Wyścig rakiet powietrze-powietrze dalekiego zasięgu przyspiesza między USA, Chinami i Rosją

Od początku lat 60. rosnąca siła radzieckiej floty bombowców dalekiego zasięgu stała się głównym problemem dla sił powietrznych i marynarki wojennej USA. Próbując uchronić flotę przed nalotami bombowców Tu-95, Tu-16 i Tu-22, uzbrojonych w potężne pociski przeciwokrętowe, często naddźwiękowe, marynarka amerykańska opracowała jednocześnie dwa uzupełniające się systemy uzbrojenia: tryptyk złożony z pocisków nawodnych - powietrzny SM-2, radar SPY-1 i system AEGIS, w który wyposażono krążowniki typu Ticonderoga, a następnie niszczyciele Arleigh Burke w odpowiedzi na potencjalne nasycenie tradycyjnych systemów obronnych, które wymagały radaru naprowadzania pocisków; oraz aktywnie naprowadzany pocisk powietrze-powietrze AIM-54 Phoenix dalekiego zasięgu, który stał się ulubioną bronią dla pokładowego przechwytującego F-14 Tomcat. Podczas gdy pocisk i jego samolot nosicielski, którym przypisano 78 zwycięstw w konflikcie iracko-irańskim, ale nie odniosły sukcesu z rąk pilotów marynarki wojennej USA, od wielu lat są wyłączone z eksploatacji, potrzeba przechwycenia samolotów wroga bardzo długo odległości, pozostało. I tak na początku lat 90. pojawiły się w krótkim czasie trzy pociski, które wówczas uważano za bardzo dalekie, amerykański AIM-3 AMRAAM w 120 r., francuski MICA w 1991 r. i rosyjski R1996 w 77 r. zdolne do zniszczenia celu znajdującego się w odległości od 2001 do 80 km i wyposażone w aktywny system naprowadzania radarowego, w przeciwieństwie do półaktywnych pocisków kierowanych, takich jak AIM-100 Sparrow czy Super-7 poprzedniej generacji.

Nowy amerykański pocisk szybko zademonstrował swoje możliwości, zestrzeliwując irackiego Miga-25 w 1992 roku, zaledwie rok po wejściu do służby, a rok później Mig-23. Szybko stał się standardem zachodnim, obok bardzo wydajnego francuskiego MICA i rosyjskiego Vympela R-77, oznaczonego przez NATO jako AA-12 Ader, ale często określanego jako Amraamsky ze względu na jego podobieństwo do pocisku amerykańskiego. Ich zasięg, około 100 km, był wówczas zgodny z możliwościami wykrywania i identyfikacji w walce Beyond Visual Range, czyli BVR, czyli poza zasięgiem wzroku, wymagającym środków wykrywania i identyfikacji radaru w celu potwierdzenia charakteru celu. Przez prawie 15 lat sytuacja technologiczna zmieniła się bardzo niewiele, głównie ze względu na globalne uspokojenie geopolityczne i niskie ryzyko konfliktów o wysokiej intensywności. Pociski z pewnością zostały zmodernizowane, ich zasięg i precyzja zwiększona, ale bez radykalnej zmiany pojemności.

Sytuacja zmieniła się jednak w ciągu dekady 2010 r. wraz z pojawieniem się dwóch nowych pocisków dalekiego zasięgu. Europejski Meteor, I chiński PL-15, pociski zdolne do uderzania w cele oddalone o ponad 150 km, oparte na połączeniu między pociskiem a strzelcem, aby umożliwić progresywne naprowadzanie podczas lotu. Ze względu na swoje możliwości te nowe pociski stworzyły nowe zagrożenie, nie dla myśliwców i bombowców, ale dla samolotów wsparcia, takich jak tankowce, zaawansowane samoloty obserwacyjne, Awac lub samoloty nadzoru. urządzenia dzisiaj niezbędne do prowadzenia nowoczesnej wojny powietrznej, ale tradycyjnie odsunięte od linii walki. Zasięg ten jednak szybko wydał się siłom powietrznym niewystarczający, które od połowy lat 2010 rozpoczęły prace nad nową generacją pocisków powietrze-powietrze o bardzo dużym zasięgu, zdolnych dosięgać celów powyżej 250 km.

75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.

Subskrypcja biuletynu