Pociski antybalistyczne: 4 istotne argumenty przemawiające za MBDA dla europejskiego programu EHDI

W listopadzie 2019 r. Finlandia, Włochy, Holandia i Portugalia pod przewodnictwem Francji połączyły siły w ramach nowej Europejskiej Stałej Współpracy Strukturalnej (PESCO), aby zaprojektować nowy system antybalistyczny zdolny do przeciwdziałania pojawiającym się zagrożeniom, w tym pociskom hipersonicznym i szybowcom w ramach programu TWISTER. Rok później, Berlin zdecydował się dołączyć do programu, po zaniechaniu przez Waszyngton programu MEADS. Dla francuskiego MBDA i jego włoskiego partnera Aliena Aerospace nie było wątpliwości, że przyszły program będzie pilotowany przez te dwa kraje, które wraz z francuskim Thales są w centrum wspólnego przedsięwzięcia Eurosam, które produkuje jedyny system Do tej pory europejskie systemy antybalistyczne, systemy SAMP/T i PAAMS oraz pociski Aster Block 1 i Block 1NT, zdolne do przechwytywania rakiet balistycznych odpowiednio krótkiego (600 km) i średniego zasięgu (inf 1500 km).

Jednak pod koniec lipca 2022 r. Komisja Europejska podjęła decyzję o przyznaniu projektu programu „European Hypersonic Defense Interceptor” konsorcjum złożonemu z Hiszpanii, Niemiec, Belgii, Polski, Czech i Szwecji. -UE Norwegia, za pośrednictwem Europejskiego Funduszu Obronnego. Wywołało to zdziwienie partnerów programów TWISTER poza granicami Niemiec, a w szczególności MBDA, która nie wyobrażała sobie, że ten program z niego ucieknie. Poza prawdopodobnymi błędami oceny francuskiej firmy i jej włoskiego partnera, nie ulega wątpliwości, że decyzja Komisji Europejskiej jest zaskakująca, by nie powiedzieć irytująca. Rzeczywiście, 4 podstawowe argumenty przemawiają za francuskim zarządzaniem tym wysoce strategicznym programem europejskim, czy to pod względem terminów, kosztów, strategicznej autonomii, a nawet Europy.

Co to jest obrona przed rakietami balistycznymi?

Pociski balistyczne ponownie stanowią dla Europejczyków najbardziej namacalne zagrożenie od czasu pogorszenia stosunków z rosyjskim sąsiadem. Rzeczywiście, Moskwa dysponuje ogromną flotą różnych typów pocisków balistycznych, od krótkiego zasięgu Iskander-M po przyszły międzykontynentalny RS-28 Sarmat, nie zapominając o naddźwiękowym pocisku powietrznym Kinzhal. Oprócz tego, że wszystkie rosyjskie pociski mogą przenosić głowice konwencjonalne i nuklearne, wszystkie poruszają się po trajektorii balistycznej lub półbalistycznej, która jest znacznie trudniejsza do przeciwdziałania niż tradycyjne zagrożenia, takie jak pociski manewrujące czy samoloty. Rzeczywiście, z powodu tej balistycznej trajektorii pociski te osiągają wysokość, mówimy o apogeum maksymalnej osiągniętej wysokości i prędkości, stawiając je poza zasięgiem systemów przeciwlotniczych przeznaczonych do zestrzeliwania samolotów. Aby przeciwdziałać temu zagrożeniu, niezbędne jest zatem posiadanie dedykowanych rozwiązań, specjalnie zaprojektowanych do tego celu, zdolnych do osiągnięcia bardzo dużych wysokości, na których działają te pociski, i przechwycenia ich pomimo ich często naddźwiękowej lub wysokiej prędkości naddźwiękowej, podczas gdy czasami ma wabiki i zdolności manewrowe.

A ponieważ istnieje kilka typów pocisków klasyfikowanych według ich zasięgu, a więc i apogeum, istnieją 3 rodziny systemów antybalistycznych, również opartych na postawie przechwytującej. Pierwsza nazywa się endo-atmosferyczna i najczęściej obejmuje rozwój systemów przeciwlotniczych dalekiego zasięgu. Dotyczy to w szczególności słynnego amerykańskiego Patriota PAC-2/3, francusko-włoskiego Aster Block 1, czy rosyjskich S-300V i S-400 oraz ich chińskich kuzynów HQ-9. Systemy te mogą docierać do celów na wysokości od 25 do 35 km, ale oferują jedynie ograniczoną zdolność przechwytywania w fazie wznoszenia i opadania trajektorii pocisku, co wymaga bardzo wąskich okien ostrzału, rzędu kilku sekund, oraz zdolności ochrony. ograniczony do kilkudziesięciu km2 otaczającego system antybalistyczny, który może jedynie precyzyjnie chronić zamierzony cel poprzez rozmieszczenie w pobliżu. Z drugiej strony, dzięki przynależności przeciwlotniczej, systemy te oferują szerokie możliwości manewrowania i przechwytywania, których nie mają inne systemy, w szczególności przeciwko pociskom balistycznym o spłaszczonej trajektorii lub po prostu na krótkim zasięgu.

Druga rodzina systemów antybalistycznych reprezentuje wysokie przechwytywanie endo-atmosferyczne, tj. na wysokościach od 60 do 150 km. Dotyczy to w szczególności amerykańskiego THAAD i przyszłego rosyjskiego S-500, a także ewentualnego Aster Block 2 przewidzianego przez Paryż i Rzym. Systemy te rozszerzają możliwości przechwytywania systemów endo-atmosferycznych i są, podobnie jak systemy egzo-atmosferyczne, wyposażone w bezwładnościowe impaktory kinetyczne zrzucane przez pocisk w celu przechwycenia celu. Wciąż są wystarczająco lekkie, aby być naprawdę mobilne, ale nie oferują możliwości przechwytywania poniżej minimalnego poziomu, rzędu 50 km dla THAAD, co skłoniło Rosjan, ale także Chińczyków i Irańczyków do opracowania pocisków o tak nazywana trajektorią semi-balistyczną, czyli ewoluującą między sufitem Patriota i Aster Block 1 NT, a podłogą THAAD.

Wreszcie trzecia rodzina to rakiety przechwytujące egzo-atmosferyczne, ciężkie pociski przenoszące impakt kinetyczny poza atmosferę i grawitację Ziemi i zdolne do ochrony bardzo dużych obszarów terytorium, w tym przed pociskami w drodze. Jest to, ściśle rzecz biorąc, jedyna zdolność do neutralizacji ciężkich pocisków balistycznych typu ICBM lub ich wersji wystrzeliwanych z okrętów podwodnych SLBM, z systemami takimi jak SM-3 systemu AEGIS Marynarki Wojennej USA czy rosyjski A-236 w silosach, które chroni Moskwę i Sankt Petersburg. Jednak systemy te nie są w stanie reagować na pociski balistyczne ewoluujące po spłaszczonej trajektorii ani na pociski krótkiego i średniego zasięgu, których apogeum znajduje się poniżej 200 km. Co więcej, są one często bardzo ciężkie i bardzo drogie, a jedynym takim systemem uważanym za mobilny jest amerykańsko-izraelski Arrow 3. Jak zobaczymy poniżej, ten wielowarstwowy aspekt charakteryzujący skuteczną obronę antybalistyczną odegra decydującą rolę na rzecz powrotu MBDA i całego konsorcjum Eurosam do szefa europejskiego programu EHDI.

Kluczowe pytanie o terminy projektowe

75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!

Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.

Subskrypcja biuletynu