In een artikel in “La Croix” over de strategische rol van La Défense in de economie van het land worden twee sprekers, Yannick Quéau en Paul Sarfati, als referentie gebruikt om “waarheden” te stellen die geen waarheden zijn, maar die toch een indruk zullen achterlaten. .
De eerste beweert dat de defensie-industrie, de BITD, in Frankrijk slechts ‘120.000’ directe en indirecte banen zou opleveren, een zeer fantasievol cijfer. Het BITD ontwikkelt namelijk een gemiddelde jaaromzet van €20 miljard, opgesplitst in €7 miljard voor programma's met grote effecten, €8 miljard voor de export, en €5 miljard tussen R&D en MCO. Als de directe werkgelegenheid in Frankrijk slechts 100.000 banen zou vertegenwoordigen, zou dit de productiviteit van de defensie-industrie twee en een half keer hoger brengen dan die van de Franse industrie, inclusief de luchtvaartindustrie. De Franse industrie hanteert een productiviteit van €85.000 per jaar, terwijl dit in het aangehaalde geval €200.000 per jaar zou zijn….
Bovendien wordt ook de verhouding tussen directe banen en indirecte banen grotendeels onderschat. De loonsom vertegenwoordigt ongeveer 50% van de BITD-uitgaven, met 10 banen per geïnvesteerde € miljoen. De resterende € 500 miljoen wordt gebruikt voor de financiering van belastingen, dividenden en vooral onderaannemingen, voor een bedrag van € 350.000. Deze uitbesteding genereert dus, op basis van de gemiddelde personeelskosten in Frankrijk, 5 directe banen, vervolgens 2,5 secundaire banen in de onderaanneming, en 1,5 banen in de tertiaire onderaanneming, enz. Er worden dus 9 indirecte banen gecreëerd per miljoen euro geïnvesteerd in het BITD. Verrassend genoeg komt dit cijfer overeen met de bevindingen van verschillende veldstudies in de werkgelegenheidsgebieden van Bourges, Lorient-Brest en Toulon. Ten slotte creëerden de gecreëerde banen, zowel direct als indirect, geïnduceerde banen, gekoppeld aan de consumptie, die, op basis van bevindingen uit het veld, 8 banen vertegenwoordigden voor de 19 gegenereerde industriële banen. Deze waarde komt ook overeen met de injectie in de lokale economie van 30% van de verdeelde loonsom, rekening houdend met een drempeleffect van 50%. Aan deze 27 banen die door staatsinvesteringen worden gegenereerd, worden banen toegevoegd die verband houden met de export, d.w.z. 15 extra banen op basis van 8 miljard euro aan export voor 12 miljard euro lokaal, waarvan 6 in het BITD, 5 sub-banen - contracting en 4 geïnduceerde banen. banen, voor een totaal van 42 banen per waargenomen m€.
Het tweede punt betreft een even riskante vergelijking tussen “1 euro geïnvesteerd in onderwijs en 1 euro geïnvesteerd in bewapening”. De conclusies dat 1 euro investeren in onderwijs meer werkgelegenheid zou opleveren dan in de defensie-industrie zijn zeer twijfelachtig. Niet dat het in ieder geval vals is. Met een budget van 50 miljard euro heeft National Education 1 miljoen mensen in dienst, waaronder 837.000 leraren, wat volgens dezelfde berekeningsroosters 400.000 banen en 100.000 banen in onderaanneming genereert. In feite levert het Ministerie van Onderwijs een ecosysteem van 1,5 miljoen banen, voor €50 miljard, terwijl het Ministerie van Defensie een ecosysteem van 850.000 banen genereert voor €35 miljard; d.w.z. 33 banen per miljoen euro in het nationale onderwijs, en 27 voor het ministerie van de strijdkrachten.
Waar de demonstratie grotendeels openstaat voor kritiek is de tegenstelling tussen twee investeringen. Met 27 banen per geïnvesteerde € brengt het ministerie van Defensie 1,1 miljoen euro naar de staatsbegroting, rekening houdend met de sociale bijdragen die door deze banen worden betaald, waarvan 70% particulier is, en 1,45 miljoen euro als we rekening houden met rekening houden met de besparingen op de werkloosheidsuitkering. Integendeel, de 33 door het onderwijs gegenereerde banen leveren, met slechts 35% particuliere banen, slechts 700 euro aan inkomsten en lasten op (bijdragen en belastingen zijn veel lager in het nationale onderwijs dan in de defensie-industrie), oplopend tot 900 euro, rekening houdend met rekening houden met de gevolgen voor de werkloosheid.
Waar de vergelijking op basis van het aantal gecreëerde banen een grotere relevantie van investeringen in het nationale onderwijs wil aantonen dan in La Défense, keert de uitbreiding van deze demonstratie naar de staatsbegroting het proces om en laat zelfs zien dat investeringen in de defensie-industrie genereert veel meer inkomsten en besparingen op de begroting dan het kost, tot het punt dat het in staat is om voor een groot deel de kosten van de militaire loonadministratie te compenseren om een algemene begroting te verkrijgen die de begrotingsinkomsten en de staatsuitgaven voor het Ministerie van Defensie in evenwicht houdt, iets dat de Het Ministerie van Nationaal Onderwijs zou het moeilijk hebben om te doen...
Maar het is vooral de vergelijking van deze twee begrotingsposten die belachelijk is. Nationaal onderwijs is een begrotingspost die net zo essentieel is als die van La Défense om de duurzaamheid van de staat te garanderen. Het tegenspreken van deze twee uitgaven komt daarom neer op het ontkennen van de noodzaak van de ene ten opzichte van de andere, wat, gegeven de moderne geopolitieke en economische realiteit, niet alleen gevaarlijk zou zijn, maar ook contraproductief. Bovendien is er, zodra de legerbegroting erin slaagt een evenwicht te bereiken tussen uitgaven en inkomsten, binnen de budgettaire perimeter die voor de staat is vastgesteld, geen reden om deze te verlagen, of zelfs niet om deze proportioneel te verhogen naar de behoeften van de staat. de legers, aangezien het verdringingseffect, namelijk de vermindering van de kredieten van de een om die van de ander te bevoorraden, wordt geneutraliseerd.
Met andere woorden: deze vergelijkingen en de aangekondigde waarden zijn niet het resultaat van een objectieve analyse, maar van werk gericht op het ondersteunen van een bepaald discours. En dit is zeker niet wat het land, noch Europa, vandaag de dag nodig heeft!