Program Tempest z pewnością znajduje się w centrum nowej edycji tegorocznej wystawy obronnej DSEI w Londynie, podobnie jak SCAF był w centrum tej wystawy w Le Bourget 4 miesiące temu. Na wystawie obecna jest europejska grupa będąca członkiem grupy przemysłowej programu systemy uzbrojenia przeznaczone do wyposażenia Tempesta, ale także Typhoon, w przyszłości.
Dlatego MBDA opracowuje obecnie system ochrony Hard-Kill, zwany Hard-Kill Defensive Aid System, w skrócie HK-DAS, mający na celu ochronę urządzeń przed atakującymi je zagrożeniami, podobnie jak systemy Hard-Kill, które chronią dziś pojazdy opancerzone. Oparty na wysoce zwrotnym mikropocisku system będzie w stanie przechwytywać rakiety wycelowane w urządzenie z bezpiecznej odległości, unikając uszkodzeń. Ten mikropocisk jest również używany w misjach bliskiego wsparcia powietrznego, dzięki czemu urządzenie ma dużą zdolność do długotrwałych działań nad polem bitwy.
Jeżeli zaangażowanie powietrze-powietrze poza zasięgiem wzroku pozostanie powierzone europejskiemu pociskowi Meteor, którego działanie wydaje się być jednomyślne, MBDA, podobnie jak program Tempest, jest szczególnie zainteresowana walką w zwarciu w powietrzu, opracowując pocisk wyspecjalizowany do tej misji, oraz prezentowany w dwóch wykończeniach, jedno normalne umożliwiające umieszczenie podwójnego pakietu pocisków na stojaku strzelniczym, drugie w wersji rozszerzonej o większym kalibrze, mającej zwiększone osiągi, ale wykorzystującej cały stojak. W tym względzie należy zwrócić uwagę na wysiłek włożony w liczbę amunicji, którą można wykorzystać w urządzeniu bez nadmiernego zwiększania jego masy, manewrowości lub niewidoczności, przy czym wszystkie te systemy mają być zintegrowane w ładowni.
Za zaangażowanie powietrze-ziemia odpowiada natomiast pocisk SPEAR, którego wersja 3 jest obecnie opracowywana w celu wyposażenia Typhoon Brytyjczyków i Saudyjczyków. Wyposażony zarówno w silnik turboodrzutowy, jak i chowane skrzydła, SPEAR znajduje się na skrzyżowaniu taktycznej rakiety powietrze-ziemia i rakiety manewrującej. Pomimo zmniejszonych wymiarów, rakieta mierząca 1,80 m i 100 kg osiąga zasięg 130 km i korzysta z naprowadzania GPS w połączeniu z radarem lub czujnikiem podczerwieni. Na koniec MBDA kończy tę prezentację parą rakiet manewrujących, prawdopodobnie z programu FMC/FMAN dla Future Cruise Missile / Future Franco-British Anti-Ship Missile, pierwszego zaprojektowanego z myślą o prędkości, jednak bez określenia „hipersoniczny” , drugi do ukrywania się, taki jak pocisk SCALP, który jest już na wyposażeniu brytyjskich i francuskich sił powietrznych.
Zauważamy jednak trzy główne braki w tej prezentacji, która mimo wszystko ma być wizją przyszłości. Pierwszym, już omawianym, jest brak systemów hipersonicznych, będący jednak głównym przedmiotem obaw wielu pracowników. Drugim jest brak ukierunkowanych systemów energii, w szczególności systemów laserowych, które są szczególnie przydatne, jeśli chodzi o zapewnienie przeciwrakietowej ochrony statku powietrznego. Jest to tym bardziej zaskakujące, że grupa pracuje już nad programami w zakresie broni ukierunkowanej energetycznie, w Zjednoczonym Królestwie et w Niemczech. Trzeci wreszcie opiera się na pojęciu odległego efektora, takiego jak Zdalny Przewoźnik SCAF lub Walkiria Kratosa. Tutaj też może to dziwić, bo Królewskie Siły Powietrzne opracowały program tego typu, LANCAi można by pomyśleć, że wiedza MBDA w dziedzinie rakiet manewrujących byłaby decydująca przy projektowaniu tych systemów. Jednak według wszelkiego prawdopodobieństwa oczekuje się, że te 3 technologie znajdą się w centrum przyszłych prac nad pokładowymi systemami uzbrojenia lub będą powiązane z przyszłym lotnictwem bojowym. W każdym razie znajdują się one w centrum programów Sił Powietrznych Stanów Zjednoczonych i Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, co nie jest bez znaczenia…
