Ofensywa przeciwko Tajwanowi: kiedy i jak Chiny podejmą działania?

Od kilku lat napięcia między Waszyngtonem a Pekinem, takie jak obawa, że ​​Pekin rozpocznie ofensywę przeciwko Tajwanowi, stale rosną. Teraz reprezentują podmiot stale flirtujący z casus bellimiędzy wtargnięciami marynarki wojennej i sił powietrznych amerykańskich i sprzymierzonych na Morzu Południowochińskim i Cieśninie Tajwańskiej, przechwyceniami i nalotami morskimi i powietrznymi Armii Ludowo-Wyzwoleńczej wokół wyspy oraz kolejnymi i wzajemnymi reakcjami jak tylko Waszyngton wyśle ​​nowy ładunek uzbrojenia, parlamentarzystów lub członków rządu w Tajpej.

Wojenna dynamika jest taka, że ​​obecnie siły zbrojne obu krajów biorą udział w wyścigu zbrojeń, aby pokonać przeciwnika w konfrontacji, która coraz bardziej wydaje się nieunikniona.

Nikt jednak obecnie nie przewiduje wybuchu działań wojennych w nadchodzących miesiącach lub latach, Pentagon ze swojej strony szacuje, że okres zagrożenia rozpocznie się w 2027 roku.

W świetle realizowanych programów przemysłowych w Pekinie, Tajpej i Waszyngtonie, rozwoju sytuacji geopolitycznej oraz ambicji przywódców głównych mocarstw światowych, jaka byłaby najbardziej prawdopodobna data odzyskania kontroli nad Tajwanem przez chińską ofensywę i jaka byłaby wówczas strategii wybranej przez Pekin, aby to osiągnąć?

W kierunku blokady, a nie zmasowanego ataku desantowo-powietrznego

Często, gdy studiuje się scenariusz chińskiej ofensywy na Tajwan, opiera się on na: rozległy atak amfibii na wyspę, poprzedzone intensywnym bombardowaniem pociskami balistycznymi i manewrującymi, nawet drony, pokonać infrastrukturę obronną wyspy.

Jednak taka hipoteza byłaby – niezależnie od poziomu przygotowania i zastosowanych przez Pekin środków – strategią niezwykle ryzykowną dla Armii Ludowo-Wyzwoleńczej.

Rzeczywiście, rzadkie, większe operacje powietrzno-amfibijne, które w historii zostały pomyślnie przeprowadzone, miały miejsce przeciwko słabo bronionym wybrzeżom (operacja Torch w 1942 r., operacja Muszkieter w 1956 r.) lub gdy napastnik bezsprzecznie dysponował przewagą w powietrzu i na morzu oraz znaczącymi środkami osłabienia obrony przeciwnika i linie logistyczne, takie jak Operacje Overlorda et Dragon w 1944 roku Lądowanie na Iwo Jimie i Okinawie w 1945 r. operacja Chromit (lądowanie w Incheon) w 1950 roku lub San Carlos w 1982).

Jednakże, jak doskonale pokazały niepowodzenia rosyjskiej marynarki wojennej i sił powietrznych na Ukrainie, chęć pozbawienia przeciwnika jego zdolności do obrony powietrznej, przeciwlotniczej i przeciwokrętowej, nawet poprzez intensywne wykorzystanie środków wyprzedzających, jest bardzo ryzykowna. ataki rakietami manewrującymi i balistycznymi.

W rzeczywistości mobilizacja dużych sił morskich i powietrznych w celu przeprowadzenia ataku na Tajwan mogła nastąpić dopiero po całkowitym zneutralizowaniu sił powietrznych, obrony przeciwlotniczej, obrony wybrzeża i tajwańskiej marynarki wojennej. Zainterweniuje dopiero po pierwszej, stosunkowo długiej fazie walki.

Ryzyko będzie wówczas wysokie, że taka wojna powietrzna, balistyczna i cybernetyczna sprowokuje interwencję Stanów Zjednoczonych i ich sojuszników, ale także, jak ma to miejsce na Ukrainie, radykalizację tajwańskiej ludności cywilnej, co najbardziej utrudni ostateczną administrację wyspą po pokonaniu sił tajwańskich.

Jednakże dla Pekinu istnieje inna możliwość, polegająca na tym, że nie polega na ataku powietrzno-amfibijnym, ale na nieprzepuszczalnej blokadzie morskiej i powietrznej wyspy, aby z czasem osłabić determinację samych Tajwańczyków, ograniczając jednocześnie konfrontacje między ChALW i siły tajwańskie, przynajmniej poprzez zapobieganie nadmiernemu wpływowi tych sił na ludność cywilną i infrastrukturę.

Podobnie jak blokada morska i powietrzna wprowadzona przez J. F. Kennedy'ego w 1962 roku wokół Kuby po dostarczeniu na wyspę radzieckich rakiet balistycznych średniego zasięgu, celem takiej blokady byłoby utrzymanie dystansu amerykańskiego i zachodniego wsparcia wojskowego i technologicznego od Kuby. wyspę, stawiając jednocześnie Marynarkę Wojenną Stanów Zjednoczonych i Siły Powietrzne Stanów Zjednoczonych w złożonej sytuacji w zakresie stosunków międzynarodowych.

W dłuższej perspektywie blokada zaszkodziłaby także całej gospodarce wyspy, ale także całej planecie, która jest w dużym stopniu uzależniona od produkowanych w kraju półprzewodników.

W rzeczywistości, nawet jeśli w takim scenariuszu starcia między siłami tajwańskimi i chińskimi będą nieuniknione, konfrontacja utrzyma się poniżej progu, który prawdopodobnie nie zmobilizuje opinii publicznej i zachodnich przywódców politycznych, w przeciwieństwie do sytuacji, w obliczu której stoi obecnie Rosja. oraz okrucieństwa dokonane przez armię rosyjską na ukraińskiej ludności cywilnej.

Pod warunkiem, że blokada będzie dostatecznie uzasadniona na scenie publicznej i międzynarodowej oraz że środki zapewniające jej skuteczność zostaną skutecznie wdrożone przez wystarczający okres kilku miesięcy, z dużym prawdopodobieństwem będzie to wówczas kwestia najlepszej strategii dla Pekinu odzyskanie kontroli nad 23. prowincją, przy jednoczesnym opanowaniu oporu cywilnego samych Tajwańczyków i przedstawieniu na scenie międzynarodowej narracji mogącej zdemobilizować wielu potencjalnych sojuszników wyspy.

Co oznacza utrzymywanie blokady morskiej przeciwko Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych?

Pozostała część tego artykułu jest przeznaczona tylko dla subskrybentów

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
wszystkie artykuły bez reklam, od 1,99 €.

Subskrypcja biuletynu