4 zrównoważone modele budżetowe na modernizację i rozbudowę sił zbrojnych

W zaskakująco mało znaczącym środowisku medialnym kilka poważnych kryzysów, które mogą potencjalnie przerodzić się w konflikt zbrojny między wielkimi mocarstwami, ma miejsce jednocześnie na planecie, niezależnie od tego, czy jest to kryzys między Ukrainą a Rosją, potencjalnie angażujący NATO, ten między Izraelem a Iranem temat programu nuklearnego tego ostatniego, czy też kryzysu między Pekinem a Tajwanem, każdy z nich nosi początek wielkiego międzynarodowego konfliktu, który może objąć Europę, a zwłaszcza Francję. W tym kontekście wydaje się, że środki, którymi dysponują obecnie armie francuskie, są niewystarczające pod względem ilości i jakościowo nieodpowiednie, by sobie z nimi poradzić. Rzeczywiście, obecny model armii został zdefiniowany na podstawie paradygmatów globalnego pokoju i odległych kryzysów o małej intensywności, na które Francja zamierzała odpowiedzieć przewidywalnymi siłami ekspedycyjnymi, zapewniając jednocześnie własne bezpieczeństwo poprzez odstraszanie nuklearne.

Dziś jednak ten format i ta doktryna nie są już odpowiednie, a armie francuskie, podobnie jak wszyscy ich zachodni sojusznicy, muszą dokonać głębokiej zmiany, aby móc ujawnić wyzwanie rzucone przez kraje takie jak Rosja, Chiny, ale też silnie uzbrojone. narody pośredniczące, takie jak Iran czy Turcja, w celu zagwarantowania bezpieczeństwa swoim obywatelom, integralności swojego terytorium i ochrony interesów. Potrzeby w tej dziedzinie są ogromne, tak samo jak dla armii, marynarki wojennej Francji, Armii Powietrznej i Kosmicznej, a nawet dla rozwoju krajowego przemysłu obronnego. Jednak w obecnym kontekście gospodarczym i społecznym może wydawać się trudne, jeśli nie niemożliwe, podjęcie wysiłków budżetowych niezbędnych do zareagowania na czas na rzeczywiste potrzeby sił zbrojnych, przynajmniej jest to ogólnie przyjęta percepcja, która wyjaśnia silny opór ze strony władz politycznych i gospodarczych w tym obszarze. I nawet jeśli konsekwencje kryzysu na Ukrainie dla gospodarki oraz równowagi społecznej i społecznej w Europie byłyby znacznie większe niż inwestycje wymagane do jego opanowania, doxa polityczna wydaje się być niewzruszona, woląc podejmować zewnętrzne ryzyko niż „ wziąć odpowiedzialność za określone działanie.

Obecnie istnieje jednak kilka modeli, które umożliwiłyby uwolnienie wymaganych inwestycji, przynajmniej w zakresie modernizacji sił zbrojnych, przy poszanowaniu istniejących ograniczeń budżetowych, aw szczególności konieczności nie powiększania deficytów. publiczny. Modele te, w liczbie 4, zgodnie z zasadą pozytywnej wyceny wysiłku obronnego, bufora operacyjnego, bazy obronnej i europejskiego planu dokapitalizowania obronnego, każdy oferuje swoje zalety i własne ograniczenia, ale wszystkie pozwalają dziś „hui sprostać stawia wyzwania zarówno technologiczne, jak i przemysłowe w celu wzmocnienia narodowych sił zbrojnych, a tym samym bezpieczeństwa kraju i jego sąsiadów.

