Arleigh Burke, Kongo, Super Gorshkov: Nowoczesne niszczyciele – część 2

Artykuł ten jest kontynuacją artykułu „Hobart, Type 52D, Sejong the Great: modern niszczyciele – Part 1” opublikowanego 24 maja 2021 r., w którym przedstawiono Hobart (Australia), Type 052D/DL (Chiny), Sejong the Grand (Korea Południowa ) i Kalkuta (Indie). Druga część uzupełnia panel ośmiu głównych klas nowoczesnych niszczycieli, z klasą Kongo (Japonia), Arleigh Burke (Stany Zjednoczone), Daring (Wielka Brytania) i 22350M Super Gorshkov (Rosja).

Klasa Kongo (Japonia, 4+2+2 jednostki)

Uważa się, że Japońskie Morskie Siły Samoobrony są trzecia najpotężniej uzbrojona flota na świecie, na równi z Rosją i ustępując jedynie Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych i chińskim siłom morskim.

A 4 ciężkie niszczyciele klasy Kongo, oprócz 4 ciężkich niszczycieli przeciwlotniczych klas Atago i Maya, mają duży wkład w tę pozycję, obok około 20-sekundowegoOceaniczne okręty podwodne typu Soryu i Taigeige.

Wywodzące się z przedstawionych poniżej amerykańskich niszczycieli typu Arleigh Burke, niszczyciele typu Kongo były pierwszymi nieamerykańskimi okrętami wyposażonymi w słynny radar SPY-1 oraz system AEGIS, w który do tej pory były wyposażone tylko krążowniki Ticonderoga i pierwsze Arleigh Burkes.

Budowę 4 Kongo rozpoczęto w 1990 r., a zakończono w 1998 r., w celu zastąpienia niszczycieli klasy Amatsukaze wciąż wyposażonych w system Tartar i rakiety SM1-MR, przy jednoczesnym ryzyku stawienia czoła radzieckim bombowcom naddźwiękowym Tu-22M3 Backfire- C i ich naddźwiękowe pociski przeciwokrętowe AS-4 Kelt były coraz poważniej traktowane przez japońską marynarkę wojenną pod koniec lat 80., kiedy podjęto decyzję o budowie tych okrętów.

Kongo o długości 161 m przy ładowności 10.000 90 ton przewozi, podobnie jak amerykański Burke Flight I, pionowe silosy 41 Mk2 do realizacji pocisków przeciwlotniczych SM-3 lub pocisków przeciw okrętom podwodnym ASROC, a także pocisków przeciwbalistycznych SM2003 od modernizacji z XNUMX r.

Uzbrojenie uzupełnia działo kal. 127 mm, 8 pocisków przeciwokrętowych Harpoon, 2 pociski CIWS Falanga i 2 potrójne wyrzutnie torped. Podobnie jak Burkes, Kongo mają również system sonaru kadłubowego SQS-53C i wdrażają helikopter morski SH-60J, aby wzmocnić swoje możliwości ASM.

Dłuższe niż 4 metry niszczyciele klasy 2 Atago zostały zbudowane w latach 2004-2008 w celu zastąpienia niszczycieli klasy Tashikaze, również wyposażonych w system Tartar. W przeciwieństwie do bardziej wszechstronnych Kongo, Atago specjalizowały się w walce przeciwlotniczej i przeciwrakietowej oraz ochronie wybrzeży Japonii przed północnokoreańskimi pociskami balistycznymi.

W tym celu statki zostały wyposażone w radar SPY-1D (V), ewolucję SPY-1D, w którą wyposażone są Kongo, ale wykazujący znacznie lepsze osiągi w pobliżu wybrzeża, aby umożliwić statkom lepszą ochronę wybrzeża Japonii . .

Oba statki mają również natywnie pocisk antybalistyczny SM2 i mają 3 pionowych silosów, a nie 96 jak Kongo. Jeśli ma hangar i platformę do zaimplementowania śmigłowca ASM SH-90J, to rzadko jest zaokrętowywany.

Les deux Niszczyciele klasy Maya zostały zbudowane w latach 2017-2021 w celu zastąpienia niszczycieli typu Hatakaze, ostatnich okrętów japońskiej marynarki wojennej korzystających z systemu tatarskiego. Wywodzący się z Atago, Maya zawiera główne cechy, w tym radar SPY-1D(V) i 96 pionowych silosów.

Bardziej nowoczesne, mogą wdrożyć pocisk SM-6 zdolny do rażenia pocisków balistycznych, a także statków i celów lądowych. Z drugiej strony oba statki mają radykalnie inną architekturę napędu niż Kongo i Atago, oparte na 4 turbinach gazowych LM-2500.

Majowie z kolei wdrażają hybrydowy napęd gazowo-elektryczny znany jako COGLAG (Combined Gas turbine-eLectric And Gas), dzięki czemu mają znacznie większą moc elektryczną niż ich poprzednicy, a tym samym zapewniają im znaczną skalowalność. , w przyszłości, ukierunkowane systemy broni energetycznej, lub działo elektryczne Rail Gun.

Klasa Arleigh Burke (Stany Zjednoczone, 75 jednostek +)

Pod koniec lat sześćdziesiątych niszczyciel był typem okrętu nawodnego, który nie był już zbyt popularny wśród planistów Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych, którzy wówczas opowiadali się za budową krążowników rakietowych, z których część była napędzana energią nuklearną, jak np. Virginia, i to były bardzo udane klasy. fregat, z Knoxem, a za nim O/H Perry. W rzeczywistości od 60 r. do połowy lat 1970. Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych rozpoczęła budowę jedynie 80 niszczycieli, 35 klasy Spruance i 31 klasy Kidd.

Pozostała część tego artykułu jest przeznaczona tylko dla subskrybentów

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
wszystkie artykuły bez reklam, od 1,99 €.

Subskrypcja biuletynu