Marynarka Wojenna USA oferuje 3 opcje dotyczące przyszłości swoich sił morskich

Przez wiele lat planowanie budowy okrętów US Navy było co najmniej chaotyczne, a kolejne plany i cele były rozbieżne, a czasem nawet sprzeczne. Temat ten jest również przedmiotem ostrej opozycji między senatorami i przedstawicielami republikańskimi, zwolennikami ogromnej floty, a ich demokratycznymi odpowiednikami, którzy chcą kontrolować budżet obronny. Poza czasami fantazyjnymi ambicjami prezentowanymi w ostatnich latach i licznymi impasami, które zmusiły Pentagon do amerykańskich parlamentarzystów, szczególnie w kwestii wycofania niektórych budynków, konieczne było zatem, aby Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych przedstawiła spójna i rozsądna strategia planowania morskiego,, aby przewidywać i kontrolować wzrost potęgi sił morskich niektórych krajów, w szczególności Chin i Rosji. I plan przedstawiony w tym tygodniu przez Sztab Generalny Marynarki Wojennej USA odpowiada na tę potrzebę, będąc jednocześnie częścią szczególnego kontekstu równowagi sił politycznych w Stanach Zjednoczonych.

W rzeczywistości przedstawiony plan nie jest oparty na jednym, ale na 3 hipotezachdając amerykańskim prawodawcom możliwość skutecznego rozstrzygania w określonych ramach kierunków tej morskiej strategii, a także amerykańskich ambicji w tej dziedzinie, a tym samym stawiania ich niejako ponad własnymi obowiązkami, poza stronniczymi i bezpłodnymi postawy, które od lat utrudniały te wysiłki. Dwie pierwsze hipotezy oparte są na ciągłym wysiłku budżetowym bez znaczącego wzrostu federalnych inwestycji w przemysł stoczniowy poza rekompensatą za inflację, jest to rzeczywiście ważny parametr w ostatnich latach po drugiej stronie Atlantyku. Trzecia hipoteza opiera się na zwiększonych wysiłkach w tej dziedzinie, przy całkowitym wzroście budżetu o 75 miliardów dolarów w latach 2025-2045. Plany te dotyczą tylko statków z załogą, a strategia ma na celu wyposażyć US Navy w 89 do 149 autonomicznych statków do 2045 r będąc niezależnym od tego wysiłku.

Dwie pierwsze hipotezy oferują stosunkowo prosty kompromis, ponieważ pierwsza opiera się na większej liczbie dużych okrętów bojowych ze szkodą dla całego formatu US Navy, podczas gdy druga proponuje zmniejszenie liczby tych dużych okrętów do finansować więcej statków średniej wielkości i atakować okręty podwodne. Tak więc pierwsza hipoteza proponuje na rok 2045 flotę złożoną z 10 lotniskowców nuklearnych, 75 niszczycieli, 44 fregat i LCS, 55 okrętów podwodnych do ataku nuklearnego, 47 okrętów desantowych, 46 okrętów logistycznych i 29 okrętów wsparcia. W drugiej hipotezie flota zostaje zreorganizowana z 10 lotniskowcami (-), 70 niszczycielami (-5), 49 fregatami i LCS (+5), 60 atomowymi okrętami podwodnymi (+5), 40 statkami okrętowymi (-7), 51 okrętów logistycznych (+5) i 29 okrętów wsparcia, a także pierwszy nowy okręt podwodny z pociskami manewrującymi, w sumie 322 okręty na 318 w hipotezie 1. W rzeczywistości pierwsza hipoteza opowiada się za siłą ognia, niszczyciel niosący dwa razy więcej pociski jako fregata i okręt podwodny do ataku nuklearnego w połączeniu, ale mniejszy potencjał dystrybucji siły, podczas gdy drugi proponuje większą zdolność dystrybucji, ale mniejszą siłę ognia.

75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.

Subskrypcja biuletynu