Dlaczego wysiłek obronny na poziomie 2% PKB jest niewystarczający dla Francji?

Po przybyciu do Pałacu Elizejskiego w 2017 r. nowy prezydent Emmanuel Macron dołożył wszelkich starań, aby doprowadzić francuskie wysiłki obronne do poziomu 2% jej produktu krajowego brutto, do czego Francja zobowiązała się w 2014 r. podczas szczytu NATO w Cardiff. Aby to osiągnąć, nowa władza wykonawcza wdrożyła nową ustawę o programowaniu wojskowym na lata 2019-2025, której celem jest osiągnięcie tego celu, a także naprawienie licznych, a czasem dramatycznych niedociągnięć, na które cierpiały francuskie armie po 20 latach niedoinwestowania. szczególnie ciężka działalność operacyjna. Był to paradoks tego tak zwanego okresu postzimnowojennego, w którym zrodziła się bardzo kontrowersyjna doktryna „korzyści pokoju”, która skłoniła przywódców francuskich i europejskich do drastycznego ograniczenia wysiłków obronnych.

Ku zaskoczeniu ogromnej większości specjalistów w tej dziedzinie, władza wykonawcza dotrzymała słowa i precyzyjnie wykonała nowy LPM, oferując armiom nowe możliwości budżetowe niezbędne do radzenia sobie z niezliczoną przestarzałością, na którą cierpiały. I faktycznie, w 2022 r., częściowo dzięki skutkom kryzysu Covid dla gospodarki narodowej, francuski wysiłek obronny sięga 2% PKB, co plasuje Francję wśród dobrych studentów NATO w tej dziedzinie. znacznie niższe poziomy. Jednak metodyczne studium potrzeb, jakie muszą spełniać francuskie armie, a tym bardziej w sytuacji, gdy zagrożenia wojną o wysokiej intensywności w Europie są ponownie bardzo obecne, pokazują, że ten cel jest bardzo niewystarczający dla Francji, jej armii i jej ambicji. W tym artykule przeanalizujemy 3 kumulatywne powody, dla których ten cel jest niewystarczający, ale także powody, dla których Francja może wspierać wysiłki wykraczające poza ten limit, w przeciwieństwie do swoich europejskich sąsiadów i sojuszników.

Dlaczego ten cel 2% PKB?

Dla wielu dziennikarzy, ale zwłaszcza przywódców politycznych, cel wysiłków obronnych na poziomie 2% PKB wydaje się być alfą i omegą koniecznego i wystarczającego wysiłku obronnego. Jego rozwój był jednak pracochłonny iw żaden sposób nie opierał się na złożonej analizie środków niezbędnych do obrony krajów. W ramach przygotowań do szczytu NATO w 2014 r. przywódcom sojuszu powierzono zadanie określenia progu, który prawdopodobnie zostanie zaakceptowany przez wszystkich jego członków, aby zwiększyć ich wysiłki obronne do 2025 r. Oznacza to, że wszystkie delegacje zgodziły się na ten 2% próg, reprezentując w pewien sposób najniższy wspólny mianownik dla europejskich stolic, aby sprostać amerykańskim oczekiwaniom, aby móc aktywnie uczestniczyć w zbiorowej obronie Europy w ramach NATO.

Innymi słowy, cel ten miał na celu umożliwienie członkom wyposażenia się w siły zbrojne zdolne do współpracy z armiami zachodnimi, a zwłaszcza z amerykańską potęgą militarną, przy jednoczesnym wykorzystaniu pewnych kluczowych zdolności zapewnianych właśnie przez siły amerykańskie. obszary strategiczne, takie jak logistyka, wywiad czy przestrzeń kosmiczna. Nigdy nie było mowy o umożliwieniu Europejczykom zdobycia autonomicznej i niezależnej potęgi wojskowej, zwłaszcza że nie mieli wówczas ambicji, aby to zrobić. Oczywiście nikt nie zabrania Europejczykom wydawać więcej, a niektórzy, jak kraje bałtyckie, Grecja i Polska, od kilku lat przekraczają ten cel, z ambicji, a czasem z konieczności, jak w przypadku Aten. Z drugiej strony, dla Francji ten cel jest dalece niewystarczający, a to z powodu trzech cech charakterystycznych dla francuskiej obrony: odstraszania, terytoriów zamorskich i ambicji posiadania formatu armii zdolnej do niezależnego działania.

Dodatkowy koszt francuskiego odstraszania

Pozostała część tego artykułu jest przeznaczona tylko dla subskrybentów

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
wszystkie artykuły bez reklam, od 1,99 €.

Subskrypcja biuletynu