking met de Duitsers als we zien hoe zij Franco behandelen -Duitse projecten met op zijn minst een zekere nonchalance. Nee, op het gebied van de nationale economie willen de Duitsers hun leiderschap in Europa behouden, ook al betekent dit dat ze op hun bondgenoten moeten trappen, en in het bijzonder op hun ergste bondgenoot, Frankrijk, die ook in grote moeilijkheden verkeert.
Er is alleen goede wil buiten de economische en militaire imperatieven van elke macht, of deze nu Europees of elders is, de Duitsers ‘fabriceren’ in China en verkopen in Europa voor het grootste goed van hun handelsbalans. Fransen kopen hun consumptiegoederen in China en nee produceren niet langer veel, vandaar de betreurenswaardige situatie van onze handelsbalans, die ons land tot de “poedel” van Duitsland maakt. Alleen het Franse leger BIDT doet het iets beter, maar voor hoe lang?
Als alle mensen van goede wil je konden horen! bedankt voor je papieren.
Dank u) Daarna moeten we in gedachten houden dat het altijd bij uitstek gemakkelijker is om te zeggen dan te doen))
Helmen met spijkers blijven en zullen de kern van onze problemen blijven……. of het nu economisch of militair is.
Deze route lijkt mij erg interessant om ze het hout te bezorgen 🙂
Mooie toekomstgerichte visie, overtuigend, hoewel een beetje utopisch (maar ik hoop dat ik ongelijk heb).
Ik denk alleen dat je in je uitleg Bir Hakeim en Mers-El-Kebir hebt omgedraaid, zonder dat dit het algemene begrip van de ontwikkeling in kwestie in de weg staat.
Oprecht
goed gezien, gecorrigeerd)
Het voorstellen van een structurele Frans-Britse defensiealliantie zou een historische primeur zijn. Het zou betekenen dat eeuwen van rivaliteit, oorlog en wantrouwen moeten worden overwonnen. Naast de culturele verschillen is het vooral de politieke en financiële uitdaging die moet worden aangegaan. Zet de nationale belangen opzij, overwin de verdeeldheid en werk eindelijk voor het gemeenschappelijk Europees welzijn. Een dergelijke samenwerking zou de betrekkingen tussen onze twee landen opnieuw kunnen definiëren, waaruit blijkt dat, ondanks bedreigingen, eenheid sterker is dan verdeeldheid. Een ware revolutie in de geschiedenis van onze relaties maar ook in de geschiedenis van de mensheid, een mooie droom.