Od połowy lat 60. nowe radzieckie okręty bojowe wyposażano w systemy ochrony bliskiej AK-630, sześciorurowe działo 30 mm z naprowadzaniem radarowym przeznaczone do przechwytywania samolotów bojowych, śmigłowców i pocisków przeciwokrętowych zagrażających budynkowi i po pokonaniu jego długiego oraz obrona średniego zasięgu zapewniana przez pociski ziemia-powietrze i artylerię morską. Około piętnaście lat później Marynarka Wojenna Stanów Zjednoczonych zaczęła rozmieszczać w swoich nowych budynkach słynny obecnie system Phalanx, czyli działo kalibru 20 mm, również sześciorurowe, zdolne do strzelania z bardzo dużą szybkostrzelnością przekraczającą 4000 pocisków na minutę, do przechwytywania nadlatujących zagrożeń powietrznych z bardzo bliskiej odległości. Tak powstaje pojęcie systemu broni bliskiej, czyli CIWS (wymawiane Jeśli-tak-s) w celu zapewnienia ostatecznej ochrony okrętów nawodnych przed pociskami, rakietami, samolotami, a nawet pociskami artyleryjskimi.
Od tego czasu system został szeroko zdemokratyzowany, a obecnie kilka systemów jest wyposażonych w zachodnie marynarki, czy to systemy artyleryjskie, takie jak Falanga czy Goalkeeper, czy też oparte na pociskach bardzo krótkiego zasięgu, takie jak amerykański SeaRam i francuski Simbad, ale także w Rosji. z Kasztanem i nowy Naval Pantsir-M, a w Chinach z Type 730 (artyleria 30 mm heptatube) i HQ-10 (pociski). A zdecydowana większość tak zwanych nawodnych okrętów bojowych I ery wprowadzonych do służby od 1 roku była w nie wyposażona. Tylko jedna główna światowa marynarka wojenna nie używała tego typu systemu, francuska marynarka wojenna. W rzeczywistości dla Paryża systemy te uznano za zbyteczne, wiedząc, że francuskie okręty dysponowały dużą i skuteczną gamą broni elektronicznej i wabików, które uzupełniały pociski ziemia-powietrze i artylerię morską, aby stawić czoła realiom zagrożenia w tym okresie. Faktem jest, że w latach 1990-2010 ryzyko, że francuska fregata została faktycznie zaatakowana przez dużą liczbę pocisków przeciwokrętowych przekraczających możliwości obronne oferowanej przez nią panopli obronnej, było bardzo niskie.
Ale w ostatnich latach ryzyko znacznie ewoluowało i teraz nie można wykluczyć, że francuski okręt jest celem pocisków i dronów wroga. Dlatego teraz niezbędna stała się ochrona przed tego typu zagrożeniem nie tylko fregat i niszczycieli już wyposażonych w systemy walki elektronicznej i pocisków ziemia-powietrze, ale także okrętów wsparcia i drugorzędnych, takich jak nowy statek dostawczy Flota lub BRF klasy Jacques Chevallier lub nowe Ocean Parollers, które w nadchodzących latach zastąpią aviso A69. W tym celu grupy Thales i Nexter połączyły siły, aby opracować system RapidFire, morską wieżę uzbrojoną we francusko-brytyjską armatę 40 CTA 40 mm z amunicją teleskopową, która jest już na wyposażeniu pojazdów opancerzonych EBRC Jaguar, a tym samym pełni rolę CIWS do Statki marynarki wojennej. Podczas gdy ostateczna wersja RapidFire została zaprezentowana na wystawie Euronaval 2022, jasne jest, że nowy francuski CIWS rzeczywiście oferuje bardzo obiecujące osiągi, zarówno w zakresie ochrony jednostek drugiej linii, jak i wzmocnienia zdolności przetrwania jednostek wielkopowierzchniowych.
75% tego artykułu pozostało do przeczytania,
Subskrybuj, aby uzyskać do niego dostęp!
Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
artykuły w pełnej wersjii bez reklam,
od 6,90 €.
Subskrypcja biuletynu
Zarejestruj się na Biuletyn dotyczący metaobrony otrzymać
najnowsze artykuły o modzie codziennie lub co tydzień
[…] […]