Met de terugkeer van mogelijke confrontaties tussen grote mogendheden zijn de Amerikaanse legers momenteel bezig met veranderingen. Dit wordt gekenmerkt door de lancering van een groot aantal defensieprogramma's met een beperkter model en budget, en kortere deadlines, waarmee wordt gebroken met de faraonische programma's van de jaren 2000, zoals de Zumwalt-torpedobootjager of de F-35-jager.
Maar bovenal worden de Verenigde Staten voor het eerst in dertig jaar geconfronteerd met potentiële tegenstanders die in staat zijn krachten te mobiliseren die worden ondersteund door technologieën die mogelijk gelijkwaardig zijn aan, en soms superieur zijn aan, de hunne. Het was daarom noodzakelijk voor de Amerikaanse strijdkrachten om hun gevechtsdoctrines aan te passen, gekenmerkt door twintig jaar counter-insurgency en hybride oorlogen.
Om dit te doen vertrouwt de Amerikaanse Generale Staf op een gebied dat zij als geen ander beheerst: gegevensuitwisseling en netwerksamenwerking. Deze nieuwe doctrine wordt multidomeinoperaties genoemd, is gebaseerd op de mogelijkheden om gegevens uit verschillende netwerken met elkaar te verbinden en uit te wisselen, om zo samen te werken en de acties van land-, lucht-, zee-, ruimte- en cyberstrijdkrachten te optimaliseren, ongeacht of ze zich al dan niet in het strijdtoneel bevinden.
Het uitvloeisel van deze doctrine is een coöperatieve inzet, waardoor verschillende gevechtsactoren complementaire middelen kunnen inzetten om het resultaat te maximaliseren. Het typische voorbeeld is het gebruik van een fregat dat een dreiging detecteert en de raket stuurt die door een ander schip wordt afgevuurd.
Maar de Verenigde Staten zijn niet de enigen die de mogelijkheden verkennen die deze nieuwe paradigma's bieden. Zo is de Russische luchtafweer, bestaande uit verschillende ‘beschermingslagen’, nu geïntegreerd in één enkel netwerk, waardoor het mogelijk wordt om de beste middelen toe te wijzen op basis van de dreigingen, waardoor het mogelijk wordt om op een gecoördineerde manier met alle vliegtuigen om te gaan. helikopters, kruisraketten en drones die een meer traditioneel verdedigingssysteem kunnen verzadigen.
Europese landen werken ook aan de ontwikkeling van netwerken die multidomeinoperaties en samenwerkingsactiviteiten mogelijk maken. Maar zoals gewoonlijk ontwikkelen we bijna net zoveel systemen als er landen zijn.