Nikt nie zapomniał wstrząsającego oświadczenia premiera Australii Scotta Morrisona wraz z jego brytyjskim odpowiednikiem Borisem Johnsonem i prezydentem USA Joe Bidenem we wrześniu 2021 r., które zakończyło francusko-australijski program okrętów podwodnych Barracuda na rzecz floty okrętów podwodnych o napędzie atomowym, realizowany w ramach nowego sojuszu zrzeszającego 3 kraje i oznaczony akronimem AUKUS. Prawdą jest, że australijski program okrętów podwodnych z napędem konwencjonalnym Barracuda był pod ostrzałem od kilku lat, w szczególności z powodu ogólnego budżetu australijskiego w wysokości 90 miliardów dolarów, który w oczach opinii publicznej przedstawiany był jako gigantyczny. Nie sprecyzował, że początkowy budżet w wysokości 50 miliardów dolarów przedstawiony publicznie na początku programu dotyczył tylko 8 okrętów podwodnych, wobec 12 faktycznie zamówionych, i nie uwzględniał inflacji w ciągu prawie 20-letniego programu.
Obecnie wydaje się, że te same błędy dotyczą nowego programu, który ma zastąpić francuskie okręty podwodne ośmioma okrętami podwodnymi o napędzie atomowym amerykańskiej lub brytyjskiej konstrukcji. W rzeczywistości, wraz z upływem czasu i świtem samodzielnych studiów, wydaje się, że ta ścieżka wybrana przez konserwatywnego premiera Scotta Morrisona kryje w sobie wiele pułapek, czasami nawet identyczne z tymi, które dźwięczały po dzwonku dla programu francusko-australijskiego. A gdy narastają pytania i wątpliwości, pierwsze odpowiedzi wydają się malować niepokojący obraz Australii, jej gospodarki i floty.
Pierwszą z pułapek, na których można zburzyć australijskie ambicje, jest właśnie wygórowana cena samego programu. Według Australijskiego Instytutu Pokrycia Strategicznego, całkowity koszt programu dla 8 okrętów podwodnych wyniósłby w najlepszym przypadku 70 miliardów dolarów. Ale ta suma nie uwzględnia inflacji, a nawet jest uważana za bardzo nieprawdopodobną przez samych autorów raportu, którzy szacują, że ostatecznie może poczekać na 171 miliardów dolarów, wliczając inflację, czyli podwojoną stawkę. potępiony na australijskiej scenie publicznej. Inwestycja ta stanowiłaby wówczas równowartość 8,5% PKB kraju, a także 4 pełne lata australijskiego budżetu obronnego. W porównaniu z populacją oznacza to wysiłek prawie 7000 dolarów na mieszkańca w czasie trwania programu.
Ponadto rekompensaty przemysłowe stosowane do tego programu wydają się coraz bardziej hipotetyczne, podczas gdy trudności związane z ustanowieniem przemysłu zdolnego do montażu takich okrętów podwodnych pojawiają się w kraju, który nie ma „żadnego doświadczenia w tej dziedzinie ani w żadnym cywilny przemysł jądrowy. Bo poza kosztami i trudnościami w tworzeniu takiej branży pojawia się również problem czasu potrzebnego na jej osiągnięcie, wiedząc, że taka ambicja wymagałaby głębokich zmian w zakresie kształcenia zawodowego, a nawet akademickiego. Dla Melbourne byłaby to kwestia rozmieszczenia odpowiednika cywilnego programu nuklearnego, który jest bardziej zdolny do praca ze wzbogaconym paliwem wojskowym, mimo że kraj wyklucza wyposażanie się w cywilną elektrownię jądrową, tworząc w tej materii paradoks zarówno ekonomiczny, jak i społeczny.
75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!
Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.
Subskrypcja biuletynu
Zarejestruj się na Biuletyn dotyczący metaobrony otrzymać
najnowsze artykuły o modzie codziennie lub co tydzień
Komentarze są zamknięte.