W obliczu pojawienia się nowych północnokoreańskich wektorów nuklearnych południowokoreańska marynarka wojenna wyposaża się w zdolności do pierwszego uderzenia w kierunku lądu, aby w pełni zająć swoje miejsce w doktrynie trójosiowej zapewniającej strategiczną równowagę przeciwko Pjongjangowi.
Do końca 2010 roku zagrożenie stwarzane przez systemy strategiczne Korei Północnej składało się głównie z rakiet balistycznych ziemia-ziemia o zdolności nuklearnej oraz systemów krótkiego zasięgu z rodziny SCUD, następnie od początku XXI wieku pojawienie się czysto krajowych systemów fakturowania, takich jak Pocisk balistyczny średniego zasięgu Hwasong-7 lub Nodong-1.
Od drugiej połowy 2010 roku w Pjongjangu testowane są nowe, wysokowydajne, rodzime systemy, niezależnie od tego, czy pociski balistyczne o trajektorii balistycznej, takie jak KN-17, rakiety międzykontynentalne, takie jak Hwasong-14, a nawet rakiety balistyczne średniej zmiany i pociski z szybowcami naddźwiękowymi KN-23, jak również nowe modele pocisków wycieczkowych.
W tym samym czasie marynarka wojenna Korei Północnej zobowiązała się do wyposażenianowa klasa okrętów podwodnych wywodząca się z radzieckiej klasy Romeo i oznaczona klasą Sinpo, zdolnego do wdrażania rakiet balistycznych ze zmianą średniego SLBM, stwarzającego nowe zagrożenie dla swojego sąsiada, a przede wszystkim podważającego realizowaną przez Seul doktrynę „3 osi”.
Rzeczywiście, aby stawić czoła zagrożeniu nuklearnemu ze strony Pjongjangu, południowokoreańskie siły zbrojne opracowały doktrynę zdolną do jego powstrzymania, zbudowaną wokół trzech uzupełniających się elementów: stosowania ataków zapobiegawczych przeciwko obiektom i zdolnościom nuklearnym Korei Południowej. uważa się, że uderzenie nuklearne jest nieuchronne, przechwycenie wektorów nuklearnych dzięki dużej sieci systemów wykrywania i przechwytywania ze zdolnością antybalistyczną oraz zestaw masowych uderzeń konwencjonalnych mających na celu pozbawienie przeciwnika dowództwa, łączności i logistyki.
W tym kontekście pojawienie się nowych zagrożeń, w szczególności północnokoreańskich okrętów podwodnych zdolnych do użycia broni balistycznej o zdolności nuklearnej, w naturalny sposób zmieniło topologię zagrożenia, do której doprowadziła głęboka transformacja marynarki wojennej Korei Południowej, w szczególności poprzez nadanie jej nową rolę w doktrynie „trzech osi”.
Aby to osiągnąć, marynarka wojenna Korei Południowej podjęła poważne wysiłki w celu nabycia ogromnej floty systemów autonomicznych, w tym dronów morskich nawodnych i podwodnych, a także dronów powietrznych.
Tak więc, jeśli obecnie systemy autonomiczne, takie jak podwodny dron przeciw okrętom podwodnym ASWUUV, nad którym prace trwają od 2017 r., stanowią zaledwie 1% wyposażenia marynarki wojennej kraju, obecnie ogłoszonym celem jest osiągnięcie 9% do 2025 r., czyli prawie 30%. do 2030 r. i ostateczny cel wynoszący około 45% do początku lat 2040. XXI wieku.
Ich zadaniem będzie właśnie utrzymywanie pod stałą kontrolą zdolności morskich Korei Północnej, a w szczególności możliwość śledzenia i w związku z tym niszczenia w krótkim czasie statków i łodzi podwodnych wyposażonych w systemy zdolne do przenoszenia broni nuklearnej, czyli okrętów podwodnych uzbrojonych w rakiety SLBM lub korwety i fregaty potencjalnie wyposażone w rakiety manewrujące, spełniając tym samym pierwszy z aspektów doktryny. Ale na tym rola południowokoreańskiej marynarki wojennej się nie zakończy.
Rzeczywiście, wkrótce otrzyma w nadchodzącym roku pierwszy z trzech niszczycieli klasy Jeongjo Wielki, będący ewolucją dużego niszczyciela przeciwlotniczego klasy Sejong Wielki, specjalnie zaprojektowany, aby sprostać drugiej części „ Doktryna 3 osi.
Pozostała część tego artykułu jest przeznaczona tylko dla subskrybentów
Wykonanie odcisków ucha jest konieczne, abyśmy mogli stworzyć Twoje monitory Klasyczne subskrypcje zapewnić dostęp do
wszystkie artykuły bez reklam, od 1,99 €.
Subskrypcja biuletynu
Zarejestruj się na Biuletyn dotyczący metaobrony otrzymać
najnowsze artykuły o modzie codziennie lub co tydzień
[…] […]