1- Zasada pozytywnej oceny wysiłku obronnego

Pierwszy model jest również najprostszy i najmniej restrykcyjny w implementacji. Zasada pozytywnej oceny wysiłku obronnego, zwana także Pozytywna obrona wyceny, oparte na efektywność społeczną i budżetową inwestycji państwa w przemysł obronny,, jednocześnie tworząc prawidłowy cykl budżetowy w samym budżecie państwa. Podsumowując, każdy milion euro zainwestowany przez państwo w krajowy przemysł obronny idzie generuje 25 miejsc pracy rocznie, miejsca pracy, które w sposób syntetyczny wygenerują 0,6 mln € dochodów podatkowych i socjalnych oraz 0,45 mln € oszczędności socjalnych, wszystkie obciążające budżet państwa. W sumie zatem zainwestowany milion przyniesie 1,05 mln euro zwrotu budżetowego dla państwa, czyli więcej niż to kosztuje. Biorąc pod uwagę średnie wolumeny eksportu, liczba utworzonych lub utrzymanych miejsc pracy w ciągu roku sięga 37, a rentowność budżetu ograniczona do 1,6 mln € na XNUMX mln € zainwestowanego.

Dlaczego w tych warunkach państwo nie spieszy się z inwestowaniem w tym obszarze, zwłaszcza że ma pewność, że nie stworzy dodatkowego długu państwowego, a przy okazji stworzy 37 miejsc pracy na milion zainwestowanych euro rocznie , czyli trzykrotność obserwowanej średniej efektywności działań gospodarczych państwa? Odpowiedź jest prosta i złożona. Rzeczywiście, mechanizmy budżetowe nie pozwalają dziś państwu na umieszczenie części swoich inwestycji w samowystarczalnej bańce gospodarczej, zrównoważonej dochodami, które mogłyby wygenerować. Dla zwolenników rygoru budżetowego ta sama koncepcja samonośnych sektorowych inwestycji gospodarczych jest budżetową herezją. Ponadto wdrożenie mechanizmów wygładzania dochodów i oszczędności budżetowych wymagałoby kilku lat, podczas których państwo będzie musiało częściowo pokryć pewne deficyty, aby sfinansować fazę wzrostu. Wreszcie, takie podejście jest sprzeczne z zasadami rachunkowości narzuconymi przez władze europejskie, w szczególności w ramach euro.

W rzeczywistości, chociaż jest ekonomicznie bardzo prosta do wdrożenia, zasada pozytywnej waloryzacji wysiłku obronnego jest sama w sobie aktem wybitnie politycznym, a nie technicznym. Zakłada silną wolę władzy wykonawczej w tym obszarze, aby w obliczu opinii publicznej, najczęściej bardzo słabo poinformowanej zarówno o kwestiach bezpieczeństwa, jak i przemysłu w tym obszarze, uzasadnić dobrowolne sygnalizowanie inwestycji w przemysł obronny. Z drugiej strony, póki warunki są wymagane, jest to niewątpliwie bardzo skuteczna strategia polityczna, zarówno z punktu widzenia gospodarczego, jak i społecznego, a przede wszystkim dająca armiom z czasem środki do realizacji misji.

2- bufor operacyjny

Jeśli pozytywna wycena jest przede wszystkim podejściem politycznym, bufor operacyjny, jest to podejście czysto techniczne. Jego mechanizm nie jest skomplikowany, gdyż polega na finansowaniu w siłach zbrojnych nadliczbowego sprzętu, który może być eksportowany w krótkim terminie i po preferencyjnych stawkach do klientów międzynarodowych. Znajduje swoje uzasadnienie w gwałtownej ewolucji sytuacji bezpieczeństwa międzynarodowego, co często stwarza charakter pilności realizacji międzynarodowych kontraktów obronnych, które trudno pogodzić z rzeczywistością przemysłową. Aby temu zaradzić, bufor operacyjny proponuje utworzenie struktury ad hoc, która sfinansowałaby dostawę sprzętu, który mógłby znaleźć nabywców w perspektywie krótko- lub średnioterminowej na arenie międzynarodowej, i która w międzyczasie wydzierżawiłaby go Francuzom. Armie, które wtedy skorzystałyby z floty lub większej floty swojego sprzętu, co pozwoliłoby na lepsze uwzględnienie potrzeb operacyjnych.

75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.

Subskrypcja biuletynu